Bij het Asiel hadden ze een nest kleine poesjes. Aan de kant van de weg gezet (het fijne weet ik er niet van). Er was er nog eentje over. Mijn vrouw en dochter gingen kijken. Het poesje heette Gansje. Vonden wij een leuke naam. Mijn zoon niet. Die wilde dat het poesje Tijger ging heten. […]
Continue reading →Tijger had altijd dorst. Als hij water zag, dan wilde hij het drinken. Als hij een kraan zag druppen, dan hing hij eronder. Als hij een beker zag met een beetje melk in, dan stak hij zijn kop erin en als het hem lukte dan gooide hij de beker omhoog, zodat hij de laatste druppels […]
Continue reading →U zult wel denken: kan die man tegenwoordig nergens anders mee over schrijven dan over zijn dagelijks leven? Helaas moet ik dat bevestigend beantwoorden. De tol van een burgerlijk bestaan in een provinciestadje. Ik slijt mijn dagen zoals je een paar schoenen slijt. En zoals een paar schoenen steeds beter gaan zitten, zo zitten ook […]
Continue reading →