Taartje. Ze kwam uit Hamburg en heette eigenlijk B., maar kreeg die misleidende bijnaam van K., een goede vriend van me met wie ze op een blauwe maandag trouwde. Dat ze een enorme pot was, en hij 30 jaar ouder dan zij, mocht niet baten. Het huwelijk werd voltrokken doch nimmer geconsumeerd. Ik ontmoette haar toen ik op mijn terugkomst van Tokyo op bezoek ging bij hem. Zij bleek inmiddels op zijn boot te wonen.
Continue reading →Ooit had Oud Zeikwijf een ezelin: ‘Ze was een ware prima donna. Die tik had ze in de Conradstraat opgelopen, als vocalist in Symphony with Donkey van Lottie Marsau en haar band Idiot Savant. Was gewend bewonderd te worden. Stond gans de dag bevallig over het hek om aandacht en lekkers te bedelen bij de wandelaars die over het ijzeren bruggetje liepen. Al gauw had zij haar vaste kring bewonderaars – een ander woord is er niet, of het moest ‘fans’ zijn.’
Continue reading →En toen was het raak, net als tienermeisjes die zwanger worden na hun eerste keer neuken. Ik kreeg wonden, smerige wonden. Zweren, vol met pus. En die etterden maar en etterden maar. Het werden er steeds meer: ze verschenen overal op mijn lichaam.
Continue reading →Kraken mag niet meer. Oud Zeikwijf blikt terug op haar krakerstijd: ‘In de vroege jaren ’80 was kraken voor jongeren ongeveer wat twitteren nu is. Het was mieters.’
Continue reading →