Niemand had haast. Waar we kwamen, speelde mijn vader op de piano in ruil voor voedsel. Ergens in de buurt van Eilat kregen we onderdak van een voormalig Mexicaans worstelaar die zichzelf El Greco noemde. Hij had een enorme vrouw. De worstelaar was klein en vierkant, zijn vrouw lang en slank. Ze hadden, als ik […]
Continue reading →Wat me als eerste opviel was de vloer die steeds grotere spleten vertoonde. Zou wel te maken hebben met het lange hete douchen. Maar op een gegeven moment kwamen de plinten los van de muur. En toen begonnen ook de scheurtjes in de muur op te vallen. En dat het plafond kieren liet zien. De […]
Continue reading →Wat de aanleiding was, weet ik niet, maar feit is dat J. (die van het stuitje) in de hal van onze school had gevochten met een klasgenoot die, als ik het mij goed herinner, R. heette. Hij kwam uit Werkendam, dorp met de grootste concentratie kerken van Nederland. Naast klappen uitdelen werd er vooral aan […]
Continue reading →We lieten de bedoeïenen achter ons op een winderige dag. Ik was nog geen jaar oud en bracht de tijd voornamelijk door in een grote doek, op de rug van mijn vader, mijn grote hoofd vertragend schommelend op het ritme van zijn stappen. De kameel droeg de tassen en sleepte een kar achter zich aan […]
Continue reading →De haat jegens de Duitser was nog groot. Onze leraar geschiedenis maakte grappen over zijn fiets en dat ie die nog terug moest krijgen van de Duitsers. Hij was groot fan van Youp van ’t Hek. Als hij het niet met je eens was, sprak hij over gezeik van een dronken aardbei. Hij droeg een […]
Continue reading →Voor neonazi’s is 88 codetaal voor Heil Hitler. Twee keer de achtste letter van het alfabet. Dat had Jan mij verteld, een ietwat wereldvreemde schaakfanaat die ik geregeld in mijn stamcafé tegenkwam. Hij werkte in de postkamer van KPN en was al jaren bezig aan een boek waarin hij de relativiteitstheorie van Einstein overhoop haalde. […]
Continue reading →Mijn vader was pianostemmer. Daar heb je weinig aan, als je meereist met een bedoeïenenkaravaan. Het was het enige dat hij miste in al die jaren dat hij over de zeeën en door de woestijnen van deze wereld had getrokken. De meeste mensen missen het eten van hun vaderland, de geuren, de geluiden, mijn vader […]
Continue reading →In de Volkskrant las ik een stuk over het terroristenbrein. In Amerika schijn je een kleine 100.000 academici* te hebben die zich met terroristen bezig houden. En elke minuut verschijnen er drie boeken die het woord terrorisme in hun titel hebben staan. Waar zouden we zijn zonder het kwaad? Ze haalden Hannah Arendt aan die in 1967, toen […]
Continue reading →Ik zie een broer en zus een liedje zingen. Nog wat onwennig in hun lichaam, maar hun stemmen zijn wonderschoon. Ze zitten aan de keukentafel. Hij met een gitaar, zij met blote benen. Achter hen een koffiezetapparaat, een prullenbak, een broodtrommel. Het is het contrast van die zuivere stemmen met de rommelige keuken. Het is […]
Continue reading →Ik ben geboren in de woestijn. Mijn ouders hadden zich, na jaren van omzwervingen die hen in alle uithoeken van de wereld hadden gebracht, bij een groep bedoeïenen aangesloten die hen, zonder er extra aandacht aan te geven, liefdevol in hun midden hadden opgenomen. Mijn ouders brachten hun eigen kameel mee, dat hielp. Mijn moeder […]
Continue reading →Mijn vrouw en ik zijn er allebei van overtuigd dat de ander meer troep maakt. En slechter opruimt. Het mag geen verbazing wekken dat ik er vrij zeker van ben dat ik gelijk heb. Mijn vrouw is het, eigenaardig genoeg, niet met mij eens is. Sterker nog, meer dan dat ik zeker ben van mijn […]
Continue reading →Het gebeurde altijd ’s avonds, als ik in mijn bed lag, voordat de slaap mij in haar greep kreeg. Ik luisterde naar Villa 65 met Lotje IJzemans, of Jaap Boots of Kees de Koning. The Beastie Boys, Pavement, Radiohead en Dinosaur Jr. stonden op fluisterstand. Hoe stiller mijn gedachten, hoe luider het klonk. Jim Morrison hypnotiseerde […]
Continue reading →Daar liggen ze, mijn kinderen. Naast elkaar in hetzelfde bed. Ieder in hun eigen wereld. Allebei bloedserieus. Al toen ik mijn zoon voor het eerst zag slapen, viel me dat op. Hij lag in een couveuse. Had gepoept in zijn vruchtwater en die poep was op zijn longen terecht gekomen. Hij was niet ouder dan […]
Continue reading →Toen ik nog rookte ging ik geregeld sigaretten halen in een klein tabakswinkeltje in een steegje dat het Damrak met de Nieuwe Dijk verbond. In dat tabakswinkeltje kon je ook krasloten kopen. Buiten stonden carrouselletjes met toeristische kaarten. De kaarten waren onder te verdelen in vier soorten: pittoreske kaarten, schattige dierenkaarten, kaarten die zinspeelden op de […]
Continue reading →Zap. Leathal Weapon 2. Over de hartverwarmende bromance tussen Riggs en Roger. Die laatste zit op de wc. Het zweet parelt langs zijn hoofd. Niet van het poepen, maar omdat er een bom aan het toilet vastgemaakt zit. En die bom gaat af zodra Roger van het toilet zal opstaan. Roger vertelt aan Riggs dat dit de enige ruimte in […]
Continue reading →De Tiroler seksfilms vielen altijd zwaar tegen. Je moest een hoop ongein doorstaan, voordat er eindelijk eens wat te zien was. En wat er te zien was, was vaak van een gigantische knulligheid. Of grappig bedoeld. En meestal zo weer voorbij. Je bleef achter met een flinke teleurstelling. Nog een geluk dat ik op een dag […]
Continue reading →Mijn vrouw is het er niet mee eens hoe ze in dit verhaal wordt opgevoerd, gekleed in een joggingbroek en mijn trui terwijl ze op de bank tv zit te kijken. Vanaf nu zal ze uitsluitend in sexy lingerie rondlopen. Of zitten. Terwijl ze nadenkt over de zin van het leven. Bijvoorbeeld. In Speeches volgen […]
Continue reading →In Speeches heeft Rushdie het over een luchtballon die langzaam aan het leeglopen is. Als er niet gauw iemand wordt uitgegooid, dan zal de luchtballon ter pletter vallen en zal iedereen sterven. We spreken hier over begin jaren ’90. De fatwa van Khomeini eindigde met de hoop dat de vogelvrijverklaring van Rushdie (en van iedereen […]
Continue reading →Ik probeer te bedenken wanneer ik David Bowie voor het eerst zag. Waarschijnlijk was dat met Dancing in the Streets, waarin hij samen met Mick Jagger daadwerkelijk door de straten aan het dansen is. Ik weet nog dat de moeder van een vriendje dat leuk vond, om Bowie en Jagger samen door de straten te […]
Continue reading →Ik denk dat ik een jaar of acht was. We waren naar het strand, ergens in Frankrijk, aan de Atlantische oceaan. Ik dook als eerste de zee in. En op een gegeven moment lukte het me niet meer om terug te komen. Ik zag mijn ouders handdoeken uitspreiden op het zand. Mijn broertje stond erbij. […]
Continue reading →Toen ik geslachtsrijp begon te worden, hoopte ik zo nu en dan vrouwelijk naakt op de televisie tegen te komen. De grootste kans om dat destijds te vinden, was op de commerciële zender RTL Plus, waar elke zaterdag óf een Tiroler seksfilm óf een film van Russ Meyer werd uitgezonden. Voorafgaand daaraan zonden ze een […]
Continue reading →Op Wikipedia leer ik dat Joseph Conrad in een stad is geboren die toen in Polen lag en nu in de Oekraïne. Kind van verarmde adel. Dat lijkt me ook wel wat, om een kind te zijn van verarmde Poolse adel. Conrad werd in 1857 geboren, in 1865 stierf zijn moeder aan tuberculose, vier jaar […]
Continue reading →Mijn vrouw zit in een joggingsbroek en in mijn op een na favoriete trui op de bank. De haren nat, de laptop op haar schoot. Ze leeft nog en gaat de allerlaatste aflevering van Downton Abbey kijken. De verwachtingen zijn hooggespannen. Ikzelf ben in afwachting van een aflevering van Speeches waarin Salman Rushdie aan het […]
Continue reading →Eerder op de avond breng ik de schuurmachine terug die wij van de buren hadden geleend om de tafel op te schuren ter voorbereiding van een nieuwe laklaag. We hoopten de nodige vochtkringen en vlekken weg te kunnen schuren. Dat is redelijk gelukt, maar bij lange na niet helemaal. De kringen en vlekken die nog […]
Continue reading →Ik heb een aandoening. Het is niks ernstigs, je gaat er niet dood aan. Maar soms drijft het me tot een milde wanhoop. En daarom lijkt het me toch wel de moeite van het vermelden waard. Misschien hebben meer mensen er last van: het lukt me vaak niet om dingen te zien die er wel […]
Continue reading →