Ze zijn er altijd ineens. Het hoeft maar even te regenen, ik kijk m’n raam uit en zie dat ons zandkleurige buitenmuurtje letterlijk zwart ziet van de naaktslakken die naar boven kruipen. Als één collectief. Klaar om de hele wereld onder een dikke laag slijm te bedekken. Ook als alles gesloten is, dringen ze ons […]
Continue reading →In Het Hart der Duisternis omschrijft Joseph Conrad Kurtz als een lange, magere, spierwitte gestalte. En tegelijkertijd zwarter dan de schaduw van de nacht. Een schim. Heel anders dan het lichaam waarmee Marlon Brando gestalte geeft aan de poet-warrior, zoals het personage van Dennis Hopper hem noemt. Een schim is hij wel. Maar het is […]
Continue reading →Mijn buurman staat in de krant. Hij heeft een boek geschreven. Hij heeft wel vaker een boek geschreven, maar dit keer heeft hij een boek geschreven waarin hij zijn ervaringen als asielzoeker verwerkte. Een boek waarmee hij de tijd op z’n staart trapte dus. En dat is niet onopgemerkt gebleven. Het boek van mijn buurman […]
Continue reading →