We gaan! Nog een laatste controle.
Autopapieren, een beduimeld plastic mapje, waar volgens Oenema alles inzit, maar goed… Check! Sleutels, één voor het starten en één voor de zijdeur. Check! Diesel,zeker tot het volgende pompstation, verzekert Oenema. Check!

Mijn rots in de branding oogt wat bedremmeld als hij naast zijn eigen keukentafel door de knieën gaat. Ik heb heel even met hem te doen.
‘Zo dat is beter.’ Ze plukt met vinnige plukjes de hooislierten van zijn kalende schedel.
‘Ach, hooi is mooi.’ Het floept er weer uit voor ik er erg in heb.

Oenema kijkt me aan alsof hij zojuist de extra Postcodeloterij straatprijs heeft uitgedeeld. Ik probeer vanuit de schuuropening de aandacht van mevrouw te trekken, maar die staat nog steeds bij onze auto, startklaar om weer op huis aan te gaan en geeft geen krimp. De Globetrotter 401 staat wat verpieterd tussen de landbouwwerktuigen. Het is een exemplaar uit de tijd dat Campers nog kampeerauto’s heetten. Ik meen zelfs een blauw nummerbord te onderscheiden…

Op de afgesproken dag bereiken we met volle bepakking een oude boerderij in Pjongsterratsumadeel, dat we vanwege de gemiste afslag Wypwappelawier eerst drie keer voorbij zijn gereden.
Voordat ik de auto op het erf van Graengriepe 3 tot stilstand heb gebracht komt een man in overall met uitgestoken handen vanuit het voorhuis op ons afgelopen.
‘Ha.. daar bent u..’
Een constatering die we niet kunnen ontkennen.

Niet gehinderd door enige kennis van zaken tuurde ik, als een konijn in de koplampen van een SUV, naar alle merken, formaten en prestaties die digitaal voorbij gleden.
Boven en benedenslapers, vaste en variabele bedden, rondzit, treinzit, met en zonder extra accu’s, pilotenstoelen, satellietontvangers, achteruitrijdcamera’s.