Geschreven in krasserige halen die nauwelijks leesbaar zijn. Er staat een stoel in een kamer. Ik zit er op. De kamer is groot en de stoel staat er midden in. De muren zijn zwart, pikzwart. Vastgeketend aan de stoel, met mijn armen stijf langs mijn lichaam, staar ik naar het plafond. Uit het zwarte vlak […]
Continue reading →Comte, Oogappel, Appelflap, flappentap, Markante markies, Strontvlieg, Vijgenboom van stukken vlees, Grijnzende baviaan met je bontgekleurde billen, Spillebeen, Capsule kierewiet, Sissende vuurpijl, ijsvogel van vuur, Platgetrapte brandnetel, Majoor met je glimmende pet, je opgepoetste medailles en je rukbunker, Hazewind, Vanaf het moment dat ik op mijn fiets stapte heb ik niet meer omgekeken. “Gaan met […]
Continue reading →Pompertje, Als je deze brief ontvangt, ben ik reeds overleden. Ik bedoel, als je deze brief ontvangt, ben ik op zoek naar de gulden snede. Ehm, nee, verdwenen. Wat ik probeer te zeggen, lieve vriend, wanneer je deze brief ontvangt, zal ik niet langer onder de bomen zijn. En ook niet met de wilde zwijnen. […]
Continue reading →Beste Uilander, deugniet van graniet, Uilander oh Uilander Gevederde hartenverbrander In de problemen verzander Michelin- of toch Pirelli-bander Je laatste brief heeft de poëet in mij losgemaakt. Jaaaa, ik weet best dat die nooit gevangen heeft gezeten, maar nu is hij vrijer dan ooit. Hij pent niet achter zijn tafeltje, nee, hij rent roepend over […]
Continue reading →Je bericht kwam, vandaag. Maar niets uit je verwoede halen op het papier wees er op dat je mijn smeekbede had ontvangen.
Continue reading →Antwoorden we niet meer op brieven? Mijn laatste epistel dateert van vele etmalen terug. Inmiddels heb ik grijze haren van het hopen op jouw wederkering. Wat zeg ik nu?
Continue reading →Je bent een vlerk, Uilander. Een vliegende haarbal van haat. Waarom toch altijd zo naar tussen de regels? Waarom kan je me niet gewoon in mijn gezicht zeggen wat je van me vindt?
Continue reading →Waar mijn laatste brief een kogel was, is deze brief een pleistertje om je gapende wond mee te bedekken. Zo’n kinderpleistertje met een tekening van een huilend hondje er op, of een brandende giraffe. Zie het als een verzoening.
Want eerlijk is eerlijk Graafje van me, ik wacht nog steeds op je. En mijn vriend, dat ben je.
Comte, brok geniep gerukt uit het lijf van een satyr, als ware het diens kloppend hart, kloppend om een bokkenlijf te doorbloeden dat slechts gemaakt is om het kwaad te verspreiden,
Continue reading →Weledelgeleerde Graaf,
Graaf jezelf niet een weg naar de hel.
Maar wees een echte graaf en graaf níet. Vlieg, als een uil!
Vriend,
Want dat ben je toch? Een vriend. Een kameraad. Een gabber. Een maat. Een mattie. Een rat als ik, de snorharen vies van het opgedroogde strontwater maar de ogen vol levenslust.
Continue reading →In je laatste brief beschrijf je een scène als uit een schilderij van Hieronymus Bosch. Een oude man met een blaasinstrument als been, gevolgd en getergd door een waarlijk narrig monstertje. Het verbaasde me dat de ouwe knar geen trechter op zijn hoofd droeg en dat zijn gladgepoetste reet op geen enkele wijze misbruikt werd. Vlogen er misschien vogels uit?
Nee echt, Pompertje, ik begin me zorgen te maken. Ik vrees voor je gezondheid. Wat bezielt je toch? Je lijkt wel door een demon bezeten.
Je laatste brief was nogal moeilijk te vatten. Je fantasie ging niet verloren bij het afknagen van je linkerarm, zoveel is duidelijk.
Enfin, de brief daarvoor begreep ik dan weer wel.
Continue reading →Wie zich groot waant, ís groot.
Ik ben een uil met de scherpste snavel van het land.
De rondste stront in mijn mond en de groenste ogen van het woud.
Je laatste brief heeft me goed bereikt, al was die wel gedecoreerd met wat spetters vogelstront. Ik wil je dan ook verzoeken geen postduiven meer te gebruiken bij het sturen van je brieven.
Continue reading →De melancholische inhoud van de brief deed hem denken aan de stamppot van zijn oude moedertje, de helrode Gerda, en in een wanhopige poging die smeuïge smaak te proeven verorberde hij jouw brief. Met mijn arm over zijn schouder hebben we tot het ochtendgloren de natte snippers uit de pot gevist en terug in elkaar gepuzzeld. Ik heb je verhaal dus redelijk goed begrepen, hoewel ik niet zeker weet of jij de ondergetekende was.
Continue reading →De regen valt en ik val met de regen.
De bomen om mijn hutje buigen zich voorover en janken met de wolken, terroriseren het dak boven mijn hoofd.
Beste Comte de Pompeaux,
Ook wel Pompo genaamd, gevreesd als “de Pomper” en in bepaalde berggebieden beter bekend als Pompeuzereus,
De mensen fluisteren je naam. Dromen van je gedaante. Vrezen de terechtheid van je ijzeren rede.
Maar waar ben je toch?