Over de doden niks dan goeds, maar zoals Harry Mulisch een karikatuur van de schrijver is, zo was Corneille een karikatuur van de kunstenaar. Met z’n baretje. En z’n baardje. En z’n Franse joi de vivre. Alsof het altijd 1912 is en overal Montmartre.
Wat me trouwens opviel, afgelopen week toen al dat Haagse Gedoe z’n hoogtepunt bereikte: de drommen mensen die achter hekken in bedwang werden gehouden. Ze probeerden een glimp van de hoofdrolspelers op te vangen. Hoe belachelijker het wordt, hoe kleiner de kloof tussen de politiek en het volk.
‘Rechts Nederland zou z’n vingers hebben afgelikt bij hetgeen allemaal al op papier stond.’ Zei Mark Rutte tijdens De Persconferentie. Ik kan mijn niet afgelikte vinger er niet helemaal achter leggen: waarom stuit deze zin mij zo tegen de borst? Het heeft iets met die eeuwige verongelijktheid van Rechts Nederland te maken. Ze waren er bijna! Maar toen kregen een paar zwakke broeders weke benen. Een natte droom viel in duigen.
In dit eerste stuk maakt u kennis met ‘het Giethoorn van het Westen’.
Nu kun je veel van Ab Klink zeggen, maar niet dat hij een leugenaar is. Lijkt mij. Dus waarom zou hij liegen in een brief die gericht is aan mensen die weten dat hij liegt? Of zou hij de brief geschreven hebben in de wetenschap dat de brief zou worden gelekt, wetend dat de mensen hem niet als een leugenaar zien.
Waarin De Cock met C-O-C-K de dood van een schrijver moet onderzoeken en in een existentiële identiteitscrisis belandt als hij erachter komt dat deze schrijver zijn schepper is.
Aagje was een volkse vrouw. En zo gedroeg zij zich. Niet alleen nu zij dementie had in combinatie met de restverschijnselen van een transfusie waardige hersenbloeding, nee, zo was Aagje altijd al.
Spaarndamse volksvrouw.
Aagje sprak ook heel goed Dementees zou mevrouw van Delft zeggen (In de schaduw van het nieuws, 23 januari).
Sorry, Belgen. Het is een lieve man, maar zijn muziek kan ik niet aanhoren: Toots Thielemans. Een vreemde zaak, want zijn soort muziek vind ik best beluisterbaar.
Waarin de auteur, na het zien van de film Inception, samen met zijn geliefde door meubelparadijs Villa ArenA kuiert, en nadenkt over hoe het zou zijn om hier 80 jaar te moeten doorbrengen.
Waarin de auteur met de zogenaamde Doktersdienst belt om enige bezorgdheid omtrent de aanhoudende koorts van zijn zoontje weg te laten nemen, maar in plaats daarvan extra gealarmeerd raakt.
Waarin de auteur zijn niet van jaloezie gespeende gal uitspuwt over Matthijs van Nieuwkerk.