Je bericht kwam, vandaag. Maar niets uit je verwoede halen op het papier wees er op dat je mijn smeekbede had ontvangen.

Antwoorden we niet meer op brieven? Mijn laatste epistel dateert van vele etmalen terug. Inmiddels heb ik grijze haren van het hopen op jouw wederkering. Wat zeg ik nu?

Je bent een vlerk, Uilander. Een vliegende haarbal van haat. Waarom toch altijd zo naar tussen de regels? Waarom kan je me niet gewoon in mijn gezicht zeggen wat je van me vindt?

Waar mijn laatste brief een kogel was, is deze brief een pleistertje om je gapende wond mee te bedekken. Zo’n kinderpleistertje met een tekening van een huilend hondje er op, of een brandende giraffe. Zie het als een verzoening.
Want eerlijk is eerlijk Graafje van me, ik wacht nog steeds op je. En mijn vriend, dat ben je.

Comte, brok geniep gerukt uit het lijf van een satyr, als ware het diens kloppend hart, kloppend om een bokkenlijf te doorbloeden dat slechts gemaakt is om het kwaad te verspreiden,

Weledelgeleerde Graaf,

Graaf jezelf niet een weg naar de hel.
Maar wees een echte graaf en graaf níet. Vlieg, als een uil!

Je laatste brief was nogal moeilijk te vatten. Je fantasie ging niet verloren bij het afknagen van je linkerarm, zoveel is duidelijk.

Enfin, de brief daarvoor begreep ik dan weer wel.

Wie zich groot waant, ís groot.
Ik ben een uil met de scherpste snavel van het land.
De rondste stront in mijn mond en de groenste ogen van het woud.