Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren, luidt het. Ik weet niet of ik mijn zoontje op wil zadelen met mijn aan de overtuiging grenzende vermoeden dat je helemaal nergens naartoe gaat. Dat je hooguit in de herinneringen en de harten blijft voortbestaan van de mensen die jou gekend hebben. Dat je blijft voortbestaan in de steentjes die je hebt verlegd in de rivieren waardoor je hebt gewaad. Dat je blijft voorbestaan in de momenten die je hebt beleefd, die er nu niet meer zijn, maar die ook nooit meer ongedaan gemaakt kunnen worden.