Wimbledon op de televisie. Nadal tegen Fritz. Mijn kinderen vroegen wanneer je gewonnen had met tennis. Ik vertelde dat de mannen drie sets moest winnen en de vrouwen twee. Waarom, vroeg mijn dochter. Omdat ze minder sterk zijn, zei mijn zoon. Mijn dochter vond het seksistisch. Mijn zoon zei dat vrouwen nu eenmaal zwakker zijn. […]
Continue reading →De winkelbediende was al telefonisch afscheid aan het nemen toen ik binnenkwam. Tegelijkertijd probeerde ze thee af te wegen. ‘Zeker, mevrouw… tot ziens…’ zei ze. Ze hield de telefoon tussen wang en schouder geklemd terwijl ze met haar rechterhand aanstalten maakte een schep in een theepot te doen. ‘Nee, natuurlijk, geef niks mevrouw’, zei ze, […]
Continue reading →Het was al een klein uurtje donker toen ik door de straten van Zwolle liep. Eerst langs het langs het spoor, daarna via het rugbyveld richting het dijkje naast het Almelose kanaal naar het Wezelandenpark. Ik luisterde naar een gesprek over het ergste jaar ooit in het menselijk bestaan, voor zover bekend. Het jaar 536 […]
Continue reading →Toen ik vanmiddag de deur uitliep om naar de Jumbo te gaan voor vijf liter schoonmaakazijn, kwam ik een buurjongetje tegen met een pak pannenkoekmix in zijn handen. ‘Ga je pannenkoeken eten?’, riep ik. ‘Ja’, zei hij. ‘Lekker’, zei ik. Tot zover niks vreemds. Ik had mijn buurjongen nog niet eerder met een pak pannenkoekmix […]
Continue reading →Mijn schoonmoeder doet een keukenkastje open. Een wijnglas tuimelt naar beneden. Kelk eerst. Bovenop een koffiekopje. Zowel koffiekop als wijnglas blijven heel. ‘Het universum is mij de laatste tijd goed gezind’, zegt ze. Ze vertelt over een paar avonden eerder. Ze was aardappeltjes aan het bakken. Tijdens het bakken ging de telefoon. Ze nam op. […]
Continue reading →Wil je ook een ijsje?
Continue reading →Eerst was het er eentje. Toen kwam er een tweede bij. Inmiddels bestaat de groep uit zo’n man of zeven. Ik heb het over vaders die hun kinderen op vrijdagochtend (een populaire ‘papadag’) naar school brengen in hun wieleroutfit. Helmpje op. Strak broekje aan. Schoenen met rare zooltjes waardoor ze met o-benen gaan lopen. Meestal […]
Continue reading →Als ik aan kom rijden, zijn er nog zo’n tien bolletjes te gaan voordat het stoplicht op groen springt. Ik knijp in mijn remmen. Mijn remmen piepen. Een vrouw die voor het stoplicht staat te wachten trekt haar hoofd in haar schouders. ‘Wat een akelig geluid!’, roept ze. Het stoplicht springt op groen. ‘Sorry’, zeg […]
Continue reading →Mijn collega woont in Baarn. Sinds prinses Beatrix dat ook weer doet, is de waarde van mijn collega’s huis binnen een jaar met 40 duizend euro gestegen. Ze ziet Prinses Beatrix geregeld lopen door de winkelstraat van Baarn. Heur haar immer in model. Het is een klein vrouwtje, zei mijn collega. Ze dacht altijd dat […]
Continue reading →Naast verschillen in taal, verschillen vaak ook gebaren in het buitenland. België en Nederland bevinden zich gebaar-technisch bijvoorbeeld op een andere planeet. Het zou kunnen dat u nu afhaakt als lezer. Met de gedachte: ‘Hou op, schei uit!’. Het gebaar dat daar in Nederland bij hoort is met een slappe hand je arm van je afzwaaien. […]
Continue reading →Een nieuwe Facebook-vriend diende zich aan en omdat ik ‘m ook privé ken, liet ík ‘m ruimhartig binnen in mijn wereld. Niet dat die zo groot is op Facebook. Buiten deze stukjes is er vrij weinig van mij te vinden in het digitale paradijs, op een enkele foto na. Die vond hij dan ook binnen […]
Continue reading →‘Waar ziet u saucisson liggen dan?’ vroeg de verkoopster in het Parijse Gare de l’Est geïrriteerd. Alsof ik er persoonlijk verantwoordelijk voor was dat zij hier in een broodjesbar haar leven moest verdoen onder een hysterisch knipperende lichtreclame. Er lagen maar een stuk of twintig broodjes saucisson, dus goed mogelijk dat ze die had gemist. […]
Continue reading →‘Zijn die nu allemaal op hunne pôkemoeng aant zieng?’ Hij sprak in kloek Antwerps van ‘pokemoeng’. Net zoals bij ‘die van oengs’ (die van ons), waarmee 40-plussers hun betere helft aanduiden. Hij was de zestig al ruim gepasseerd en zag er ondanks zijn opmerking niet meteen uit als een kenner van het digitale wandelspelletje, met […]
Continue reading →Tegenover mij stapt een koppeltje twintigers van een fiets. Zij zat achterop, maar kennelijk was de band te slap. Op de bagagedrager ligt een oranje dekentje keurig opgevouwen om haar weke delen te beschermen. Parmantig klopt ze een onzichtbaar pluisje van haar broek. Hij wringt de fietspomp tussen het frame uit. Het meest onhandige ding […]
Continue reading →Ik heb een bloedhekel aan telefoneren, doe dat derhalve zo weinig mogelijk en dan nog met de grootst denkbare weerzin. Mijn smartdinges staat altijd af, slechts hoogstzelden schakel ik het geluid in. Als er iets met mne kleine is of zo. Wat mij die avond bezielde weet ik dus werkelijk niet. Ik zat met mijn […]
Continue reading →Ik ben niet zo van het cremeren van vlees in de buitenlucht, onder ongemakkelijke omstandigheden op een te laag kolenvuur. Sterker: de huidige foodie-rage gaat compleet aan me voorbij. Maar of het nu door de wekenlange aaneenschakeling van druilbuien en hagelstormen kwam: ineens verlangde ik vurig naar een barbecue. Een gewone dan, niet zo’n ding […]
Continue reading →Mijn zoon zingt tijdens het poepen.
Continue reading →Eindeloos. Zo leek de dijk vroeger. Net buiten de bebouwde kom doemde hij op. Een stevige helling tussen twee grote plassen van de grindwinning. Meren, zeeën eigenlijk. Een grote kale vlakte alleszins, waar het altijd wind in beuken was. Een pastel met veel modderbruin en loodgrijs, zo herinner ik me dat vermaledijde stuk weg. En […]
Continue reading →De Parijse metro rammelde station ‘Colonel Fabien’ binnen. Geen populair station zo te zien. Op het perron zat maar één man, een clochard. Colonel Fabien zelf. Niet helemaal onmogelijk trouwens want zijn voeten waren geamputeerd, dus het zou best een oorlogsinvalide kunnen zijn. Hij sleepte zich zittend de metro in. Tergend langzaam, zodat de deuren […]
Continue reading →Alle aanstekers waren leeg, in mijn wereld een ramp. Nu ja, een kleintje, want in mijn jaszak zit er altijd een. Maar omdat mijn angst buitenshuis zonder aansteker komen te zitten groter is dan mijn verstand, kom ik daar binnenshuis niet aan. Ik weet het, af en toe líjk ik niet eens niet goed wijs. […]
Continue reading →Mijn zoon had iets bedacht. Wat nu als Pinokkio zegt: ik ga mijn neus laten groeien. Als z’n neus dan niet groeit, liegt hij. En groeit z’n neus alsnog. Maar omdat ie daarmee de waarheid spreekt, groeit z’n neus niet. Mijn zoon bezweert dat hij dit helemaal zelf heeft bedacht. Zijn neus bleef klein.
Continue reading →Ik stond met mne kleine bij de bakker. Het was een moderne bakker, met een betaalautomaat die briefjes en muntjes accepteert. Dat voorkwam niet dat er een rij tot buiten stond, en zelfs een rekengehandicapte als ik had tijd genoeg om de prijs van twee broden vast te stellen. 4,80 was dat en ik drukte […]
Continue reading →Op Facebook tagde iemand mij bij een foto van een klok. Dat zou voor een notoire laatkomer als ik ironisch genoeg moeten zijn, maar op de plek van de cijfers stonden ook nog eens de letters ‘I’m fucking late’. Het zou inderdaad een pracht van een klok voor mij zijn, want ik kom overal te […]
Continue reading →Het verschil tussen het nachtcafé en alle andere cafés is dat hier de lolligheid ontbreekt. Er wordt zelden gelachen of gezongen, meestentijds zitten de kroeghangers alleen. Behalve ‘ s weekends, dan valt er wel eens een groep zatlappen binnen. Zij zingen en lachen. Maar dat doen ze in hun groep. Alleen. Echt druk is het […]
Continue reading →Antwerpen, graanmarkt. Ik zat op een terras, toen plots een Balkan Brass Band opdook. Jongens nog, de oudste was hooguit twintig. Ze speelden of hun leven er vanaf hing, hetgeen het ook doet als je 20 bent. Ik heb betere bands in het genre gehoord, maar zelden enthousiastere. De muziek doofde langzaam uit om […]
Continue reading →