Naast verschillen in taal, verschillen vaak ook gebaren in het buitenland. België en Nederland bevinden zich gebaar-technisch bijvoorbeeld op een andere planeet. Het zou kunnen dat u nu afhaakt als lezer. Met de gedachte: ‘Hou op, schei uit!’. Het gebaar dat daar in Nederland bij hoort is met een slappe hand je arm van je afzwaaien. […]
Continue reading →Een nieuwe Facebook-vriend diende zich aan en omdat ik ‘m ook privé ken, liet ík ‘m ruimhartig binnen in mijn wereld. Niet dat die zo groot is op Facebook. Buiten deze stukjes is er vrij weinig van mij te vinden in het digitale paradijs, op een enkele foto na. Die vond hij dan ook binnen […]
Continue reading →‘Waar ziet u saucisson liggen dan?’ vroeg de verkoopster in het Parijse Gare de l’Est geïrriteerd. Alsof ik er persoonlijk verantwoordelijk voor was dat zij hier in een broodjesbar haar leven moest verdoen onder een hysterisch knipperende lichtreclame. Er lagen maar een stuk of twintig broodjes saucisson, dus goed mogelijk dat ze die had gemist. […]
Continue reading →‘Zijn die nu allemaal op hunne pôkemoeng aant zieng?’ Hij sprak in kloek Antwerps van ‘pokemoeng’. Net zoals bij ‘die van oengs’ (die van ons), waarmee 40-plussers hun betere helft aanduiden. Hij was de zestig al ruim gepasseerd en zag er ondanks zijn opmerking niet meteen uit als een kenner van het digitale wandelspelletje, met […]
Continue reading →Tegenover mij stapt een koppeltje twintigers van een fiets. Zij zat achterop, maar kennelijk was de band te slap. Op de bagagedrager ligt een oranje dekentje keurig opgevouwen om haar weke delen te beschermen. Parmantig klopt ze een onzichtbaar pluisje van haar broek. Hij wringt de fietspomp tussen het frame uit. Het meest onhandige ding […]
Continue reading →Ik was op zoek naar een tankstation, naftstation in de Vlaamse volksmond. Ik gebruik dat woord graag omdat het mij doet denken aan de prachtige zinsnede ‘daar-en-daar ben ik eens zonder naft gevallen.’ Alle denkbare ellende in een paar woorden samengeperst. Enfin. Ik spotte er een langs een hoofdweg, maar de inrit mondde uit in […]
Continue reading →Ik heb een bloedhekel aan telefoneren, doe dat derhalve zo weinig mogelijk en dan nog met de grootst denkbare weerzin. Mijn smartdinges staat altijd af, slechts hoogstzelden schakel ik het geluid in. Als er iets met mne kleine is of zo. Wat mij die avond bezielde weet ik dus werkelijk niet. Ik zat met mijn […]
Continue reading →Ik heb mijn oom beloofd om eens niet over drank te schrijven en dat is natuurlijk geen enkel probleem. Hoewel. Ik wil uitgerekend vandaag vertellen van de roemruchte schutterij Sint Sebastianus uit Heel, waar ik onlangs lid van werd. Heel, gelegen tussen Weert en Roermond, parel van Midden-Limburg en vanwege de voormalige grindwinning omgeven door […]
Continue reading →Ik ben niet zo van het cremeren van vlees in de buitenlucht, onder ongemakkelijke omstandigheden op een te laag kolenvuur. Sterker: de huidige foodie-rage gaat compleet aan me voorbij. Maar of het nu door de wekenlange aaneenschakeling van druilbuien en hagelstormen kwam: ineens verlangde ik vurig naar een barbecue. Een gewone dan, niet zo’n ding […]
Continue reading →In een van de universitaire klinieken van Antwerpen bestelde ik een veel te dure salade met zalm. De meeste restaurants rekenen weliswaar meer aan, maar dan zit er geen zand in de sla. Had ik me misschien vergist en stond er ‘salade met zand’? Nee, toch niet. Het was echt zalm. Noorse zelfs. Waarom eet […]
Continue reading →Eindeloos. Zo leek de dijk vroeger. Net buiten de bebouwde kom doemde hij op. Een stevige helling tussen twee grote plassen van de grindwinning. Meren, zeeën eigenlijk. Een grote kale vlakte alleszins, waar het altijd wind in beuken was. Een pastel met veel modderbruin en loodgrijs, zo herinner ik me dat vermaledijde stuk weg. En […]
Continue reading →De Parijse metro rammelde station ‘Colonel Fabien’ binnen. Geen populair station zo te zien. Op het perron zat maar één man, een clochard. Colonel Fabien zelf. Niet helemaal onmogelijk trouwens want zijn voeten waren geamputeerd, dus het zou best een oorlogsinvalide kunnen zijn. Hij sleepte zich zittend de metro in. Tergend langzaam, zodat de deuren […]
Continue reading →Staat de moderne mens nog wel eens versteld van de techniek? Mij overkomt het alleszins regelmatig. Deze week nog bijvoorbeeld toen ik een optreden in de buitenlucht had. Ik vroeg aan een collega-muzikant of ‘we het droog hielden’ die avond. Hij greep in zijn binnenzak en begon te tokkelen. Tot zover verbaasde mij nog niets. […]
Continue reading →Alle aanstekers waren leeg, in mijn wereld een ramp. Nu ja, een kleintje, want in mijn jaszak zit er altijd een. Maar omdat mijn angst buitenshuis zonder aansteker komen te zitten groter is dan mijn verstand, kom ik daar binnenshuis niet aan. Ik weet het, af en toe líjk ik niet eens niet goed wijs. […]
Continue reading →In de dorpen ten noorden van Antwerpen – ‘de polder’ voor ingewijden – houdt men nog jaarlijks een oud volksvermaak: het ganzenrijden. Vaak hebben Nederlandse vrienden bij dat woord een vreemde voorstelling; ze denken dat op een of andere manier volwassen kerels daadwerkelijk plaatsnemen op een gans en ermee rondrijden of zoiets. Toegegeven: helemaal onmogelijk […]
Continue reading →Ik stond met mne kleine bij de bakker. Het was een moderne bakker, met een betaalautomaat die briefjes en muntjes accepteert. Dat voorkwam niet dat er een rij tot buiten stond, en zelfs een rekengehandicapte als ik had tijd genoeg om de prijs van twee broden vast te stellen. 4,80 was dat en ik drukte […]
Continue reading →Op Facebook tagde iemand mij bij een foto van een klok. Dat zou voor een notoire laatkomer als ik ironisch genoeg moeten zijn, maar op de plek van de cijfers stonden ook nog eens de letters ‘I’m fucking late’. Het zou inderdaad een pracht van een klok voor mij zijn, want ik kom overal te […]
Continue reading →Het verschil tussen het nachtcafé en alle andere cafés is dat hier de lolligheid ontbreekt. Er wordt zelden gelachen of gezongen, meestentijds zitten de kroeghangers alleen. Behalve ‘ s weekends, dan valt er wel eens een groep zatlappen binnen. Zij zingen en lachen. Maar dat doen ze in hun groep. Alleen. Echt druk is het […]
Continue reading →Antwerpen, graanmarkt. Ik zat op een terras, toen plots een Balkan Brass Band opdook. Jongens nog, de oudste was hooguit twintig. Ze speelden of hun leven er vanaf hing, hetgeen het ook doet als je 20 bent. Ik heb betere bands in het genre gehoord, maar zelden enthousiastere. De muziek doofde langzaam uit om […]
Continue reading →In Berlijn, ergens aan de rafelrand van de wijk Kreuzberg, ligt een vermoeide brug. Afgebeuld door de S-Bahn die er al sinds mensenheugnis genadeloos overheen dendert. Het bijzondere aan deze brug is dat er een tekst op geklad is, die me aan het denken zette. Hij luidt: ‘Wir wollen nicht nur ein Stück vom Kuchen, […]
Continue reading →Vraag me vooral niet waarom, maar ik moest van de week denken aan de begrafenis van père Colignon, de buurman in Frankrijk waar mijn ouders een vakantiehuisje hadden. Dat is vijfendertig jaar geleden, waar blijft de tijd.
Continue reading →Wat een week. Eerst terreur, daarna geklets over terreur. Ergens onderweg bleef ik op YouTube plakken bij ‘Die Gedanken sind frei’, een oud Duits studentenlied. Ik kende het niet, ezel die ik ben. Enerzijds is het een vaststaand feit dat ik niet alles wat ik mooi vind zal ontdekken in mijn leven. Anderzijds is die […]
Continue reading →Ik woon op een pittoreske plek, dus het is schering en inslag dat productiebedrijven ‘komen filmen’. Hele tv-series worden er opgenomen en vooraf even inlichten is er natuurlijk zelden bij, laat staan een bedankje voor de medewerking. Meestal kom je er pas achter als de opnames al bezig zijn en kun je met twee volle […]
Continue reading →Parijs. Rue pas de la Mule nr. 6, op de hoek met de Place des Vosges. ‘Instruments Musicaux Anciens – André Bissonnet’, staat er op de gevel. Hoewel muziekwinkel een te alledaagse naam is voor dit ornament aan een van de mooiste pleinen van Europa. ‘Boîte a musique’, wordt zijn winkeltje genoemd door kenners en […]
Continue reading →Op straat slenteren drie mannen, die zo uit ‘The Full Monty’ zouden kunnen zijn weggelopen. Kinderen dreinen om een vrouw in een deur. Ze drinkt een halve liter pils van een onbekend merk en kijkt naar het verkeer van de zesbaans-binnenring dat sloom aan haar ramen voorbij raast. Charleroi. Bij een tankstation staat een uitgebrande […]
Continue reading →