Woke

Mijn zoon van 15 vindt van alles woke.
Alleen: wat hij woke noemt, zou ik nooit woke noemen.
Dat je in een voetbalmuurtje gaat liggen om de lage ballen tegen te houden, dat noemt hij woke.
Fatbikes zijn woke.
Skiën op een berg met kunstmatig opgespoten sneeuw is woke.
Ik zei dat hij helemaal niet wist wat woke was.
Maar hij zei dat ik het niet wist.
Woke is politiek, zei ik.
Woke heeft niks met politiek te maken, zei hij.
Dingen die het leven onnodig stom maken, dat is woke.
Voorgesneden stukjes smakeloze mango is woke.
Tegen het homohuwelijk zijn, is woke.
‘Trump die anti-woke is’, zie mijn zoon, ‘dát is woke.’
Zijn zus van 13 was het met hem eens.
Woke is eigenlijk synoniem voor een stompzinnige noviteit.
Ik wilde de betweterman in me naar boven halen om ze uit te leggen waar het woord vandaan kwam.
Maar mijn zoon was me voor.
‘Wist je dat het woord in de jaren ’30 is bedacht’, zei hij. ‘Toen was je woke als je zag dat het systeem racistisch was.’
Hij weet dus waar het woord vandaan komt, maar heeft daar geen enkele boodschap aan.
In eerste instantie verwarde mij dit: dat een woord zo eenvoudig van betekenis kon veranderen.
Inmiddels ben ik fan.
Als woke het tegenovergestelde van woke is, ben je woke als je anti-woke bent en wil je jezelf dus uit de weg ruimen.
Ik hoor de anti-woke-brigade al woest van machteloosheid worden.
Genieten geblazen.