Toen de tijd gestolen was

Ergens in de eerste dagen na de millenniumwende, op het snijpunt van twee eeuwigheden, liep ik een onberispelijk geklede man tegen het lijf. Hij droeg een witte baard die tot de grond reikte. Aan zijn licht loenzende ogen zag ik dat hij mij wat wilde vragen. En inderdaad, daar opende zich zijn mond. Slijmdraden tussen zijn tanden. ‘Heeft u een vuurtje?’, vroeg hij. Fluimen vlogen in het rond en bevroren voor ze de grond raakten. 
Ik tastte in mijn zakken en vond daar een wegwerpaansteker. Met mijn linkerhand voor de vlam, stak ik zijn sigaret aan. De geur van wodka, en camambert dwarrelde mijn neus binnen. Hij bedankte mij en bleef staan. Leek een reactie van mij te verlangen. Zelden te beroerd om aan de verwachtingen van mijn medemens te voldoen, vroeg ik hem wat het doel van zijn reis was. 
‘Ik ga aangifte doen’, zei hij. Hij wees achter mij, waar, zo wist ik, politiebureau Raampoort zich bevond.
‘Aangifte waarvan?’, vroeg ik. 
‘Ik ben bestolen.’ 
Hij keek mij indringend aan. Kennelijk moest ik nu vragen waarvan hij bestolen was.
‘Bestolen waarvan?’, vroeg ik hem.
‘Bestolen van de tijd’, zei hij. 
‘Ach’, zei ik, in de veronderstelling met een dronken poëet van doen te hebben, ‘dat gevoel heb ik zelf ook geregeld. Hoewel nog relatief jong, vraag ik mij om de haverklap af waar de tijd gebleven is.’
‘Dat geloof ik graag’, zei de man, ‘toch is het voor mij net even een iets ander verhaal.’ Hij nam een flinke trek van zijn sigaret. Zo’n trek dat je de askegel voor je ogen groter ziet worden.
‘En waarom dan wel?’, vroeg ik.
‘Men noemt men Vadertje Tijd’, zei de man. ‘Sinds mensenheugenis al. Of nog wat langer eigenlijk. Althans, ik besta al wat langer. Pas sinds de mens woorden gebruikt, heb ik een naam.’ 
‘U bestaat langer dan de mens kan praten?’, vroeg ik hem.
‘Wis en waarachtig’, zei hij. ‘Ik dateer uit de dagen dat de aarde nog woest en ledig was en slechts achttien uur nodig had om rond z’n as te draaien.’
‘Tjongejonge’, zei ik, ‘ik wist helemaal niet dat de dagen vroeger korter duurden.’
‘En de maan stond dichterbij’, zei hij, ‘Zo dichtbij dat hij op sommige dagen zelfs hoge bergtoppen kon schampen. Het was niet zonder gevaren, die beginjaren. Het was pionieren geblazen. Ik had nog veel te leren. Maar ik kreeg de ruimte om te exerimenteren en fouten te maken. En daar profiteren wij nu van.’
‘Op wat voor manier?’, vroeg ik.
‘Ach. De tijd is gestolen, maar ik weet dat het goed komt. Ik moet gewoon aangifte doen. Dan komt alles goed. Niemand heeft door dat de tijd weg is, alles is al opgelost.’
‘Huh’, zei ik en hief mijn handen zo dramatisch mogelijk ten hemel. ‘Hoe kan dat nou?’
‘Dat zal ik uitleggen’, zei de man. En hij legde uit dat, nu de tijd verdwenen was, alles tegelijkertijd gebeurde. Het ontstaan van het universum, de visjes die aan wal kropen, de bouw van de piramiden, de geboorte van Napoleon, de hoogtijdagen van Tanita Tikaram, de uitvinding van de microscoop, het uitsterven van de bizon, de ontmoeting met mijn toekomstige vrouw, de geboorte van mijn kinderen: het vond allemaal op dat ene moment plaats. Zelfs het verdwijnen van de tijd én de terugkeer ervan vonden tegelijkertijd plaats.
‘Nu is straks is toen’, zei de man. ‘En omdat nu ook straks is, heb ik ook al aangifte gedaan, zijn ze de boosdoener aan het pakken én heb ik de tijd alweer terug in mijn bezit. Alsof er niets gebeurd is’
‘Kijk eens aan’, zei ik, ‘dat doet mij deugd. En waar was de tijd gebleven, als ik vragen mag?’
‘Willem Holleeder had ‘m gestolen.’
‘En wat moest Willem Holleeder met de tijd?’
‘Hij wilde hem terugdraaien’, zei de man.
‘Natuurlijk’, zei ik. ‘En nu?’
‘Nu moet ik aangifte gaan doen.’
‘Maar u heeft de tijd toch alweer?’
‘Ja en nee’, zei de man. ‘Ja, ik heb de tijd. Maar ik heb hem tegelijkertijd nog niet. Verleden, heden en toekomst zijn immers één. Ik ben op dit moment dus ook aangifte aan het doen, maar dat heb jij niet door, want zelfs nu de tijd verdwenen is, ervaar jij louter het eeuwig vergankelijke heden. Probeer het maar niet te begrijpen.’
Om eerlijk te zijn, had ik daar ook helemaal geen zin meer in. Ik verlangde naar mijn bedje. Had de hele nacht doorgehaald. De zon kwam op, de vogels begonnen te fluiten, de postbode was al aan zijn ronde begonnen. Ik nam afscheid met een groet die het midden hield tussen een buiging en een knikje. Vadertje Tijd nam een trekje van zijn sigaret. Ik meende te zien dat de askegel nu kleiner werd en de sigaret juist groter. Hij gooide zijn baard over zijn linkerschouder alsof het een sjaal was en liep moonwalkend bij mij vandaan.