De voeten van Botticelli

In het Uffizi was het dringen geblazen voor de Geboorte van Venus van Alessandro Filipepi, beter bekend als Sandro Botticelli.

Nadat ik het eerst van een afstandje had bekeken, bekeek ik het ook even van zo dichtbij mogelijk.
Met mijn neus erbovenop.
Zodat ik de kwaststreken zie.
En de verftextuur.
Dichterbij Botticelli kun je niet komen.
Je kunt als het ware zijn hand zien die de verf aanbrengt. Misschien wel precies op dit moment, zo’n 541 jaar geleden.

En zo viel me ineens op dat Botticelli vrij eigenaardige voeten schilderde.
Met behoorlijk lange tenen.
Die bleke tenen zijn van Venus.
Die iets minder bleke tenken van Zephyros, de westenwind die de uit het schuim van de zee geboren Venus op haar schelp naar het strand blaast.
Vind ik eigenlijk mooiere tenen dan die van Venus.
Sierlijker.
De tenen van Venus hebben een beetje vuil onder de nagels.
En haar kleine teen lijkt naar binnen te krommen.
Die van Zephyros ook trouwens.

Maar misschien vond Botticelli dat mooi: krommende tenen en vuile nagels.
Net zoals hij een iets te lange hals mooi vond.
Of zijn opdrachtgever, een van de Medici, hield daarvan.
Was het een voetfetisjist, die opgewonden werd van lange tenen.
Lijkt me niet onaannemelijk, er zaten vreemde kostgangers tussen de Medici.
Perverse sadisten ook.
Een fetisj voor vreemde voeten is dan nog vrij onschuldig.

Andere mogelijkheid: Botticelli had zelf vreemde tenen en wilden het zo normaliseren.
Of hij vond het gewoon niet zo belangrijk.
Iets te lange tenen, who cares? Zo belangrijk zijn details nu ook weer niet.
Sterker nog: perfectie is saai.
Je hebt iets nodig wat niet in het plaatje past.
Juist door subtiele oneffenheden, komt echte schoonheid beter uit de verf.
Letterijk in dit geval.
En los daarvan: niemand is zo gek om met zijn neus bovenop deze voeten gaan zitten.