Een vriend vertelde dat een mannelijke collega van zijn vrouw thuis zat met een postnatale depressie. Ook bij mannen verandert er immers iets in hun hormoonhuishouding (en in de rol die ze spelen in het schouwspel des levens) als ze een kind krijgen. Ineens ben je verantwoordelijk voor een nieuw leven. Dat kan tot een identiteitscrisis leiden die zich uit in apathie en lusteloosheid. Goed dat nu ook de mannelijke postnatale depressie erkend wordt.
Nog geen uur nadat ik dit aan mijn vrouw vertelde, las zij op de website van Trouw de kop ‘Mannen in de overgang, kan dat ook?’ Bij mijn vrouw kwam het stoom uit haar oren. ‘Moeten jullie ons alles afpakken?’, riep ze met de nodige pathos. Niet per se, zei ik kalm. Het gaat ons om de gelijkheid. Jullie willen gelijke salarissen? Begrijpen we. Maar dan willen wij vaderschapsverlof en erkenning van ónze hormoonschommelingen wanneer we een andere levensfase ingaan.
Wat mij betreft gaan we nog een stapje verder en nemen we ook onze maandelijkse hormoonschommelingen mee. Nu er op de werkvloer steeds meer rekening wordt gehouden met de vrouwelijke cyclus, mag dat weleens vertaald worden naar erkenning voor de moeite die de man doet hiermee om te gaan.
Jarenlang hebben vrouwen de emotionele gevolgen van hun maandstonden verborgen gehouden. Wij mannen, wij wisten van niets. Prima dat vrouwen dit beetje bij beetje een plek leren geven op de werkvloer. Echter, dit heeft ook consequenties voor ons, mannen. Wij moeten het maar allemaal begrijpen. En wij moeten de moodshifts van onze vrouwelijke collega’s als vanzelfsprekend zien te pareren met mannelijke edelmoedigheid!
Doen we natuurlijk ook gewoon. Zonder morren. Maar dat betekent niet dat het eenvoudig is. Elke maand moeten wij een extra dosis ridderlijkheid aan de dag leggen om de emotionele schommelingen van onze vrouwelijke collega’s op te vangen. Dat kan als een bijzonder zware last ervaren worden.
Nu hoor ik alle vrouwelijke collega’s die ik de afgelopen jaren had al zeggen: maar Max, wij hebben nooit iets aan je gemerkt! Dat klopt. Wij mannen houden onze emoties graag onder controle, aan ons zie je niets. Maar als we niet uitkijken, gaat dit ontploffen.
En daarom is het hoog tijd voor de introductie van de manstruatie.
De manstruatie? De manstruatie: het figuurlijk bloeden van mannen voor de maandstonden van hun menstruerende collega’s.
Vrouwen doen graag lacherig over mannenproblemen. Maar het is niet om te lachen, het is het logische gevolg van de groeiende gelijkheid tussen man en vrouw.
Jullie baringspijn, wij de mannengriep.
Jullie de menopauze, wij de penopauze.
Jullie menstruatie, wij manstruatie.
Het leed dat de manstruatie veroorzaakt, laat laat zich het beste uitbetalen in een maandelijkse manstruatiebonus bovenop het vaste loon. Hoe meer menstruerende collega’s, hoe hoger de manstruatiebonus. Dit om scheve verhoudingen te voorkomen.
Ik hoop dat we hier een volwassen discussie over kunnen voeren.
Mooie vondst die manstruatie maar het evenwicht tussen man en vrouw vind ik een tricky balans waar ik niet te veel aan durf te rommelen! Het vrouwelijke voorrecht op onvoorspelbare stemmingswisselingen compenseer ik zelf meestal met bewezen mannelijke voorrechten zoals ongevraagd houtblokken op het vuur mogen gooien of het alleenrecht van hamburgers flippen op de BBQ! Dat laatste is in ons geval dan weer een mannelijke fopspeen, want mijn vrouw eet grotendeels vegetarisch!
Ik voel je pijn. Maar ook dat kunnen we bij de manstruatie onderbrengen.
Ik zie dat de oerconservatieve krachten van het autocorrect ervoor gezorgd hebben de titel van dit stuk verkeerd is. Zo even veranderen.
De Franse schrijfster Colette placht te antwoorden op de vraag of vrouwen in de politiek mochten: “Ik ken redelijk veel prima redenerende, intelligente vrouwen, maar die zijn stuk voor stuk een paar dagen per maand compleet van het paadje. Geirriteerd, onnavolgbaar. Geen land mee te bezeilen. Als je een land te besturen hebt, moeten op die dagen ook beslissingen worden genomen.” Vrij vertaald. LOL.
26qlg6