zEEP: Deel 2

II

DIRTY CHINAMAN had gepoept. Even tien minuten geen surreële waanzin, gewoon even tien minuten ogen sluiten en stront je lijf voelen verlaten. Even het leven zoals het hoort, niet zoals het gaat. Waarom is wat normaal is niet normaal, wereld? Waarom doe je dit DIRTY CHINAMAN aan?
Nou ja. Hij veegde zijn billen, back to front (ik ben het hier ook niet mee eens, – Kippfest), totdat alles netjes schoon was, trok door en zijn broek omhoog, haalde de deur van het slot en ging zijn handen wassen. En net op het punt waar DIRTY CHINAMAN blij begon te worden van een situatie die normaal bleef voorbij de shit uit zijn reet te persen, haalde hij met een frons zijn wassende handen uit elkaar. Wat de hel? Hoe was er zand tussen zijn handen gekomen? Waren het poepkorrels? Snippers papierpoepmaché doorgeladen uit zijn nachtmerries? Was het… De zeep?

DIRTY CHINAMAN hield een hand dicht bij zijn ogen en tuurde ernaar van over zijn bril. Korrels. Fijne witte korrels. Geen poep- of papier-maché. Wat dan? Hij hield zijn handen onder de kraan, en schuurde het spul van zich af. Met zijn schone handen pakte hij de zeepdispenser op. “ZEEP,” stond er met blokletters op, “MET MAISMEELKORRELS.”
Ok. DIRTY CHINAMAN droogde zijn handen zonder er echt nog van op te kijken. Alles gezien, alles gedaan. Hij zou voortaan wel thuis naar het toilet gaan.

III

DIRTY CHINAMAN was naar huis gegaan en weer teruggekomen. Nu zat hij weer op zijn stoel te luisteren naar de Vertrekker. En dat zou hij acht uur en zeven minuten doen. En dan zou hij naar huis gaan en weer terugkomen, en dan is het de daaropvolgende dag, en zit hij weer op zijn houten stoel te luisteren naar de Vertrekker. In minder dan één zin zat hij waar hij de dag ervoor al zat. De hele dag zou hij weer zitten en dan naar huis gaan en dan weer terugkomen, terug naar, en op, de stoel. De houten stoel. Stoel.

DIRTY CHINAMAN knipperde met zijn ogen en het was acht uur later en was hij naar huis gegaan en was hij de volgende dag weer teruggekomen en zat hij waar hij zat. Hij keek om zich heen. Was hij wel weggeweest? 80 jaren van 365,25 dagen. Dat zijn 29.220 dagen in totaal. Als je telt: één, twee, drie, één getal per seconde, ben je over 487 minuten klaar. Acht uur en zeven minuten. Een werkdag voor DIRTY CHINAMAN. Met een beetje overtijd.

Tik tok, tik tok, helpt de klok hem de tel en het ritme bij te houden. Tik tok, tik tok… Oh klok. Weet je niet dat tijd gemeten wordt in herinneringen in plaats van seconden? Als je denkt van niet kan je maar beter met goede argumenten komen. Wat zeg je? “Tik tok, tik tok?” DENK DAT DIT BETEKENT DAT IK WIN, KLOK. Maar je werpt wel een interessant punt op. Tik tok, tik tok… Indeed.

Tussen de geëxecuteerde poppetjes met uitgekraste ogen stonden nu echte aantekeningen: verschillende probeersels en notities om de latere nummers tussen 1 en 29.220 binnen een seconde uit te kunnen denken. DIRTY CHINAMAN had besloten “Duizend” er niet meer bij te denken, en de ig van twintig leek ook overdreven- negentwint-tweetweenul. Dat past wel binnen een seconde. Hij kon natuurlijk ook alles als enkele getallen denken. Verkort tot één lettergreep. Eén twee drie vier vijf zes zeef acht neeg tien. Bam. Maar “Negentwint” dacht vreemd genoeg toch sneller weg dan “Neegtwint”. Sommige tonen volgen elkaar misschien prettiger op. Moest hij alle cijfers hernoemen?
“Schrijf je dat wel op?”
“Jazeker,” zei DIRTY CHINAMAN op zingzangende toon, druk schrijvend. Neetwee-tweetweenul.

“Heb je het al gehoord,” hoorde hij een onbestemde voorbijlopende collega fluisteren, “De wereld? Het loopt op z’n einde. Het grote kraken is begonnen.”
“Ik geloof het pas wanneer ik het zie,” zei een andere collega, met een zekere grafgedragen gretigheid. Misschien hield hij niet van tellen. DIRTY CHINAMAN knipperde. Er was weer een dag voorbij. Een. Twee. Drie. Vier. Vijf. Zes. Zeef. zEEP.

IV

Dag tien van de systeemuitval. De Vertrekker was opgehouden zelfs met de theoretische knoppen uit te leggen, en staarde naar foutmeldingen terwijl DIRTY CHINAMAN op zijn houten stoel in de hoek zat. Werken in de financiële wereld was als het zijn van een spin: wachten in een web, totdat je vrouw je hoofd van je romp bijt en vierhonderd van jullie kinderen haar weer kannibaliseren. Zo gaat dat. DIRTY CHINAMAN zou dankbaar zijn wanneer het ging komen.

“DIRTY CHINAMAN?” vroeg een andere collega, die altijd zijn handen gevouwen hield alsof hij aan het bidden was, en altijd naar verzuurde kaas stonk, “DIRTY CHINAMAN mag ik jou vragen of je mij wilt volgen?”
DIRTY CHINAMAN stond op, en volgde de collega, die met gebogen hoofd naar de algemene ruimte in het midden van het bedrijf liep. Een stoel in het midden, alle andere stoelen in een cirkel er omheen. Vast een vergadering.
“Ga maar zitten, DIRTY CHINAMAN,” zei de collega, wijzend naar de stoel in het midden. Uh oh.

DIRTY CHINAMAN ging zitten. Meer collega’s kwamen de ruimte binnen, handen gevouwen en hoofd naar beneden, schuifelend naar hun stoel in de kring. Ze zongen een psalm, en lieten toen het woord aan de Senior Faciliteitsmedewerker.
“DIRTY CHINAMAN,” sprak de man met een sopraanstem zo helder als die van een kind, “Gisteren stelde Joke van de beveiliging zich aan jou voor, en zij fluisterde dat de hand die jij gaf vol met eelt zat. Wat is er aan de hand? Waarom zijn jouw handen nog steeds niet heerlijk zacht? Was jij soms… je handen niet na het poepen?”

DIRTY CHINAMAN deed zijn best te glimlachen en het gespreksonderwerp te negeren.
“Zo. Nou. Zeg,” zei hij, rondkijkend van collega’s naar zijn horloge terug naar collega’s en hard proberend zo veel mogelijk van hen vriendelijk toe te knikken, “Dat is mij nogal wat. He? Inderdaad. Nou. Kunnen we nu niet weer gewoon aan het werk? Nu?”
“Nee DIRTY CHINAMAN. Het systeem is uitgevallen. Weet je nog? Het systeem is altijd uitgevallen. Laten wij ons maar gewoon focussen op de taak jouw handen heerlijk zacht te krijgen. Of waarom denk jij dat wij speciaal zeep met maismeelkorrels hebben gekocht?”
Goede vraag. DIRTY CHINAMAN wierp zijn handen iets omhoog van zijn knieën, en petste ze terug daar op.
“Ommmmmdat… Ik hoef hier niet te poepen. Dat doe ik thuis wel. Heus.”
“Maar plassen,” zei de HR contactpersoon, met ook al een hele fraaie sopraanstem, “Zeker doe je dat wel? Dat doe je toch? Wel?”
“Ik snap niet goed hoe…”
“Het is slecht voor je nieren om je plas in te houden DIRTY CHINAMAN.”
Een bombastische zware stem. Van de koffiejuffrouw.
Jurrel knikte.
“Als je in een auto-ongeluk komt met een volle blaas, dan kan die klappen. Dan heb je dus een uit elkaar gescheurde blaas,” vertelde hij op ernstige toon. DIRTY CHINAMAN knikte wel. Wie is Jurrel nou weer?

De collega’s stonden op, en zongen een andere psalm bij het vertrekken van de ruimte. Heel mooi. De Vertrekker klopte DIRTY CHINAMAN op de schouders.
“Niet slecht,” zei hij, “Ik denk dat het wel duidelijk is nu.”
DIRTY CHINAMAN knikte met een glimlach van op elkaar geperste lippen. Het kon allemaal onmogelijk duidelijker.