Domtzigt en Dommer (7/7)

Yesilolguz kwam fluitend de bezemkast uit, de vergaderzaal binnen, komisch overdreven lopend.
“Ik moest even naar de wc,” wees ze naar de kast. Omtzigt keek geïrriteerd voor zich uit, Wilders en Juffrouw Jannie hadden niet eens door dat ze weg was geweest.
“Gewoon om te plassen,” zuchtte Yesilolguz, “Niet om te bellen ofzo.”
“Ik kon je horen,” mopperde Omtzigt. Yesilolguz knikte. Dat werkte wel in haar nadeel, maar hij was vast te stom om door te hebben wat ze dan écht in die kast deed.
“Zo zo,” zuchtte Yesilolguz, onderuit zakkend om te horen wat nu het discussiepunt was.

“Ik zie geen tekort,” meldde Wilders, “Als wij rekeningen niet betalen, gaat er ook geen geld uit Nederland! En zodra wij uit de E.U. zijn, kunnen ze ons ook niet meer dwingen!”
“Ja dat klopt wel,” zei Juffrouw Jannie op bedachtzame toon, voor iedereen koffie inschenkend. “Iedereen daar suiker en melk bij?”
“Het zijn ook weer die achterlijke regels die dat dwingen; betalen. Schaf dat af, en hela: niks betalen. Alleen krijgen!”
“Wat handig!” kirde Juffrouw Jannie, Omtzigt aankijkend.
“Suiker, Pietertje?”
Omtzigt gromde.
“Een brutaal mens heeft immers de halve wereld!” riep Plasterk uit.
“Alleen maar krijgen, niets geven. Dat is wat het volk wil,” haalde Wilders zijn schouders op.
“Ik wil dolgraag geven,” verbeterde Juffrouw Jannie hem, “Iedereen wil dat. Maar waarom moet dat dan gelijk ons wat kosten?”
“Geven is prima,” beaamde Plasterk, “Maar je moet wel meer krijgen dan je geeft. Dat is de basis van alle welvaart.”
“Geef een moslim vis, en hij heeft voedsel voor een dag,” zei Wilders, “Maar leer een moslim vissen, en ze kunnen allemaal terug naar Dubai, of weet ik veel waar ze vandaan spruiten. Als ongedierte,” voegde hij toe, sluiks Omtzigt aankijkend, peilend voor een reactie. Was hij nou eindelijk al eens gebroken voor de stem der rede?

Omtzigt wreef in zijn ogen, en masseerde zijn slapen.
“We hebben door de vergrijzing drie miljoen extra arbeiders nodig, hoe gaan we dat doen dan,” vroeg hij vermoeid. Wilders keek boos.
“Weet ik veel man, Polen ofzo godverdomme!”
“Hee!” riep Juffrouw Jannie nu boos, “Die moeten al bij ons op de asperge-velden zwoegen!”

Terwijl Wilders en Juffrouw Jannie begonnen te kiften, en Plasterk probeerde te sussen, porde Yesilolguz Omtzigt tussen de ribben, en schudde overdreven haar hoofd.
“Wat een circus, toch eigenlijk, he! Dit kan toch niet!”
Naast haar zat een gebroken man die nog meer gebroken haar kant op keek.
“…Wat?!”
“Nee, je hebt gelijk. Dit slaat nergens op, toch? Daar kunnen wij toch niet mee regeren? Toch? Het klimaat enzo. Reuze belangrijk. Als er straks geen eten meer is, he? Wat dan? Gaan we nog steeds over Zwarte Piet ruziën?”
“Wat?!?” vroeg Omtzigt nog een keer, zijn hoofdschuddend. Wat? He?? Wat???
“Serieuze problemen vragen om serieuze oplossingen. Dat is wat de VVD altijd zegt tegen andere landen op conferenties. Dus. Wat denk je ervan?”

Yesilolguz maakte aanstalten om op te staan. Ze keek verwachtingsvol Omtzigt aan. Hij bleef haar aanstaren, stil zittend in zijn stoel. Yesilolguz herstelde zich, drukte haar rug in de stoel, en deed alsof ze haar tas inpakte. Met niets. Er lag niets voor haar op de tafel. Dus rommelde ze maar wat.
“Nou? Wat denk je ervan? Heb je hun niks te zeggen?”
Omtzigt keek moeilijk. Zijn hersenen waren aan het kraken.
“De stekker eruit,” legde Yesilolguz uit. Christus te paard, die vent moest je echt alles voorkauwen. Wat een debiel.
Ze maakte een beweging met haar hoofd richting deur.
“Zullen we? Vertrekken? Nu? Nadat jij hen zegt, dat, wel, je weet wel…”

Yesilolguz trok haar colbertje dicht alsof het een jas was, knoopte het langzaam vast, en keek verwachtingsvol Omtzigt aan.
“Nou?”

Het begon Omtzigt te dagen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, wat Yesilolguz te gretig interpreteerde als het opblazen van de formatie. Ze zette zich al af op de armleuningen van haar stoel om op te staan, maar liet zich weer langzaam zakken toen Omtzigt begon te glimlachen.
“… Ik weet heus wel wat jij doet,” zei hij.
“Hm?”

Yesilolguz keek Omtzigt aan met alle hertenonschuld die haar knipperende ogen konden opbrengen.
“Wilders,” zei Omtzigt kalm en duidelijk, “Vertel nog eens wat jij wilt met concentratiekampen?”
Wilders veegde de speekselresten van zijn mond af van nadat hij Juffrouw Jannie in haar bek getuft had.
“Huh?”
“Concentratiekampen. Wat vind jij daarvan, Yesilolguz?”
“Gaan we het over concentratiekampen hebben?”
Wilders klonk enthousiast, ging zitten en keek gretig om zich heen. Juffrouw Jannie besloot om nog maar een ronde koffie te schenken.
“Ik denk dat het eerder prudent te weten is wat jij ervan vindt,” pufte Yesilolguz, haar toon beledigd door de suggestie van Omtzigt.
“Ik kan wel uitleggen wat ik écht van plan ben,” riep Wilders enthousiast, “Zonder al dit… Doen alsof, als dat helpt!”

Omtzigt deed alsof hij opstond. Yesilolguz volgde hem, en stopte een fractie nadat hij stopte en weer ging zitten. Yesilolguz klopte wat koekkruimels van haar broek en ging met een kleine kuch in haar vuist ook weer zitten.
“Ongelofelijk,” lachte Omtzigt, “Hoe dom denk je nou echt dat ik ben?? Denk je dat ik niet weet wat je aan het doen bent??”
“Kijk ik wil echt niet iedereen dood, ik opper dit idee alleen als een soort laatste oplossing, als het écht niet anders kan, en…”

Het gewicht van drie maanden aan krankzinnigheid trok zijn schouders naar beneden. Yesilolguz bleef hem maar aankijken met die stomme peilende ogen, alsof ze nog steeds dacht dat hij eigenlijk niets doorhad.
“Ik moet poepen,” zei hij luid. Wilders stopte met zijn uitleg. “Poepen,” herhaalde Omtzigt, waarna hij opstond. “Ik ben zo weer terug.”

Hij opende de deur, sloot het achter zich, en liep weg. Richting uitgang. Lopen, toen snelwandelen, toen op een draf. Hij zou ze wel een sms’je sturen. Hoe dom dachten ze nou dat hij was? Omtzigt moest er gewoon om lachen. Alsof het niet duidelijk was! Zo dom!! Hij zou eigenlijk uit de school moeten klappen, dacht hij, zweet opbouwend bij zijn oksels en slapen, nog altijd rennend. Maar dat maakt de formatie wel weer lastig. Zou de kiezer dan nog een extreemrechts kabinet serieus kunnen nemen? Wat als ze dat bij de volgende verkiezing zouden afstraffen met een linkse meerderheid? Omtzigt fronste. Zijn armen schoten links, rechts, links langs zijn lichaam. Hij zou gewoon een extreemrechts kabinet gaan gedogen! Kijk hij was misschien dom, maar niet zo dom om met links samen te werken! Wie is er nu de slimmerd de bimmerd, Yesilolguz! Ha! Haha! Haaaa!!

Omtzigt maakte een sprongetje, bewoog zijn armen juichend omhoog, en klakte zijn hielen tegen elkaar. Freeze frame!! HOERA!!

SLOT!! Morgen weer lekker verder met de reguliere woensdag gehaktdag voorstelling! DOEI!