Domtzigt en Dommer (2/7)

“Yesilolguz,” zou Mark Rutte gezegd hebben, voor een van de ramen van dat Torentje staand met zijn armen dwars over zijn rug gevouwen, “Kijk jij wel eens voetbal?”
Yesilolguz zou dan geknipperd hebben, en iets gezegd hebben als nee, maar voetbal inside was gewoon leuk, helemaal niet “vrouwonvriendelijk” en dat ze de buitenspelregel net zo goed kon googlen en daar gaat het uiteindelijk om.

Mark Rutte zou dan geknikt hebben.
“Soms heb je een goed team. Een onwijs goed team. Dat team is zo goed,” zou hij gezegd hebben terwijl hij zich omdraaide, “Dat het gewoon niet verantwoord is die beste spelers niet de hele tijd te gebruiken. Een Messi. Een Ronaldo. Een… Mark Rutte.”
Hij zou naar haar hebben gekeken met een peilende blik, of ze het al snapte. Nee, natuurlijk. Een diepe zucht.
“Het nadeel is natuurlijk dat dit ten koste gaat van toekomstig talent. Geen speelervaring! Ondertussen wordt de topspeler beter, rijpend als een sappige peer- een toffe peer,” zou hij dan toevoegen met een glimlach en knipoog, “… Maar zelfs de sappigste peer is ooit overrijp. Geen probleem. Eenieder zijn moment in de zon. This too shall pass.”
Zijn blik zou dan waarschijnlijk dromerig worden, denkend aan de belofte van de toekomst.

“Daarna is het tijd voor een nieuwe carrière. Een hele belangrijke carrière- voor Nederland.”
Weer een veelbetekenende blik. Weer niemand thuis bij Yesilolguz. Dan maar weer een veelbetekenende diepe zucht, om daarna in elk geval zijn punt thuis te brengen. Mark Rutte zou zich weer omgedraaid hebben, starend uit het raam naar de meerkoeten rond het Torentje die probeerden elke eend weg te jagen die in de buurt van hun plastic vuilnisnest in de modder kwam. Ah, Holland.

“Ik heb een missie voor je, Yesilolguz. Het is geen leuke missie.”
Yesilolguz zou vast op dezelfde manier geknipperd hebben als ze tijdens de afgelopen drie maanden aan formateren had gedaan.

“Na dertien jaar Mark Rutte kan de VVD alleen maar falen. Niks is goed genoeg, Yesilolguz. Hoe goed we het ook doen- we zullen het alleen maar fout kunnen doen.”
Yesilolguz zou dat begrepen kunnen hebben, dacht Omtzigt: falen. Ze zou waarschijnlijk langzaam, maar met toenemend enthousiasme geknikt hebben.
“We gaan klappen vangen. Dat is onontkoombaar. Maar zou het écht eerlijk zijn als het nieuwe talent beschadigt raakt? Of het oude talent terwijl die een vréselijk belangrijke carrière krijgt? Voor Nederland?”
“We hebben een… Hoe zeggen de Amerikanen dat? Een “Patsy” nodig. Iemand die gaat vallen. Iemands gezicht moet het beton raken, met een bloedklap. En ik wil graag dat jij dat bent. Van alle VVD’ers ben jij het, hoe zeg ik het aardig… Meest nietszeggend? Jij bent de pion die wij in dit schaakspel willen opofferen. Het B-elftal wat kreupel geschopt mag worden om te voorkomen dat het A-team geblesseerd raakt.”

Yesilolguz had opgehouden met luisteren na het woord “Meest”. Ze zou een glimlach ontwikkeld hebben. Het gebeurt niet vaak dat zij de beste ergens in is!
“Er zit natuurlijk voor jou ook wat in,” zou Mark Rutte zich al nodeloos proberen te excuseren, wegwuivende gebaren makend, “Zelfs de slechtste leider van de slechtste VVD heeft al een mooi genoeg CV om verdraaid mooie banen te scoren bij Shell. Verdraaid mooie.”
Yesilolguz zou proberen haar ontwikkelende glimlach te onderdrukken. Er zat NOG meer in voor haar?? Niet te gretig lijken, nu!

“Maar…” zou Mark Rutte dan zeggen, strenger. Zoals hij soms Wilders weleens boos toesprak. Uh oh.
“Dan moet jij denken aan het talent, Yesilolguz. Het nieuwe- maar ook het oude talent. Dus gaan wij samen een strijdplan ontwikkelen. Met wat jij moet doen.”

Shiiiiit!! Spanning en sensatie! Volgende Dolle Kippfest Dinsdonderdagen Extravaganza gaat verder- op dinsdag!! TETETETERETET!!