Het Geheim van Succes: deel 3

Een roman schrijven! Maar waarover? Seks? Poep? Geweld? Of iets wat die drie prachtige thema’s in zich verbind; een sleutelroman? Maar is dat weer niet te ambitieus voor een debuut… Of overdenk ik het teveel…

Gelukkig was Marhime zo aardig om getraumatiseerd te raken van een familiebezoek (een neef probeerde hem te versieren of aan te raken ofzo), waarvoor ik hem dankbaar uitlachte en begon te pennen. Over het ontstaan van dat resultaat kunnen toekomstige literaire faculteiten (of faculteiten die zich bezig houden met psychische stoornissen) een compleet curriculum aan besteden. Ik zal het hier slechts kort samenvatten: dit was, in zijn oorspronkelijke vorm al, het slechtste boek ooit geschreven. Niet door mij, of door Marhime, maar door de hele wereld. En dat was pas het begin van hoe slecht het uiteindelijk zou worden.

Het moment waarop Marhime en ik het toenmalige eindresultaat met een vies gezicht en twee vingers oppakten om door te bladeren was er echt NIKS goed in te vinden. Het was gewoon slecht. Een slecht boek. Een ernstige mislukking, die vergeten had moeten worden. Kill your darlings is al een uitdrukking voor een reden, laat staan kill your misvormde binnenstebuiten geboren baby met zes armen en een halve schedel wiens enige functionerende zintuig “pijn” is.
“Weet je wat we misschien moeten doen,” zei ik, dus, ernstig knikkend, “Dáár moeten we het thema van maken. Dat dit een slecht boek is. Misschien moeten we het… Inkapselen. Dat het échte boek gaat over hoe slecht dit boek is! Meta!!”

Marhime keek mij alleen maar boos aan. Niet zonder reden, want uiteindelijk herinnerde dat kutboek hem niet alleen aan zijn trauma, maar wreef het keihard een vette vinger erin om de gore vlek over zijn hele gebrek aan ziel uit te spreiden. En mijn voorstel maakte het nog erger. Geen probleem, dacht ik, kapselen we dat ook in. In nog iets anders! Dat werkte ook niet. Maar daardoor kwam ik wel op het idee van een soort filosofisch getinte climax, wat ik ergens op het einde erin propte, waardoor het wel nog een proloog nodig had om dát in te kapselen, maar de boodschap van die proloog was “niet gelijk het einde lezen, want het is te goed, je zou gek worden”. Maar hoe voorkom je dat mensen het boek alsnog openslaan bij het einde, denken: “Schijt” en het stiekem zomaar gaan lezen? Door het echte einde te verstoppen en er een nepeinde aan vast te kwakken. Doe maar twee nepeindes, eigenlijk, want stel je voor dat iemand het ene nepeinde door heeft. Eén van die eindes was een geweldsorgie in het binnenste van de aarde, het andere een soort lesbische Jezus die… Ik weet het ook niet meer. Het boek is er twee keer zo dik van geworden. Weet je waar dingen ook twee keer zo dik van worden? Kwaadaardige gezwellen.

Uiteindelijk heeft het boek tien prologen (van prologen van prologen van… etc) gekregen. TIEN. Zonder komische overdrijving; letterlijk TIEN. Het was niet nog slechts een slecht boek; dit was een slecht concept van een boek geworden. De eerste keer dat ik een wetenschapper hoorde praten over dimensies voorbij de vierde begreep ik er geen hol van- tot ik dit maakte. Dit boek is een formule, die via snaar-theorie het oneindige multiversum van dimensies aan “Kutboek” openbaart. Dit was een opsomming van ideeën, goed of slecht, daar gaat het niet eens meer om, die allemaal zó schandalig behandeld zijn dat het letterlijk crimineel is. Het enige touw wat er aan vast te knopen was, had om mijn nek moeten zitten.

Soms zie ik het staan in mijn boekenkast, haal ik het eruit, sla ik het open op welke willekeurige bladzijde dan ook en kan alleen maar rillen. Na al die jaren, nog. Het is echt bar, bar en bar- barslecht. En dan bedenken dat wat in 2009 door normale mensen al “geinig” werd gevonden nu echt totaal compleet moreel verwerpelijk is, hoooohhh boi. Deze brakke bende is verouderd als een moeraslijk in een bad vol zure melk. De link is dan ook illustratief, koop het alstublieft niet, ik gooi het binnenkort wel eens online als een ebook ofzo. Voor het nageslacht!! De grootste lol die ik ermee had was lezen dat Joost Zwagerman zich beklaagde dat een of ander boek van hem nauwelijks verkocht, en ik op amazon zag dat zelfs mijn gedrocht een hogere verkooprang had. Ha! Hij heeft binnen het jaar zelfmoord gepleegd. Wat ik zeg, een slecht boek.

Toch, zoals iedereen weet, een slecht boek heeft nooit in de weg gestaan van een megasucces… Helemaal niet als ondergetekende zich goed gaat verdiepen in zelfpromotie en online verkopen!!

Is DIT dan het uitstulpen van succes zodat de gouden briketten gedraaid kunnen worden ??? Snel verder lezen om te zien hoe falen op falen uiteindelijk winnen wordt!!!