Ladybrekers: deel 2

ONTPLOFFINGEN! Van een hele batterij aan confetti-kanonnen, vier gericht op de poort vol mist uit een rookmachine waar Dehby Geurnitsen zich doorheen worstelde, en acht point-blank gericht op de eerste rij van het publiek, gewoon omdat het kan. BLIND SCHIETEN!! Dit is Kippfest (geen familie, nogmaals, ik sta tegenwoordig boven dit soort shit- Red.) zijn show!!!

“Dehby GEURNITSEN!!” riep Kippfest, terwijl twee assistentes de hoestende en rook wegslaande Dehby naar een kruk voor haarzelf brengend, strategisch versluierd voor Hurk Steensloep en Dennis door een dik fluwelen gordijn.
“DEHBY!!” knalde Kippfest er nog één keer doorheen om de introductie compleet te maken, en richtte zich daarna tot het publiek, zoals hij elke dins- en donderdag van alle tv-seizoensweken deed.
“Eén vrouw, twéé heren… Allemaal op een kruk, met een gordijn in het midden. Of tussen één en twee derde. We zoeken ware liefde, niets minder is meer genoeg! Wie mag zich, aan het einde van de avond, een ware LADYBREKER noemen en naar huis gaan met de prijs? DEHBY!! Begin met ONDERVRAGEN!!”

“Nou,” giechelde Dehby, “Ik heb dan wél jullie video’s gekeken, maar… Stel jullie je éérst maar éven écht voor!”
Hurk wachtte beleefd om niet voordringerig te lijken, maar Dennis maakte geen aanstalten te spreken.
“Wel,” begon hij uiteindelijk dus maar, waarna Dennis zich voorstelde.
“Ja ik ben Dennis, neh? Ik koem dus uit Maggidam, waar ze de Maggi hebben úútgevondn, weet ge wel? Van in den soep?”
Hurk knipperde met zijn ogen. Maggidam? Van de Maggi? Wat?
“Ik lust ook soep,” giechelde Dehby.
“Ja nou dan hebbik dus geliek nen vraahg, he… Soep, eet ge dat… Of drinkt ge soep?? He?? Eígnluk? Denkt ge dáár maar’s over, na.”

Hurk keek zijn concurrent nu rechtstreeks aan, de rimpel tussen zijn wenkbrauwen gespannen. Dennis uit Maggidam. Waarom klonk alles wat hij zei tegelijkertijd als een vraag en het absolute antwoord erop?
“Eehh ik…” wilde Hurk zich op zijn beurt voorstellen, maar Dennis liet eerst nog weten dat hij eens een week lang alleen soep had gegeten, of gedronken, dat liet hij in het midden, met “veuls te veul” maggi, maar daar diarrhee van had gekregen.
“En nu oefn ik,” zei hij, dit keer vastbesloten, “Zodat het wel mooglijk is, neh.”
“Hebben ze in Maggidam ook niet de Maggitoren? De hoogste toren van Nederland?” vroeg Kippfest. Dennis haalde zijn schouders op. Wist hij veel.
“Oh dat is zo leuk, nooit geweten!” riep Dehby uit. Hurk ook niet. Wat???
“Soep!” riep Dennis, als antwoord op een vraag die naar Hurk’s weten nooit gesteld was. Volgens Dehby wel, die zuchtte en zei: “Hééérlijk.”
Dennis knikte.

“Ik denk dat ik jullie allebei nu beter begrijp,” verzuchtte Dehby. Oh ja? Dat was nieuws voor Hurk. Soep?
“Ik ehhh… Lust ook soep,” zij hij in een paniekerige poging toch nog iets beter begrepen te worden.
Oei. Als Hurk Dehby had kunnen zien, was de moed hem als Dennis’ met maggi verzadigde soep tussendoor de benen gedropen. Ze knipperde verontwaardigt omdat eigenlijk zíj́ nu iets wilde zéggen, Hurk. Maar ok.
“Niet… Niet alle soep, moet ik eerlijk zeggen, maar…”

“Hurk?” vroeg Kippfest op kalme toon, om Hurk niet aggressief of nog onredelijker te maken, “Misschien is het leuk als iedereen een kans krijgt om iets te zeggen?”
Hij liet dat even inzinken met een veelbetekenende gezichtsuitdrukking, maar die toch vooral “Misschien is niet misschien” zei.
“Ok,” ging hij verder, nu met een enthousiaste dubbele zwaai naar het publiek en een paar radslagen van de assistentes achter hem, “Tijd voor het Vragevuur! Waar de heren kandidaten de allermoeilijkste vragen krijgen, die de hel zullen zijn om te beantwoorden! Ha! Ha! Ha!!”
“DEEEEENNISSSSSSS,” riep de eerder al enthousiaste vroege fan vanuit het publiek. Heuuj.

Het TV scherm lichtte weer op, en speelde de Ladybrekers showtune begeleidt met een losse verzameling special effects.
“Vraag, één, één, één…” zei de voice over. Dehby glimlachtte, schoof haar billen links-rechts-links naar achter, en ging recht op de kruk zitten, met haar handen op haar knieën.

“Ok. Húrk, stel, jíj́ ziet een rìng in een winkel, maar jij hebt géén geld, wàt zou je doen?”
Hurk dacht even na over die vraag.
“Pardon?”
“Het is onbeleefd een vraag met een wedervraag te beantwoorden, Hurk,” meldde Kippfest op zachte toon, zijn wijsvinger tegen zijn neusvleugel tikkend. Beetje opletten, Hurk!
“Nee, ik bedoel, ehh, ik… Ik begrijp de vraag niet? Is het een ring die ehh… Jij hebben wilt?”
“Nou het lijkt mij eerder dat jij dat zou moeten weten, Hurk!” lachte Kippfest, zijn hoofd schuddend van verbazing. Wat een rare man!
Hurk keek hulpeloos naar het fluwelen gordijn, maar dat weigerde hulp te verlenen.
“Stel,” herhaalde Dehby, dit keer duidelijker articulerend, “Jíj́ ziet een ring. Ziét. Máár: jij hebt géén geld! Wat zou je dán doen?”
“Ik dacht dat jij de economoloog hier was, Hurk!” mopte Kippfest, het publiek mee laten grinnikend, het samenlijk geheel als een mompelende lach laten klinkend.
“Ik snap het echt niet! Ben jij bij me? Wil jij een ring??”
“Waarom denk je dat ik de vraag op déze manier stel, Hurk.”
Ze klonk nu bijna boos. Of tenminste diep teleurgesteld. Hurk probeerde het grote golvende gevolg van gefrons op zijn voorhoofd terug zijn schedel in te masseren. Waarom stelde ze die vraag? Was het een test?
“Ehh ik kan… Geld lenen? Een lening?”
“Geen tijd, Hurk!”
“Wil je… Wil je dat ik…”
Wat wil ze??? Het publiek begon steeds harder te lachen, en te joelen, zelfs.
“Moet ik dat ding stelen??”
Het publiek was op slag stil. Geen geluid achter het fluwelen gordijn.
“Ehhh stelen is verboden, Hurk,” legde Kippfest uit, een gebaar van verontschuldiging namens Hurk makend naar het publiek.
“Zelfde vraag aan Dennis,” klonk het koeltjes vanachter het gordijn.

“Ja nee dat is simpel, neh?” zei Dennis, ondertussen kauwend op kauwgum.
“Ja?” vroeg Dehby hoopvol. Kippfest en het publiek keken gespannen toe. Dennis zakte onderuit.
“Jah- ik heb gien geld. Maar- ik kan dus wel effe in uw portmonnee kiekn, en dat créditkáárrt nummr noteern.”
“Háár créditkáárt nótérénnúmmér nótérén??” riep Kippfest uit.
“Dat kan je toch niet máááken!!” gierde Dehby het uit.
Dennis hield zijn armen in overwinning omhoog. Klaar. De ring is binnen. Het publiek barstte nu ook in lachen uit- de man die eerder “Dennis!” had geroepen stond op, draaide zich om, en begon de rest te dirigeren als de bandleider van een hoempapa-orkest.
“DEN! NIS! DEN!! NIS!!” jutte hij de meute op, die nu allen scandeerden:
“DDEENN!!! NNISSS!! DDEENNN!! NIISSS!!”
“Heeeuuujjj!!” riep Dennis.
“Haha,” lachte Hurk beleefd mee, “Maar, haha, dat is toch ook stelen?”
“Kom kom, niet zo zuur!” zei Kippfest, de tranen van het lachen uit zijn ogen vegend, “Niemand vindt het leuk als je andermans grappen gaat uitleggen.”
“Het ís gien grap, neh!” riep Hurk, tot toenemende hilariteit bij het publiek, Kippfest, en, pijnlijkerwijze: Dehby.

“Ok, ok,” zei Dehby, uiteindelijk, “Dennis: dàt kán écht niet! Máár: ik vind het idéé eráchter wél leuk. Het is tóch rómántisch, toch? Het gaat uitéindelijk om het gebáár,” besloot ze wijs.
“Ik denk gwoon buutn de doos,” haalde Dennis zijn schouders op, zijn kauwgom onder zijn kruk plakkend waarna hij Hurk een plaagstoot gaf,
“Misschien moet den Hurk wat minder aan úw doos denkn, niet dan!!”
Hurk keek op. Pardon? Het publiek vond het in elk geval weer hilarisch, en begon ook weer veelvuldig Dennis zijn naam te roepen.
“Nou zeg! Hurk!” klonk het geshockeerd achter het gordijn.
“Neh??” riep Dennis. Wat? Pardon??

“Handen boven de lakens, Hurk!” riep Kippfest, “We gaan door… Naar vraag twéé, twéé, twéé…”

Dehby keek nu verlegen naar beneden, met een kleine glimlach. Ja, de vraag waar zij het antwoord al op wist, maar haar leven lang naar moest zoeken: “Hurk… Ik zal het eerst aan jou vragen. Hoe zie jij een toekomst tussen ons voor je?”
Eindelijk, dacht Hurk, bijna opgelucht uitademend, het antwoord wat hij al zijn hele leven lang aanbood, maar nooit gevonden werd. Nu ging hij rechtop zitten, en schraapte zijn keel.

Yesssss!! Hurk keert het tij!! Goed voor jou, Hurk!! Volgende week de slotsom!!