Hurk Steensloep deed nerveus zijn stropdas nog net een beetje strakker. Was een pak te formeel? Zo stom; hij had maandenlang elke dinsdag- en donderdagavond naar “Ladybrekers” gekeken, maar de dress-code was hem blijkbaar nooit opgevallen. Hij hoopte niet uit de toon te vallen. Maar, aan de andere kant, misschien zou het juist goed zijn? Apart durven te zijn? Stijl durven te hebben? Hurk controleerde nog wel even de lengte van de das in de spiegel. Hoe zat het ook al weer? Te kort is voor busschauffeurs, te lang… Nee. Te láng was voor busschauffeurs. Maar wat is te kort dan? Wat is er in vredesnaam nog erger dan een busschauffeur?
Het moet gewoon precies goed zijn, besloot hij, boos aan de das trekkend. Geen compromissen. Daar zou de dame achter het gordijn ook niet aan doen. Hoopte Hurk dan. Mag ze, of moét ze kiezen? Kiest ze haar keuze of het minst slechte? Zou dat eigenlijk ook niet prima zijn? Hoopte hij, of hoopte hij op hoop?
Niet doen! Niet zo beginnen te denken! Je bent het waard! Gewoon jezelf zijn, Hurk, dacht hij, zichzelf streng in de ogen aankijkend. Gelijk nog even zijn gezicht scannend voor puistjes, mee-eters en/of stukjes vergeten snot. Soms had hij weleens moeten niezen, en voelde hij iets eruit vliegen, maar kon dan niets vinden. Tot hij een uur later naar de wc ging, in de spiegel keek, en een dan al bijna versteende pulk onder zijn kraag zag zitten. Dat moest hem vandaag niet gebeuren. Niet niezen, Hurk! Voor de liefde!
“Meneer Steensloep?” klonk er tussen voorzichtig geopende deur en deurframe, “Bent u er klaar voor?”
“Ik mag het alleen maar hopen,” mompelde Hurk. Wie is er ooit klaar voor? Echte liefde? Sokken omhoog, en broekspijpen over de schoenen geklopt, stond Hurk op, en volgde de lieftallige assistente naar de fel belichte studio.
“LADYBREKERS!!” riep de lieftallige presentator Kippfest (geen familie) uit naar het publiek, zijn armen spreidend in genade. “Ha! Ha! Ha! LADYBREKERS!! NU!!! En wie hebben we voor u vanavond in de aanbieding? Welke ladybrekers hebben wij van de straat geplukt om het hart van Dehby Geurnitsen uit haar borst te pielen en te peuteren en er stelend mee weg te sluipen? LADYBREKERS!” wees hij nu groots naar het display scherm waar de vooraf opgenomen boodschappen van de kandidaten af werden gespeeld.
Hurk werd gewaar, van zijn zithoek gezeten ziend, van een grote en licht vervormde versie van zijn hoofd, nerveus het publiek inkijkend.
“Hoi, uhh, ik ben dus Hurk. Hurk uhh Steensloep. Ik uhh ben 31 jaar oud, ehh, of jong! Haha! Zo is het maar net. Hoe je het bekijkt. Eigenlijk.”
Fade out, het beeld ging over naar Hurk, ongemakkelijk staand in zijn pak voor een mintgroene achtergrond, zijn mouwen recht trekkend. Met behulp van special effects bewoog Hurk als een DVD screensaver logo heen en weer over het scherm. Daarna werd een paar keer snel in- en uitgezoomed , en zagen we Hurk zijn gezicht weer vanaf ongemakkelijk dichtbij.
“Ik ehh, ik ben een afgestudeerd econometrist. Een goeie baan, ik vind het ehh, belangrijk hard te spelen, en hard te werken. Verantwoordelijkheid. Dat is ook wel wat ik ehh… Zoek.”
Een snelle scene wisseling, waar we Hurk weer full-frame zien, dit keer ongemakkelijk poserend als een cowboy die zijn revolver trekt, maar de revolver is een naar het scherm gemikte wijsvinger.
“Zoek ik ehh jou?” horen we Hurk als voice over.
De echte Hurk, zittend op een kruk, zwetend toekijkend perst er een glimlach uit. Humor! Dat is toch wat elke vrouw zoekt?
Het filmpje was zo gemonteerd dat er wat ruimte bleef voor het lachen van publiek, wat op pijnlijke wijze uitbleef. Geen probleem! Cringe is ook lachen! Humor is er in alle soorten en maten. Hurk snapt het.
Uiteindelijk ging het beeld over naar Hurk op dezelfde kruk als waar hij nu echt op zat, die ernstig de camera in keek.
“Ik ehhh heb het goed voor elkaar. Een mooi huis, een auto, en een hond, Joeper. (de scene springt over naar een slow motion shot van Hurk en hond, we nemen aan, Joeper, spelend op het strand) Maar ik zoek ehh… Ben jij, dan, ehh de ont… eh sorry, het stuk? Uit mijn puzzel? Als in, ehhh een lekker stuk, ehh… niet als… maar qua woordgrap, als…”
“APPLAUS!!!” riep Kippfest, wat een dankbare Hurk gelukkig ook kreeg. Jezelf proberen te verkopen, het blijft een raar iets, en hij was blij dat het publiek dit blijkbaar snapte en waardeerde.
“En dan nu… DENNIS!!!” riep Kippfest, terugwijzend naar het grote scherm, waar Hurk uit beleefdheid ook terug naar keek, “DENNIS!”
“Dennis… Dennis…” zeiden de stemmen van minstens twee dames op zwoele wijze terwijl, wat wij dan ook maar moeten aannemen, Dennis juichend in beeld verschijnt.
“DENNIS!!” riep Dennis, waarna Hurk opschrok van de echte Dennis op de kruk naast hem die keihard “DENNIS!!!” naar de “Dennis” roepende Dennis op het scherm riep. “DENNIS!!” riep die Dennis terug, met gestrekte armen in de lucht een overwinningsrondje draaiend. Het special effects team had bij Dennis vuurwerk laten afgaan, en glitterende confetti. Leuk, glimlachtte Hurk welwillend. Jammer dat dit niet voor hem was gedaan? Maar leuk? Misschien omdat dit zo nietszeggend was? Ok, dit was Dennis? En dan?
“HEUUUJJJ!!!” riep de Dennis op het scherm, schaduwboksend verdwijnend in een Looney Tunes-achtig frame. That’s all, folks.
Het publiek werd wild. Ok.
“Laat me raden,” zei een schalkse Kippfest, “Jij bent Dennis.”
“DENNIS!!!!” riep iemand uit het publiek die dacht te snappen hoe humor werkt ofzo. Hurk keek er met een frons naar, om daarna weer op te schrikken van de Dennis naast hem die met luide stem weer “HEEEUUJJ!!” balkte, om daarna schaapachtig te grinniken. Het publiek lachtte hardop. Ok. Waarschijnlijk als in uit, dacht Hurk, maar glimlachtte voor de zekerheid beleefd mee. Inclusief frons.
“Uhuh. huh. huh.”
“Je hebt ons niet veel over jou verteld, Dennis…,” vermaande Kippfest hem, “…International man of mystery?? Maar ik denk dat Dehby Geurnitsen er snel genoeg achter zal komen! In! LADYBREKERRRrrrrsss!! DEHBY!!”
De aandacht terug naar het grote scherm, waar een blonde vrouw heur haar met een tik achter haar rechteroor en schouder sloeg.
“Mijn naam is Dehby Geurnitsen en ík zoek naar de wáre liefde, ben jij op zoek naar míj́?”
Het scherm liet haar zien terwijl zij een dansje deed, een net iets swingenderende versie van wat een peuter doet als die staand een luier zit vol te kakken. Jammer, vond Hurk, maar niet onoverkomenlijk. Welke Nederlander kan dansen of überhaupt iets in de richting van sierlijkheid? Ware liefde is ook weten dat de ander niet perfect is! Ze konden er later om lachen! De eerste dans op de bruiloft, konden ze allebei hun vuisten samenknijpen op zo’n beetje het ritme van de muziek en licht vooroverbuigen op ongeveer hetzelfde! Lachen; humor! Ja, Hurk voelde de ware liefde al branden als een uitgedroogde pisbuis.
“Ik denk in óplossingen, niét problemen! Het leven heeft állemaal uitdagingen, gaan wij er sámen tegenáán?”
Terwijl de voice over dat zei, richtte ze haar wijsvinger naar het scherm als een pistool, bewoog het omhoog alsof geschoten, en blies in de denkbeeldige loop/daadwerkelijke vinger. Soort van net als Hurk!! Dit KAN niet fout gaan!!
Nou dat zien we dan wel in deel twee, he? Volgende week? IN!! LADYBRRRRREKERRRRSSS!!!
Ik ehhh heb het goed voor elkaar. Een mooi huis, een auto, en een hond, Joeper. Maar ik zoek ehh… Ben jij, dan, ehh de ont… eh sorry, het stuk? Uit mijn puzzel? Als in, ehhh een lekker stuk, ehh… niet als… maar qua woordgrap, als… <== Haha!
De liefde is ook soms ontluisterend!
Mijn naam is Dehby Geurnitsen en ík zoek naar de wáre liefde, ben jij op zoek naar míj́?”
Het scherm liet haar zien terwijl zij een dansje deed, een net iets swingenderende versie van wat een peuter doet als die staand een luier zit vol te kakken. Jammer, vond Hurk, maar niet onoverkomenlijk. Welke Nederlander kan dansen of überhaupt iets in de richting van sierlijkheid? Ware liefde is ook weten dat de ander niet perfect is! Ze konden er later om lachen!
Marhime probeerde mij eeuwen terug eens te koppelen aan een via-via griet, dus, hop, feestboeks uitgewisseld, ongemakkelijk gesprek aangeknoopt, en terwijl ik wachtte op het ongeinspireerde antwoord op een vraag die ik nooit wilde stellen scrolde ik door haar pagina heen, en vond een video. Het was van haar met vrienden, op een of ander techno festival ofzo, en ze waren allemaal aan het dansen zoals hierboven beschreven, alleen dan ook allemaal asynchroon. Het deed pijn aan mijn ogen; alsof je probeert uit de maat mee te tikken op muziek keer TWAALF. Mijn mond ging langzaam open, mijn frons vereeuwigde zichzelf weer wat meer op mijn voorhoofd, en terwijl mijn vinger gespannen boven de muis zweefde probeerde ik mijzelf in haar vriendengroep voor te stellen. “Ah, iedereen gaat dansen! wat leuk! Uiteraard doe ik mee! Wat kan ik anders doen?”
“Nee,” mompelde ik, klikte op het kruisje, en schreef vriendelijk dat we volgens mij niet heel goed matchden.
Wat een enorm sterke eerste aflevering. Ik schoot al in de lach bij de eerste zin, en dat heeft zich nog vier keer herhaald.
‘Het publiek lachtte hardop. Ok. Waarschijnlijk uit, dacht Hurk’
Volgens mij ontbreek er hier een woord: enthousiasme, ongemakkelijkheid, welwillendheid?
(Maar wat een heerlijk verhaal, was het maar al weer woensdag)
Ik wilde ermee verwijzen naar het lachen van de zin ervoor, als in uitlachen, maar dat moet aangepast worden blijkbaar! De wereld heeft al genoeg brakke zinnen denk ik maar.
het blijft behelpen! https://www.youtube.com/watch?v=9SHgzpnJ8cQ
Hurk Steensloep is ook we een naam om de lachers mee op je hand te krijgen.
Ik vrees trouwens dat Hurk juist wel graag in problemen denkt. Als dat maar matcht!