Wat had hij gedaan? Clovis zat thuis op de bank zijn tanden en vingernagels kapot te knagen. Hij had zijn beste vriend de dood ingejaagd. Terugdenkend aan de laatste paar maanden: zijn enige vriend. Omdat hij niet naar de dokter had durven gaan. Omdat Clovis een LAFFE LUL was, was zijn beste enige vriend DOOD.
Er kwam bijna niemand meer binnen, had zijn buurvrouw gezegd. Hoe lang had Barry daar dan gelegen? Was hij ontdekt door de stank?
Clovis knaagde wat harder op zijn tanden. Hij hoorde ze piepend over elkaar knarsen. Hoe moeten zijn laatste momenten zijn geweest? Hoe zou hij zich gevoeld hebben toen die godverdomde Thanatos schijtlollig naar Clovis zijn prostaat had gevraagd?
De vernedering. Het totale verraad van Clovis. En nu kon het nooit meer goed komen. Barry had gelijk gehad: er bestonden geen poppen om dit te repareren.
En nu? Was zijn straf om de rest van zijn leven dolend door te brengen, gebukt onder de schande van lafheid en verraad? Als een Judas.
Clovis zette een frons zo hard op dat het een pijnlijke steek in zijn hoofd gaf.
Als een Judas.
Dertig zilverlingen. Verdoemd. Toen Faust zijn ziel verkocht aan Mephistopheles was dat de enige prijs: zijn eigen ziel. Uit hebzucht en voor één miezerige prostaat had Clovis niet alleen zijn ziel verkocht, maar ook die van Barry tot een hel op aarde en in enig eventueel hiernamaals veroordeeld. HELLEVUUR. ZWAVEL.
De hel is niet de pijn die je ervaart, het is de pijn die je veroorzaakt hebt. Tijd vloog de laatste jaren alsmaar harder voorbij. Nu was het met een nekbrekende klap stil komen te staan, en de echo’s van die klap waren el. Ke. Se. Con. De. Weer. Te. Voe. Len.
Als een ploeg op versteende grond. Elke seconde hopend op vruchtbare grond, en bij elke trillende klap weten: hier is niks dan dood en een langzaam brekend laatste stuk gereedschap.
Hoe langzaam? Worden mensen niet gemiddeld 75 jaar ofzo? Dan moest Clovis nog 26 jaar. 26 jaar vol van dit soort secondes? In totale eenzaamheid, verbannen van de mensheid, uitgekotst door de wereld? Misschien zou hij wel 120 worden. Zijn prostaat was er gezond genoeg voor, dacht hij verbitterd.
De gedachtes aan wat hij gedaan had, en wat hem te wachten stond, deden hem opstaan en met zekere tred naar de keuken bewegen. Naar het aanrecht. Naar het messenblok. Er was nog altijd één akker waar de ploeg werken zou.
Laat dit verhaal een happy end krijgen Kippfest! Please! Denk aan je maatschappelijke verantwoordelijkheid!! Je wilt mannen die lijden onder hun prostaat toch niet al hun hoop ontnemen????
Hoop doet leven! Zolang je maar regelmatig checkt!
En zo zitten we midden in Dostojevski, en het mes getoond in aflevering 11 zal zijn (genadige?) beulswerk dus onontkoombaar moeten doen in aflevering 12.
Dostojevski schreef in een typerende gehaaste stijl, met veel nadruk (emfase) en herhalingen. Veel van zijn belangrijkste personages lijden en worden vernederd vanwege hun hartstocht. Het werk van Dostojevski kent een sterke nadruk op het Russisch-orthodoxe christendom, en zijn boodschap van absolute liefde, vergeving en liefdadigheid voor bijna ieder mens, gericht op het leven van het individu in een wereld waar veel verdriet is, maar ook veel schoonheid.
‘De hel is niet de pijn die je ervaart, het is de pijn die je veroorzaakt hebt.’
Ook een fijne overweging die ’s nachts kan gaan rondspoken in je hoofd tot de grauwe, vuile ochtendschemer.