“En?” vroeg Thanatos.
Normaal zou hij niet alleen bij Clovis thuiskomen, niet zonder het gezelschap van Barry.
Maar Clovis had Barry al twee maanden niet gesproken. Hij had geprobeerd contact op te nemen: grappige berichten over het nieuws naar hem verstuurd, anekdotes van het werk, vorige maand zelfs een soort van roep om hulp- dat het niet goed ging met Clovis, dat hij in een dip zat, dat hij zich kut voelde- geen reactie.
Clovis voelde zich eenzaam. Barry was zijn beste vriend geweest. Natuurlijk had hij andere vriendschappen, maar zonder een beste vriend voelde al die anderen leeg, hol, betekenisloos. Waren het wel vrienden? Wie betekende er nou echt iets in zijn leven?
Eerst had Clovis tenminste nog zijn gerepareerde prostaat als afleiding. De eerste weken blaakte hij zelfs van zelfvertrouwen. Dat was eerst. Hij had Barry niet nodig, had hij enigszins verontwaardigd durven denken. Hij had zelfs weer geprobeerd te daten. Wie wil er nou niet een man met een goed functionerende prostaat?
Niemand, bleek het antwoord. Vrouwen zijn alleen maar geïnteresseerd in mannen met een slechte prostaat, dacht Clovis verbitterd.
Misschien lag het aan het feit dat een goede prostaat hebben an sich niet duidelijk genoeg was. Misschien moest hij het expliciet melden. Maar zou hij dan niet vrouwen aantrekken die alleen in hem geïnteresseerd waren vanwege zijn prostaat? Zou hij DAT willen? Nee. Dan liever alleen.
… Maar alleen was erg alleen. Zeker zonder Barry. Dus toen Thanatos had gevraagd hoe het ging, had Clovis hem spontaan bij zich thuis uitgenodigd.
“Dan kunnen we gelijk een biertje doen in de tuin,” had Clovis gezegd, “Lekker op de zomeravond.”
En Thanatos had daar gezeten, in de tuin, op Clovis zijn lounge set, naar voren gebogen, starend in zijn biertje, vanuit een ooghoek zijn vraag aan Clovis gesteld.
“Nog steeds last van je prostaat?” vroeg hij verder, toen geen reactie kwam.
“Neuh,” zei Clovis, starend in zijn bierflesje.
“Oh?” reageerde Thanatos geïnteresseerd.
“Ja is allemaal goed. Moet jij nog een biertje?”
“Ik heb nog,” zei Thanatos, het bijna volle flesje wat hij vijf minuten geleden had gekregen heen en weer klotsend.
“Maar vertel eens dan? Hoe komt dat?”
“Gewoon,” zei Clovis.
“Gewoon,” herhaalde Thanatos.
“Gewoon,” haalde Clovis zijn schouders op.
Thanatos knikte langzaam, en keek voor zich uit. Clovis wilde opmerken dat het nog steeds lekker weer was voor de tijd van het jaar, en dat hij zat te denken om binnenkort eens een terrasje te pakken, nu het nog kon.
“Dus… Heeft Barry het opgelost?” vroeg Thanatos.
Clovis hoestte, en nam nog een slok van zijn bier. Hij had beloofd niets te zeggen.
“Het is gewoon opgelost,” wuifde Clovis het gespreksonderwerp weg.
“Barry heeft het opgelost he?” vroeg Thanatos wat enthousiaster, glimlachend zijn hoofd schuddend, “…Hij en al die poppen van hem.”
Clovis keek pijnlijk. Hij had beloofd niets te zeggen. Maar Thanatos wist het toch al. En had hij het ook niet laten doen? Of was het van plan, in elk geval. Zoiets. Clovis wist het niet meer zeker.
“Jij… Ehh…” begon hij. Thanatos keek hem lachend aan.
“Jij zou toch ook… Had jij het niet ook gedaan?”
“Nee,” schudde Thanatos zijn hoofd. Hij nam nog een slok, maar bleef Clovis strak aankijken.
“Bij mij is er niks aan de hand.”
Clovis knikte.
“Oh ja. Maar…”
“Ja?”
“En… En Abaddon dan? Hij toch wel?”
“Abaddon?”
Clovis voelde een steek in zijn maag.
“Ja, dat zei je toch? Toen op dat feest? Zei je niet dat…”
“Neuh, niet dat ik weet. Misschien had ik iemand anders bedoeld,” mijmerde Thanatos.
Hij keek Clovis lachend aan.
“Maar wie dan wel he?”
Clovis keek moeilijk hem aan.
“Wie dan wel?”
“Ja, wie dan wel,” lachte Thanatos, nog een slok van zijn bier nemend.
Eerst had Clovis tenminste nog zijn gerepareerde prostaat als afleiding. De eerste weken blaakte hij zelfs van zelfvertrouwen. Dat was eerst. Hij had Barry niet nodig, had hij enigszins verontwaardigd durven denken. Hij had zelfs weer geprobeerd te daten. Wie wil er nou niet een man met een goed functionerende prostaat?
Niemand, bleek het antwoord. Vrouwen zijn alleen maar geïnteresseerd in mannen met een slechte prostaat, dacht Clovis verbitterd.
Misschien lag het aan het feit dat een goede prostaat hebben an sich niet duidelijk genoeg was. Misschien moest hij het expliciet melden. Maar zou hij dan niet vrouwen aantrekken die alleen in hem geïnteresseerd waren vanwege zijn prostaat? Zou hij DAT willen? Nee. Dan liever alleen. <===== Gouden zinsneden! haha!
Gebaseerd op mijn eigen haarverlies! Daar ging ik in mijn hoofd ook alles om laten draaien zonder OOIT een woord te wisselen met enige vrouw van intresse of om ook maar OOIT te denken “Tsja maar ben ik niet gewoon een lul? Is dat niet een beeeeeetje het probleem?” echt eye opening toen dat moment ineens kwam.
Herkenbaar! De meeste mannen zijn een lul tot in het diepst van hun gedachten (vrij naar Jaques Plafond). Eye opening inderdaad.
Er is natuurlijk wel verschil tussen “mooie lullen” en “vervelende lullen”
En ook Thanatis laat de ongemakkelijkheid
waar die is – tot woensdag