Pro(o)st(aat) – (6/12)

“Blijf stilzitten,” zei Barry kil. Clovis hing over één van de werkbanken heen, en keek nerveus naar de posters aan de muur.
“Is dat nou een prostaat?” vroeg hij beleefd, om de ongemakkelijkheid van de situatie te doorbreken.
“Hou alsjeblieft je kop dicht,” smeekte Barry. De ongemakkelijkheid blijft gewoon waar die is, ok?

Clovis trok zijn neusvleugels op en fronste zijn wenkbrauwen. Daar gingen Barry’s vingers.
“Zo dat gaat gemakkelijker dan…”
“Ik meen het- hou je kop,” smeekte Barry weer.
Clovis perste zijn lippen samen. Ok.
Barry frutselde wat daarbinnen- het voelde alsof een goochelaar een magische truc deed. Knik-knak!
“…Ok,” zuchtte Barry, “Dit zou het gerepareerd moeten hebben.”

Een glijdende beweging en, buiten het stel vingers, verdween er nog iets uit Clovis zijn kont: pijn. Hij voelde niets meer. Geen aandrang om te plassen. Niets. Alsof hij tien jaar jonger was.
“Bar dit is ongelooflijk,” riep Clovis uit, “Je hebt magische handen!”

“Tijd om te gaan Clovis,” zei Barry afstandelijk.
Clovis draaide zich lachend om, en trok zijn broek omhoog.
“Ik meen het! Waarom maak je hier je beroep niet van, hier kan je goudgeld mee verdienen!”

Barry reageerde niet. Hij staarde door Barry heen. Naar de muur met al de posters. Naar al de planken die hij had opgehangen om zijn poppen en modellen op te bewaren.
“Ik wil nu even alleen zijn, Clovis.”
“Bar?”

Barry reageerde nog steeds niet. Clovis begon bezorgd te kijken.
“Hee Bar ik weet dat dit niet… Maar… Hee, kom op man. We hebben toch gelachen? Ik bedoel, als we hier later aan terugdenken, dan…”
“Ga naar huis,” zei Barry. Alsof hij het tegen een zwerver had die zijn garage was ingebroken om bier te stelen, maar de zwerver was eigenlijk zijn zoon die hij vier jaar terug had verbannen omdat hij maar in zijn verslavingen terug bleef vallen en het hem als vader teveel pijn deed zijn zoon zichzelf te zien vernietigen.

“Bar…”
“Ik heet Barry.”
“Bar,” zei Clovis nu echt serieus, “Kom op, je kunt toch…”

Barry reageerde alleen door strak naar de garagedeur te kijken.
“Bar?”
Geen reactie.
“Man! Betekende het dan niets voor je!” riep Clovis.
Barry rilde en trok een vies gezicht.
“…De vriendschap verdomme,” verduidelijkte Clovis, “Niet die…”
Clovis duwde maar niet de wriemelende vinger in zijn gezicht. Desondanks werd Barry’s gezicht killer en afstandelijker.
Alsof dertig jaar vriendschap lek was geschoten en nu piepend leeg liep. Herinneringen in de goot. Gaat alles kapot? Zal niets ooit nog meer hetzelfde zijn?

“…Zeg Clovis de Povis tegen me,” zei Clovis, zijn stem in het midden van de zin brekend in een miljoen stukken.
“Nee,” zei Barry met een zwakke stem.
“Ga weg, Clovis. Je bent gerepareerd. Ga naar huis.”
“Ik wil dat wij gerepareerd zijn,” begon Clovis te huilen, Barry zijn schouders schuddend, “Zeg dat je dat kan maken, Bar!!”
Barry sloot zijn ogen, en trok zijn schouders weg vanonder de schokkende armen van Clovis.
“Daar bestaan geen poppen voor, Clovis.”