Pro(o)st(aat) – (4/12)

Wanhoop sloopt weerstand. De dingen die je bereid bent te doen als het nodig is. Twee weken later stond Clovis aan te bellen voor de deur van het huis van Barry. Hij had afgesproken op een dag waar hij van wist dat Bef niet thuis zou zijn. Een of andere naaiclub avond. En genaaid zou er worden.

Barry deed open met een ernstig gezicht. Clovis had niet verteld waarom hij wilde langskomen, maar Barry leek het al te weten. Of zou dat het schuldgevoel van schaamte zijn?
“Barry,” zei Clovis iets bedeesd.
“Hee Clovis,” zei Barry plechtig, “Kom binnen.”
Clovis liep langs Barry naar de woonkamer. Barry keek hem niet aan.
“Wil je een biertje, Clovis?”
“Neuh,” zei Clovis. Barry haalde alleen een biertje voor zichzelf.
“Misschien een koppie thee,” riep Clovis hem na. Barry reageerde niet, maar na een tijdje hoorde Clovis het borrelen van de waterkoker.

Vijf minuten later kwam Clovis terug met een dienblad.
“Ik heb melk in jouw thee gedaan,” zei Barry ietwat kortaf, “Ik dacht dat je dat wel lekker zou vinden.”
Clovis zei niets. Hij hield van zwarte thee. Sterke thee. Daar moet toch helemaal geen melk in? Wilde Barry hier soms iets mee zeggen?

Barry ondertussen was zwijgend naar de kast gelopen, en had daar na wat rommelen een pak kaakjes uit gehaald.
“Kaakje erbij,” meldde hij. Expliciet. Het was geen vraag. Het koekje- een zouteloos smaakloos droog stuk kutkoek- werd zomaar op Clovis zijn schoteltje gelegd.
“Ik hoef er niet persé een koekje bij, hoor,” zei Clovis, zijn mannelijkheid verdedigend.
“Natuurlijk wel,” zei Barry droog, “Kaakje erbij hoort erbij.”

Clovis begreep Barry zijn aanvallende houding niet. Hij had nog niet eens iets gevraagd over zijn prostaat. Hadden die klootzakken van een Thanatos of Abaddon soms iets tegen hem gezegd??
Boos doopte Clovis het koekje in de thee, tegen al zijn instincten in.
“Ik heb er ook een beetje suiker in gedaan,” zei Barry, sippend aan zijn bier, “Twee klontjes.”

Clovis sloeg met een luide klap de beker terug op het schoteltje. Niet heel luid, het hoefde niet kapot ofzo, maar het was zeker niet voorzichtig. Het was bijna roekeloos te noemen.
“Ik heb last van mijn prostaat, Barry,” zei Clovis. Dan maar in de aanval.

Barry leek van zijn stuk gebracht. Dat had Clovis niet verwacht. Had hij teveel achter de thee gezocht? Misschien had die hele prostationele toestand hem paranoïde gemaakt. Mens sana in corpore sano, blijkt maar weer al te hard.
“Oh,” zei Barry, bijna oprecht verdrietig.
Clovis pakte zwijgend zijn thee weer op, en nam een paar sipjes. Het was, ondanks de melk, nog veels te heet om maar gewoon slokken van te nemen.
“Ja,” zei hij uiteindelijk, waarna hij zijn ogen- spreekbuis van de ziel- het woord liet nemen: “Ik heb hulp nodig, Barry.”
Maar Barry zei niets. Misschien sprak hij de taal der ogen niet.

“Ja,” zei Barry.
“Ik neem nog een koekje, ok,” zei Clovis, het antwoord van Barry niet afwachtend, en zijn blik ontwijkend. Wat niet nodig geweest was, want Barry keek strak uit het raam links van hem.
“Eigenlijk zijn het kaakjes,” zei Barry zacht.
“Ok,” antwoordde Clovis. Kauwend in stilte. Het was zo’n koekje wat snel zacht werd van speeksel. Of thee. Met melk.

“Ik heb hulp nodig, Barry,” sprak Clovis uiteindelijk de taal van zijn ogen na. Verdrietig dat hij werd gedwongen het hardop uit te spreken. Echte mannen, vrienden dan, die horen dat aan te voelen. Als een man sip kijkt, dan weet je dat het ernstig is.

“Ja,” zuchtte Barry, “Dan kun je het beste naar een dokter gaan he?”
Clovis hield op met kauwen. Hij voelde die eens zo absolute vriendschap smelten als het koekje (kaakje) in zijn mond. Zou hij hem echt dwingen het te vragen? Tegen zijn zin in? Is dat niet verkrachting??
“… Barry…” begon Clovis moeizaam, maar Barry reageerde al. Toch genade? Nee. Barry klonk boos. Boos?? Op Clovis???
“Wat doe je hier Clovis. Iedereen- jij ook! IEDEREEN! Lachte me uit toen ik die poppen kocht! En nou moet ik jou in je reet gaan vingeren?? Is dat wat je wil vragen? Denk je dat ik DAAROM die poppen heb gekocht??”
Barry keek hem boos aan, en sprak zachtjes maar resoluut verder: “Dat is dus precies het tegenovergestelde van waarom ik die poppen heb gekocht Clovis.”

Ai herkenbaar! Dat zou ook de precies tegenovergestelde reden zijn van waarom ik die dingen zou kopen, als ik ze al zou kopen, want de echt goeien zijn best duur natuurlijk. Volgende week weer goed verder met deze kreet om hulp!