Pro(o)st(aat) – (3/12)

Clovis draaide een beetje ongemakkelijk op zijn zitvlak.
Het was vier jaar later. Barry vierde zijn 54ste verjaardag, en Clovis had last van zijn prostaat.

Hij had het eerst niet willen toegeven. Daarna willen hopen dat het vanzelf over zou gaan. Maar dat deed het niet. Hij moest om het half uur naar het toilet, en iets was niet zoals het hoorde in zijn reet. Hij wist: hij moest naar de dokter.
Clovis keek bijna jaloers naar Barry. Hij was degene geweest die al die poppen had gekocht, maar Barry had nergens last van. Daar stond hij, te lachen en te praten. Zijn arm om Bef heen. Zo gelukkig.

Vorig jaar was Clovis zijn eigen relatie met Fhloor op de klippen gelopen. En sindsdien… Wat halfslachtige dates. Wat vrouwen die hem aankeken met een mengeling van “Hier heb ik geen zin meer in” en “Hier heb ik zin in, maar niet met jou.”
Twee maanden terug was hij er maar helemaal mee gekapt. Dan maar alleen.

Kutleven. Niemand om hem in de gaten te houden. Te helpen. Terug in de kudde te duwen. Hoe oud worden mensen? Hoe lang moest hij nog?
Thanatos plofte naast Clovis neer op de bank, een arm alvast amicaal om zijn schouders heen.
“Clovis! Hoe gaat die nou! Je kijkt wat bedrukt, moet je poepen ofzo? Durf je niet hier te poepen? Door al die dames die van het toilet gebruik moeten maken?”
Thanatos was ook een relikwie uit zijn studententijd. Meer een vriend van Barry, maar als Clovis hem zag was Thanatos altijd amicaal.

Thanatos keek Clovis met samengeknepen ogen aan. Onderzoekend of hij in Clovis zijn ogen kon aflezen wat er aan de hand was.
“Je kan gewoon poepen man. Niemand die het merkt. Ga gewoon. En dan stinkt het. Nou en? Denk je dat er hier iemand is wiens poep niet stinkt?”
“Ik moet niet poepen, Thanatos,” zei Clovis wat geïrriteerd.
“Waarom ga je dan zo vaak naar de plee? En er gelijk weer af. Volgens mij wil je wel poepen, maar durf je niet.”
“Ik heb godverredomme last van me prostaat,” siste Clovis. Thanatos trok zijn wenkbrauwen op.
“Oooh,” zei hij.

“Ja,” zei Clovis met een finale klemtoon. Discussie gesloten.
Abaddon, de beste vriend van Thanatos, plofte aan de andere kant van Clovis neer. Hij kauwde op wat pinda’s, en keek Clovis een tijdje aan, waarna hij zich langs hem heen boog en vragend Thanatos aankeek.
“Wat is er met hem aan de hand?” vroeg hij, half weer naar Clovis kijkend, “Moet hij poepen ofzo?”
“Nee,” zei Thanatos, “Hij heeft last van z’n reet.”
“Nee,” bromde Clovis, maar werd afgekapt door een opgehouden hand van Abaddon.
“Dan moet hij regelmatiger poepen. Beter eten. Vezels.”
Nu keerde hij zich volledig naar Clovis.
“Je moet beter eten, man. Je bent geen twintig meer.”
“Ik heb geen…”
“Niet persen dan. Gewoon gaan wanneer je moet gaan. Dan gaat het vanzelf. Glijdt het er zo uit,” zei hij, het illustrerend met een glijdende hand beweging.
“Godverdomme ik heb geen last van me reet,” siste Clovis, “Ik heb last van mijn prostaat.”

Abaddon trok een wenkbrauw op, en stopte weer wat pinda’s in zijn mond.
“Waarom ga je dan niet naar een dokter man?” vroeg Thanatos.
“Ach die dokters weten niet wat ze doen,” wuifde Clovis dat idee weg, verontwaardigd toevoegend: “…En ik laat me niet door een vreemde rare man in mijn reet wroeten!”
Abaddon knikte. Daar had hij wel begrip voor.
“Anders laat je Barry het doen,” stelde Thanatos voor, knikkend naar de hardop lachende Barry verderop. Abaddon knikte weer, en nam nog wat pinda’s uit het schaaltje voor hem. Clovis keek Thanatos verbouwereerd aan.

“Wat??”
“Hij heeft toch al die poppen?” zei Thanatos, nu zelf wat pinda’s pakkend en in zijn mond stoppend, “Hij is echt een expert op dat gebied.”
Abaddon knikte.
“Laat Barry gewoon even je kontgat vingeren.”
“Ik laat me niet door Barry vingeren,” zei Clovis nerveus.
“Dan moet je het door een dokter laten doen. Het is echt gevaarlijk, Clovis. Je kan niet zo blijven aanmodderen.”
“Waarom laat je Barry eigenlijk niet vingeren?” vroeg Abaddon nieuwsgierig naar de reden, “Jullie waren toch vrienden?”
“Wij zijn vrienden,” zei Clovis wat zachter, als hint, tussen een frons van zijn wenkbrauwen kijkend of Barry niets gehoord had, “… Maar ik laat dus niet een vriend een vinger in mijn hol stoppen. Dat is niet normaal.”

“Hij heeft al die poppen,” herhaalde Thanatos zichzelf. Abaddon kauwde in gedachten op zijn pinda’s.
“Hij heeft het ook voor Ab gedaan,” zei Thanatos op samenzweerderige toon. Abaddon knikte, en werkte nog een volledige hand pinda’s naar binnen.
“Jup,” gaf hij met volle mond toe.
“Wat?”
“Z’n prostaat checken natuurlijk! Barry heeft vijf jaar lang als een geobsedeerde met die modellen zitten oefenen. Hij is zelf de vijftig gepasseerd- er is niemand die meer weet hoe erg het is hiervoor naar een dokter te gaan. Wie zou anders tien verschillende prostaatprobleemmodellen kopen? Hij heeft er zelfs eentje met benen. Zodat je die kan verstellen om de optimale binnenkomsthoek te leren herkennen. Heb jij weleens meer dan één prostaatmodel bij een dokter gezien? Überhaupt eentje?? Barry weet écht hoe het zit. Hij is meer gespecialiseerd dan welke dokter dan ook. Hij is fanatiek. Geobsedeerd.”

Thanatos grabbelde de laatste pinda’s uit het schaaltje, en at ze op.
“Ik ga het ook laten doen. Liever door Bar dan door een dokter. Ab heeft het gedaan, Sonny, zelfs Trudy wilde het laten doen.”
Hij slikte de pinda’s door.
“… En vrouwen hebben niet eens een prostaat Clovis.”
“Dom kutwijf,” voegde Abaddon toe.

Abaddon en Thanatos stonden op, de laatste Clovis een hand op de schouder leggend.
“Doe het nou gewoon. Hij weet hoe het moet. Je weet dat hij de beste keus is.”
Clovis keek Barry aan, die hem nu opmerkte en vrolijk lachend naar hem zwaaide. Clovis trok één van zijn mondhoeken omhoog en zwaaide terug. Kut.