Pro(o)st(aat) – (1/12)

Vijftig jaar oud, dacht Clovis, tevreden kijkend naar zijn beste vriend Barry. Ontmoet op de universiteit, de plek waar vriendschappen voor het leven gesmeed werden met bloed, zweet en tranen. Nou ja vooral zweet. Zuur zweet. En tranen van het lachen.
Hijzelf was vijf jaar jonger- Barry was zo’n antiek meubelstuk in zijn studentenhuis geweest, wat geen enkel formaat studieschuld eruit kon krijgen.

Zesentwintig jaar kende hij Barry nu al. En tot op en met deze zelfde dag, elke keer dat hij Barry zag, was het nog net zo hard en lang lachen als die eerste dag, nu zo lang geleden. Bij zijn eerste vrouw had Clovis het nog geen dertien jaar volgehouden. Dat zegt toch wat.
Clovis zuchtte, en verwijderde zich van het rumoer van het feest om in de keuken een biertje te halen. Hij opende Barry’s koelkast en zocht tussen de pakken kaas en spek en verschillende soorten bier naar het merk van zijn voorkeur.

“Heeeeeej Clovis de Povis,” hoorde hij een zware, maar kalme stem achter hem. Clovis glimlachte.
“Bar,” groette hij terug.
“Leuk feestje.”
“Ach hou je kop. ‘T is wat Bef wil. Van mij had het niet gehoeven. Maar ja,” zuchtte hij, “Vijftig he? Dan kom je er moeilijk onder uit.”
Clovis knikte en lachte. Haaa…

“Ik moet heel even wat vuilnis buiten zetten,” zei Barry, “Effe die zooi weg uit de keuken. Zin om mee te lopen?”
“Tuurlijk man,” lachte Clovis, zijn maat op de schouders kloppend, en daarna met een sissende krakplip een blikje bier opentrekkend.
“Jij ook ééntje voor onderweg?”
“Zit je me nou godverdomme mijn eigen bier aan te bieden!” lachte Barry, Clovis stompend tegen zijn bovenarm. Clovis grinnikte, en gaf Barry er één. Lekker koud, en het smaakte lekker naar bier. Omdat het bier was. Echt bier, van dat goeie.

Barry sloeg een van de vuilniszakken over zijn schouder, Clovis opende de keukendeur en nam de tweede in zijn vrije hand.
“Hoe is het eigenlijk met Fhloor?” vroeg Barry buiten, toevoegend: “Jammer dat ze niet kon komen.”
“Ja,” vond Clovis ook, zijn voeten in het grind van het tuinpad zettend, “Het gaat beter. Hardnekkige griep. Ze wilde vandaag even lekker uitzieken, series kijken in bed, je kent het wel.”
“Ja, gezondheid is het belangrijkste wat er is,” zei Barry, licht hijgend omdat ze buiten de tuin heuvelop moesten lopen, “Je moet echt op jezelf letten.”

Clovis knikte.
De twee mannen liepen even zwijgend naast elkaar in het weinige lantarenpalenlicht, tot Barry zijn mond open trok.
“Clovis? Hoe oud ben jij eigenlijk nou?”
“Ik? … vijfenveertig, he.”
“Dan komt het al dichterbij,” zei Barry, wat zacht, alsof hij vooral tegen zichzelf sprak.
“Dichterbij? Wat?”
Barry keek hem strak aan.
“Je weet wel.”
Clovis fronste zijn wenkbrauwen. Blijkbaar niet.
“Je prostaat laten onderzoeken,” zei Barry extra zachtjes. Om zich heen kijkend of de buren niet buiten aan het luistervinken waren.

“Wat?” reageerde Clovis wat lacherig.
“Ik ben aan het oefenen,” zei Barry.
Clovis concentreerde zich nu meer op wat Barry aan het zeggen was.
“…Wat?” vroeg hij wat minder lacherig.
“Met het vingeren van… Je weet wel!”
Clovis keek hem nu strak aan.
“Wat? Je … Poepgat??”
Barry fronste.
“Nee man. Poppen!”
Clovis zijn gezicht leek niet uit te drukken dat hij dit veel beter vond klinken. Of te snappen.

“Medische oefenpoppen,” verklaarde Barry zich nader.
Clovis bleef hem vragend aankijken.
“…Er is een inkoopafdeling bij mij op kantoor. Zit een aardige gozer, maakte ik een babbeltje mee. En hij had een catalogus liggen, met allemaal van die medische spullen. Skeletten, dwarsdoorsneden, schaalmodellen van gebitten enzo, en… Oefenpoppen. Die gebruiken ze om te leren. Je hebt van die bustes, waar je dan naar knobbels in borsten moet zoeken. En prostaten, Clovis. Je hebt simpele versies, gewoon een gat, maar ook compleet gesimuleerde billen vol met kwaadaardige kankers. Zodat je al die verschillende prostaatscenario’s kan voelen. Voelen, en leren, Clovis. Ik heb ze allemaal gekocht.”

Clovis keek hem sprakeloos aan.
“Het is mijn verjaardag,” soort van verontschuldigde Barry zich. Hij deed de vuilniszak in de container, nam die van Clovis over, en gooide deze ook weg.

“Wil je ze zien?”
Clovis wilde ze niet zien. Hij wilde alles behalve die dingen zien.

“Tuurlijk,” zei hij, “Waarom niet.”