De troonrede

Op het moment dat koning Willem-Alexander afgelopen dinsdag de Troonrede aan het voorlezen was, kwam ik in het Wezelandenpark een eend tegen. Hij kwam naast me lopen en zei wat tegen me. Ik deed mijn koptelefoon af. De eend bleek van het beleefde soort, excuseerde zich voor zijn brutaliteit en stelde zich voor als… koning Willem-Alexander. Die had ik niet zien aankomen. Het was immers Prinsjesdag en voor zover mij bekend moest koning Willem-Alexander op dat moment in Den-Haag aanwezig zijn. ‘Ja’, zei koning Willem-Alexander, ‘dat zit zo, ik heb onlangs een cursus quantum-mechanica gevolgd aan de TU Delft en nu kan ik op twee plekken tegelijkertijd zijn.’ Ik vroeg me af of de wetten van de quantum-mechanica niet voorschreven dat je op die twee plekken precies hetzelfde gedrag vertoonde. Zat, met andere woorden, koning Willem-Alexander nu op zijn troon in de gedaante van een eend dit verhaal af te steken? Maar dat bleek niet het geval te zijn. Het was enkel zijn ziel die met de wetten van de quantum-mechanica kon spelen, zijn lichaam niet. Op zielsniveau kon hij zowel hier in het Wezelanden als daar in de Troonzaal zijn, lichamelijk deed hij iets heel anders. Ik knikte, ook al snapte ik er de ballen van. Ik vroeg hem wat zijn plannen voor het land waren. ‘Ach’, zei hij, ‘dit en dat en zus en zo. Het gaat slecht, maar verder gaat het goed.’ Hij zei wel dat hij te doen had met zijn dochters. Die hadden zowel met een morrend volk als met een morrende moeder te maken. Daar moet je tegen kunnen. Zelf had hij wel zo zijn manieren gevonden. Dat hij in staat was om zich tegelijkertijd te manifesteren als eend, hielp enorm. Terwijl hij in de Toonzaal een beetje glazig voor zich uit die Troonrede zat voor te lezen, kon hij immers nu gezellig met mij praten, ondertussen genietend van het natuurgroen hier in het Wezelanden. Niet dat het een heel bijzonder park is, maar leuker om naar te kijken dan naar die vervelende smoelwerken en die domme hoedjes van de dames en heren politici. Daar wordt niemand vrolijk van. ‘Stelletje mongolen’, zei koning Willem-Alexander. Ik wist niet zoveel te zeggen. ‘Geeft niet’, zei onze vorst. Hij draaide zich om en waggelde richting het water.