Alles Niet voor Niets Geweest

Het leer van de zolen van Bopt Hartingsveld’s gelakte schoenen klakte galmend door de zaal toen hij zijn weg naar de kansel maakte. Eén aarzelende stap, één zucht, en dan de drieste stap voorwaarts, achter dat ding, zijn papier rechtschuddend met een begeleidend keelschrapend kuchje.
“Mijn moeder,” begon hij, waarna hij gelijk pauzeerde. Niet breken, nu, Bopt Hartingsveld! Nog één kuchje dan, tegen de vuist die hij daarna even met gesloten ogen tegen zijn mond liet rusten. Sterk blijven, Bopt Hartingsveld!
“…Mijn moeder,” ging hij verder met opnieuw beginnen, “Zag er altijd jonger uit.”
Instemmend gemormel kwam op uit de zaal. Bopt keek opzij, naar de kist, en toen terug naar het papier.
“Toen mijn moeder achttien was, vroegen ze haar nog regelmatig om identificatie. Zelfs toen zij twintig was, werd haar nog regelmatig gevraagd, voordat zij een biertje kocht: mag ik dan alstublieft uw identificatie zien?”
Gelach uit de zaal. Ja, zo was Bopt zijn moeder!
“Toen zij vijfentwintig was- niet de makkelijkste leeftijd voor de meesten- zei bijna iedereen, met een misschien wel jaloerse zucht: jij lijkt echt geen dag ouder geworden.”
Verschillende mensen knikten bedachtzaam. Dat wás ook gewoon zo.
“Nu denken wij natuurlijk, ach, vijfentwintig, dat is ook nog zó jong! Maar zelfs toen zij dertig was, werd haar nog regelmatig verteld dat zij er echt minstens tien jaar jonger uitzag.”

Bopt keek op van het papier, de zaal rond, en liet zijn blik nog eens liefdevol rusten op die kist vol dode moeder.
“Het was niet altijd makkelijk. Het leven kent bergen, maar ook dalen. Sommige mensen zouden zeggen dat zij ouder worden niet kon accepteren, toen zij begon met heur haar verfen en wat lichte botox ingrepen bij die kraaienpootjes te doen…”

Pauze. Zelfs de stilte galmde door die zaal. Bopt keek rond, en zag een paar mensen zijn blik ontwijken door naar beneden te kijken. Precies jullie, ja.
“… Maar iedereen die haar kénde wist gewoon: zij zou zich niet door het leven laten vertellen hoe oud zij is!”
Iedereen lachte! Die Bopt zijn moeder! Dat was hun er eentje!!
“Mijn moeder vócht krranig tegen die ouderdom. En nee, verf dekt nooit alle uitgroei. En ja, botox valt altijd een beetje op. Zag zij er met veertig nog uit als twintig? Nee. Natuurlijk niet. Niet natuurlijk. Dat zou ook belachelijk zijn. Maar zij zag er wél minstens tien jaar jonger uit dan andere vrouwen van haar leeftijd.”

Meer instemmend gemompel. Wat een vrouw. Het was allemaal gewoon waar.

“Mijn moeder deed alles om er jong uit te blijven zien. Ze deed fanatiek aan liposuctie, botox ging in steeds meer rimpels, en ik kan zeggen dat zij aan het voorfront stond van revolutionaire medische ontwikkelingen. Toen Kate Blanchett meldde dat zij sap maakt van Koreaanse babypiemels om jonger te lijken, wie was één van de eerste mensen met een pot babypiemelzalf in Nederland? Mijn moeder.”

Bopt draaide het vel papier om, en zag weer het begin van zijn toespraak. Tijd voor blaadje twee!

“Toen zij vijftig was, kon je wel echt merken dat niet alles honderd procent origineel aan haar was.”
Hij glimlachtte, en knipoogde even naar de foto die op de kist stond. Hou van je, mam!!
“Ik heb altijd haar berusting daarin bewonderd. Ouder en wijzer, lachtte zij dat gewoon weg! ‘Nou, dan is het maar te zien dat ik zo nu en dan een ingreepje doe! Maar,’ zei ze dan altijd, met die bekende wijsvinger geheven, ‘Je moet eens die meiden van nu zien, twintig en al helemaal uitgezakt! Nou, dan mag ik misschien 50 zijn, maar ik zie er nog steeds minstens tien jaar jonger uit!’.”

Bopt zweeg even, het publiek de kans gevend haar prachtige leven nog één keer (wel een beetje snel) voor hun ogen te laten flitsen, voordat die kist de oven in geschoven zou worden.

“Zelfs nu,” zei hij, zachter pratend, zijn ogen gesloten. Zijn moeder is dood, dat is hartstikke sneu! Bopt slikte even.
“Zelfs nu,” besloot hij verder af te sluiten, “Hebben de mensen van Begrafenisonderneming De Blije Toet hun uiterste best gedaan…”
Bopt wees even naar de twee boomlange grauwe figuren die beleefd grimlachend vanbij de deur naar de zaal zwaaiden.
“… Om ervoor te zorgen dat zij zo mooi mogelijk de kist inging. Ze leek wel vijftien jaar jonger. Twintig. Minstens. En dat…”

Bopt snikte. Hij kreeg het nu wel echt een beetje moeilijk. De twee grauwe figuren, man en nu slechts nors kijkende vrouw, bleven zwaaien.
“… Dat is hoe ik, en wij allemaal, haar zouden moeten onthouden! Niet als een oude vrouw die de kist in gaat om verbrand te worden in de crematorische hoogoven, nee, als een jonge meid! Iemand… Iemand die niks veranderd is! In al die lange jaren!”

Bopt snikte en snotterde nu finaal in elkaar, maar wist zich genoeg bijeen te rapen om nog een keer flink te salueren.
“Mam! De groeten!!” riep hij, terwijl de lange grauwe man aan een groot vliegwiel ging draaien, waardoor er ratelend een metalen deur open begon te schuiven. Daarachter laaide een hels vuur, een vuur waarnaartoe de norse vrouw verwoed trekkend de kist schokkend deed schuiven.
“U mag nu “doei” tegen de kist zeggen,” riep de grauwe man over het gebulder van vuur, vlammende tongen die knisperend likte aan het hout van de kist die hortend en stotend steeds dichterbij geschoven werd, “Terwijl “Parade des Tettas” van de Vengaboys speelt. In de aula zal cake… en! Koffffie!! Zijnnn!!”

Iedereen juichtte!! Bopt gaf zwaar applaus!!! Wauw, wat een toffe begrafenisonderneming, die wil iedereen wel inhuren!!! Gelukkig liggen er visitekaartjes (met twitter url) bij de uitgang, niet vergeten ok?? Uw dood komt er ook snel genoeg aan! Tijd ommm… Onthouden te worden!! Voor al wat u waard was!!!! DE BLIJE TOET!

3 Reacties

  1. Stel je nou voor dat je nog niet dood bent als de kist de oven ingaat? Slechts een ongemakkelijk voorproefje van wat je beneden te wachten staat? hm.. Of als jij dood op de brandstapel gaat en naar India’s gebruik moet je vrouw levend worden meegefikt? In Varanassi, waar de personenauto’s van de sloebers de drukke stad binnenrijden met een lijk op het dak gebonden om dat aan de waterkant van de ganges te verbranden waarna de resten de rivier ingekieperd worden? De hele stad ruikt daar permanent naar crematorium. In de rivier staan weer hele volksstammen te badderen in dat heilige water waar de verkoolde resten voorbij drijven en de sjamaan smeert de as van de doden lachend op zijn gezicht. Waanzinnig groot land waar ze heel wat doden hebben om te verbranden. Dat laatse is een schande natuurlijk vanwege de CO2-uitstoot!

    1. Ergens in India heb je toch ook die gasten die je gewoon aan de roofvogels overlaten? Dat lijkt mij ook wel chill. En dat dumpen in de ganges, ach, goed voor de weerstand! Niemand daar die diarrhee krijgt van dat lijkenwater drinken? Alleen die stomme toeristen!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *