Een Dikke Lul voor Putin (8/12)

“Stap één is de angst uitspreken,” zei President Biden, een kussen achter zijn rug proppend om wat lekkerder te kunnen zitten, “Stap twee is de angst begrijpen. We begrijpen door te ontleden. Snap je dat? Net als een kikker.”

Putin zei niets. Hij had nog nooit een kikker ontleed. Weleens een kind voor de ogen van diens ouders, tijdens die goeie ouwe KGB tijd, maar echt veel had hij daardoor nou ook niet geleerd over homofilie.
“Ok,” zei hij toch maar.

“Ontleden… Allemaal… Sorry,” zei President Biden terwijl hij aan Putin’s oor friemelde. Putin schrok, en keek angstig President Biden’s kant op. Wilde hij soms homofiele seks met hem hebben??
“Een pluisje,” zei President Biden, zijn duim tegen zijn wijsvinger wrijvend. Putin zag niets vallen.
“Het zat bij je oor, sorry. Misschien was het een haartje…”

Nog steeds een beetje bang, keek Putin President Biden aan. Waarom was hij nou stil? Hij zat alleen maar voor zich uit te staren. Met een… Gekwetst gezicht? Had Putin hem beledigd, soms? Dat was niet de bedoeling. Helemaal niet als President Biden nu zijn mond zou dicht houden. Putin wilde léren.
“Sorry,” zei Putin, “Ik… Ik zal het niet meer doen.”
“Wat?” vroeg President Biden, hem geïnteresseerd aankijkend.
“Dat… Pluisje… Hoe ik…. Ik weet niet,” schudde Putin zijn hoofd.
“Geeft niet hoor,” lachte President Biden, Putin’s schouder weer knedend.
“Wauw, je hebt wel echt een spierknoop hier zitten, he? Laat jij je weleens masseren? Moet je doen hoor. Het is een stressvol beroep, President zijn. Haha!”
“Haha,” lachte Putin beleefd mee. Een massage, ja, waarom ook eigenlijk niet. Hij voelde zich inderdaad best gespannen.

“Waarom geef ik jou niet even een massage,” zei President Biden vastbesloten. Putin haalde zijn schouders op.
“Ok,” zei hij ietwat timide. Waarom niet.
“Kom,” klopte President Biden op de ruimte die hij maakte door zijn benen te spreiden, “Ga maar zitten. Dan ga ik eens even aan het werk.”
Aarzelend kroop Putin omhoog, liet zijn nachtjapon over zijn schouders vallen, en zichzelf tussen de benen van Putin, die hem gelijk naar beneden drukte door zijn beide schouders heftig te kneden.
“Wat een knopen,” mompelde President Biden, “Lijkt President Macron wel, heb je hem wel eens gemasseerd? Niks dan knopen. En dan Koning Willem-Alexander van Nederland! Haha! Eén en al knoop!”

Putin lachte. Het was wel een man van de wereld, die President Biden! President Macron masseren? Hij was niet eens op het idee gekomen. Zou President Biden ook massages van hen krijgen? Vast en zeker, dacht hij. Dat krijg je als je een echt bevriend staatshoofd bent. Zouden hij en President Biden… Vrienden kunnen worden???
“Waar was ik,” mijmerde President Biden, diep knedend, “We hadden het over… Oh ja! Ontleden,” beklemtoonde hij elke klemtoon, dieper knedend, “Wat krijgen wij als wij ontleden? Allemaal kleine…stukjes,” bromde hij, even inspannend om echt diep te kneden. Hij pauzeerde.
“Weet je waarom?”
“Nee,” wilde de diep, dieper, echt diep ontspannen Putin zachtjes zeggen, maar nog minder dan een fluistering kwam het er half als ademhaling uit.
“Wel, DAT is het pad. Naar zelfverbetering. Je hakt iets in kleine stukjes, en dan neem je, beetje voor beetje, een stukje in je hand, tot je uiteindelijk dat hele ding vast hebt. In je beide handen. Precies dat waar je bang voor bent. Kan je dat voor mogelijk houden?”

“Nee,” ademde Putin weer.
“Stap voor stap. Dat is het pad. Zo gaat de weg,” fluisterde President Biden. Hij praatte natuurlijk zo zachtjes omdat Putin’s hoofd zo dichtbij was. De oren van Putin gloeiden roodheet onder de warme adem van de Amerikaanse eerste staatsman.
“Klein beginnen. Een aanraking. Heb jij President Macron weleens een… Hand gegeven?”
“Uhuh,” rilde Putin. President Biden had net een gevoelige zenuw geraakt.
“Een hand is hartstikke normaal. Een hand vasthouden… Een hand aanraken. Twee mannen die elkaar een hand geven, dat moet gewoon kunnen. Wist jij dat Macron ín zijn kont krabt?”
“… Sorry?”
“Als Macron jeuk heeft, gaat hij, hop- met zijn hele hand, achterlangs zijn broek in, en plop, met zijn wijsvinger in zijn reet wroeten. Wist je dat?”
“Wat?” vroeg Putin, terwijl hij probeerde zich om te draaien, maar werd gecorrigeerd door twee stevig inknedende handen op zijn schouders. Hij had die Franse smeerlap vorig jaar nog de hand geschud, waarom…
“Ik dacht dat jij dat wel wist. De CIA gaf mij een heel rapport. Elke nieuwe president krijgt dat rapport. Maar hee- maakt het wat uit?”
“Wat??”
“Als je jeuk hebt, moet je krabben,” verzuchtte President Biden.
“Denk er eens over na. Je geeft een hand, je raakt zijn vinger aan. Het gebeurd. En denk eens verder: wat is eigenlijk het verschil? Stel dat jij je kont netjes wast, wat is dan schoner? Jouw anus, of Macron’s wijsvinger? Nou? En waarom zou je niet krabben als je jeuk hebt? Heb jij weleens jeuk gehad, aan de binnenkant van je kont?”
“Wat???”
“Stel dat ik jeuk zou hebben,” fluisterde President Biden, “Zou je mij dan krabben?”

Putin worstelde zich nu echt los.
“Ok, dit gaat TE ver, je moet nu echt…”
President Biden hield zijn handen omhoog ten overgave, en grinnikte.
“Hebbes! Snap je nu wat ik bedoel?”
“WAT??”
President Biden hield zijn wijsvinger als een pistool gericht naar Putin, en bewoog het omhoog met een knipoog en een klik van zijn tong.
“Je liet je gek maken. Door je angst. Zo win je natuurlijk nooit de oorlog. Snap je het nu?”

Putin liet verslagen zijn schouders zakken, en zijn hoofd zakte er tussen in mee. Hij snapte het.
“Maar… Hoe kan ik dan ooit… Hoe kan ik nou ooit niét bang zijn, als de enige… De enige manier…”
“Jaaaa,” zei President Biden, de uithaal zakkend in een zucht, gevolgd door een diepe, ferme ademhaling in, “Jij snapt het inderdaad. Als jij niet een dikke vleesworst tussen die lellende spekbillen van jou gereigd krijgt, pardon my French,” voegde hij met wat gegniffel toe, “En jij dat niet stoïcijns ondergaan kan, ben je gedoemd ten onder te gaan, aan juist datgene wat jij vreest. Wat een paradox, he?”
Putin knikte treurig.
“Het is heus allemaal niet zo paradoxaal,” zei President Biden, de oude vingers weer inknijpend op Putin’s gespannen schouderspieren, “zodra je doorhebt dat de nadruk ligt op: ten onder gaan. Jij bepaalt of je ten onder gaat, Putin. Niemand anders. Het is jouw keuze om te maken; jij bepaalt (no pun intended – Red.) waar je bang voor bent- of niet.”
Putin sloot zijn ogen.
“Leer het mij.”
“Leer het mij, wat?” vroeg President Biden op strenge toon.
“Leer het mij… Alstublieft.”
“Ok,” zei President Biden.

Oef elke week weer een nieuwe les! Wat zullen we volgende week woensdag allemaal wel niet leren? Ik hoop veel!!! Doei!!!! En tot dan!!