President Biden bewoog iets omhoog, trok zijn broekspijpen naar beneden om zijn ballen wat ruimte te geven, en ging weer zitten met een diepe zucht. Hij keek Putin indringend aan.
“Les één. Ben jij bekend met de Yüdie school van denken?”
“De… wat?”
President Biden zuchtte nog dieper.
“Ga even liggen,” zei hij, met een wuivend handgebaar Putin gerust stellend. Putin zakte aarzelend terug in zijn kussen, zijn deken terugtrekkend tot aan zijn neus.
“Laat mij jou eens een verhaal vertellen,” zei President Biden. Putin knikte.
“Er was eens, lang geleden, in een land ver, ver hier vandaan, een presidentsstrijd. Tussen Donald Trump en Hillary Clinton.”
Putin knikte weer. President Biden streek achteloos de lakens een beetje meer recht.
“Donald Trump was erg machtig. En Hillary Clinton oud en verward. Toch stond ze tegen hem op. Toendertijd- ik was een stuk jonger, toen,” zei hij met een onderdrukte lach, “…Vond ik Trump best eng. Ben je niet bang voor hem? Vroeg ik tegen Hillary. En zij keek mij aan, recht in de ogen, en het enige wat zij zei was: ‘Moet je opletten’.”
President Biden staarde even voor zich uit, verloren in het mistige woud der herinneringen. Daarna zuchtte hij weer diep.
“Ze klopte mij daarna alleen maar op de schouder. Zo,” zei hij, Putin ook op zijn schouder kloppend, die alleen vanuit zijn ooghoeken ernaar keek, “En liep het debat in. En Trump ging van leer. Echt, woah.”
President Biden grinnikte. Woah.
“…En toen het haar beurt te spreken was, was al wat zij zei, met een nonchalant ophalen van haar schouders: ‘Als je mij verslaat, kom ik sterker terug dan jij je ooit kan beseffen.’
Nou ja, de zaal werd wild. Trump begon keihard te hoesten, liep op haar af, en gaf haar een vuistslag, echt een molenwiek, zo, recht tegen haar slaap. Ze viel dood neer. Maar… Toen Trump haar lijk wilde oprapen, om te vernederen, of in stukken aan de vier poorten van het White House te hangen ofzo, raapte hij alleen kleding op… Hillary Clinton was verdwenen.”
Putin keek hem zonder te knipperen aan. Was die malloot nou wel of niet dement? Wie neemt wie in de maling, hier?
“Goed, een paar jaar later deed ik mee aan een expeditie op de zuidpool, om de echte magnetische pool te ontdekken. Ik raakte verdwaald in een sneeuwstorm, en ik… Ik dacht echt dat ik dood zou gaan. Weer werd ik bang. Het was niet mijn tijd om te gaan! Ik stortte in, en het laatste wat ik mij herinner was…”
President Biden zweeg weer even. Hij leek moeite te hebben met het gewicht van de betekenis van zijn herinnering.
“…Ik zag… En het zal wel een hallucinatie geweest zijn, he? Dat besef ik ook wel. Ik stond immers op de drempel van de dood. Maar… Ik zag Hillary Clinton. Als een soort lichtgevend spook. Ze keek mij aan, en zei: “Jij zal naar Jøkkmökk in het land Zweden gaan. Daar zal je de Yüdie techniek leren van de Yüdie mentor die mij heeft geïnstrueerd.” Toen verdween ze. Harrisson Ford kwam naar mij toe op een sneeuwscooter. Hij heeft mijn leven gered door de buik van een Sherpa open te snijden zodat ik warm kon worden door te liggen tegen zijn ingewanden.”
President Biden zweeg weer. Putin dacht dat hij helemaal gestoord was. Wat was dat voor een onzinverhaal? Zweden??
Met een diepe, diepe zucht ging President Biden weer verder: “Ik kwam, na lang lopen, aan in Jøkkmökk waar ik Björn leerde kennen. Een klein mannetje, beetje jouw lengte. Wel iéts groter. En hij leerde mij, dat angst zinloos is. Ook hij kwam met een nucleair scenario. Een dreiging van een derde wereldoorlog. En net als jou, zei ik op een gegeven moment: als je nou niet ophoudt, dan laat ik je ontploffen met mijn nukes. Echt hoor! En Björn…”
President Biden schudde zijn hoofd, alsof hij het ergens nog steeds niet kon geloven.
“Björn zei alleen maar: nou en? Ik lachte. Hoe bedoel je, nou en! Nucleaire Apocalyps, baby! Maar… Hij was niet onder de indruk. Hij stampte zo vol gas door, dat ik het moest terugnemen. Voordat wij allemaal dood zouden gaan. Ik begreep het niet. Ik vroeg hem: Björn, hoe wist je dat ik blufte? En hij keek mij alleen maar teleurgesteld aan, met zijn grote kikkerogen.”
President Biden ging rechtop zitten, en vertrok zijn gezicht in een grimas. Hij haalde diep adem, en…
“Dü ör nøt dü, dü düüd,” zei hij, zijn stem vervormend tot een soort keelkrakende kikkerstem. Wat de Blyat?? Putin wist nu echt zeker dat die malloot gek was geworden. Dat, of hijzelf. Hallucineert hij misschien ofzo?
President Biden keek hem ernstig aan.
“Dat was wat hij zei,” verzekerde hij Putin, “En weet je wat dat betekent?”
Putin knipperde met zijn ogen en fronste zijn wenkbrauwen, wat zowel “Nee” als “Laat mij met rust” betekende.
President Biden reageerde door een pluisje van Putin’s nachtjapon te plukken.
“Het is Zweeds. Voor: doe, of doe niet, dood ga je toch. En hij heeft gelijk. Het is simpel, maar zodra je het beseft…”
President Biden keek Putin met een frons aan.
“Björn is een wijs man, Putin.”
Putin knikte voorzichtig. “Ok,” zei hij, toen President Biden niet wilde ophouden met naar hem staren. Daarna glimlachte President Biden.
“Harrisson Ford en ik zijn nog steeds goede vrienden. Hij is getrouwd met mijn zus. Er waren teddyberen… Op de… Bruiloft?”
President Biden keek weer voor zwijgend voor zich uit, tot hij vanuit een ooghoek het lijk van Steven Seagal opmerkte, en zich prettig verbaasd af leek te vragen wat die daar nu weer deed.
“Yüdie. Yü, die. Iedereen gaat dood. Je moet het feit dat je dood gaat accepteren als iets onvermijdelijks. Of je die bommen nou gebruikt of niet- dood ga ik toch. Dus ik ga mij niet gek laten maken door één maffe dictator met een slap dreigement,” lachte hij met een knipoog naar Putin.
“Je kan de spreekwoordelijke tering krijgen. Haha!”
Er kwam weer een zucht, maar ditmaal één van het diepe soort van opluchting dat je alleen krijgt als je totaal in vrede bent met alles om je heen. President Biden had Nirvana bereikt! Putin zag het, en wist, besefte- dat hij nog nooit van opluchting gezucht had. Misschien van het soort van “Oei dat ging maar net goed” maar dat was echt het hoogst haalbare geweest. Voor hem. En nu zag hij voor zich iemand die hem in alle vormen van mannelijkheid was voorbijgestreefd. Voor niets en de duvel niet bang. Zelfverzekerdheid in optima forma. De kracht die van hem afstraalde, besefte Putin, was waar hij zijn hele leven naar gezocht had. Och, als die hem toch gegund was! Weet wat hij met zo’n kracht zou verwezenlijken! De hele wereld zou eindelijk buigen voor Putin! Niemand zou hem laten bukken en stiekem een piemel in zijn kont frotten waarna iedereen hem zou uitlachen- hij zou de machtigste meest mannelijke man ter wereld zijn!
“Kan…”
Putin bewoog zijn hoofd wat meer vanonder de dekens vandaan, en ging rechtop zitten.
“… Kan je mij misschien leren? Hoe dat gaat? Die Yüdie techniek?”
President Biden glimlachte nog grootser dan ooit tevoren.
“Waarom denk je dat ik hier ben? Natuurlijk leer ik het je!”
Nou dat is toch aardig? Komt er daar mee een eind aan al die jaren van nodeloos conflict? Volgende week woensdag weten we meer!!! Maar ik denk dat ik het al weet!! Of tenminste vermoed!!!!
Arme Poetin!