De rendang

Het was op de druilerigste dag van de druilerigste week van de druilerigste periode van het jaar. Wij waren al een paar maanden bezig om ervoor te zorgen dat onze tuin iets groter werd. Eindelijk was het zover. De overdracht vond plaats. Onze tuin zou in één klap een flinke 50 vierkante meter groter worden.

Tot voor kort was onze tuin niet meer dan pak ‘m beet 16 vierkante meter. Onze buren hadden beide een L-vormige tuin, die ons tuintje omarmde. Dat kwam zo. Ergens in de jaren ‘70, met de komst van de riolering, was de strontkarstraat die achter de tuinen liep overbodig geworden. De gemeente had besloten om de grond aan de bewoners van onze straat te geven. De meeste bewoners maakten daar dankbaar gebruik van. De bewoner die ons huis bewoonde niet. Zij was, zo begreep ik van een bewoner die hier al langer woont, aan de bejaarde kant en hoefde niet zo nodig te tuinieren. Ze had liever het geld.

Met als gevolg dat wij dus altijd met de nodige jaloezie naar de tuin van onze buren keken. Terwijl, in Amsterdam, de stad waarvandaan we verhuisden, zouden we nooit de gelegenheid hebben gekregen zo’n grote tuin te bezitten. En toch waren we dus niet tevreden. Zo werkt dat dus. Alles is relatief. Wij moesten met lede ogen toekijken hoe onze buren een paar uur langer dan wij van de zon konden genieten. Dat was toch een stuk belangrijker dan het tuintje in Amsterdam dat we nooit hebben gehad.

In de loop der jaren hadden we wel geprobeerd om onze buren geïnteresseerd te krijgen voor het idee hun deel van de tuin aan ons te verkopen. Maar ze waren er te veel aan gehecht.

Maar nu ging onze buurvrouw verhuizen. Het duurde even, maar uiteindelijk hebben we haar ervan kunnen overtuigen dat die 25 vierkante meter van haar tuin voor de verkoop van haar huis niet veel uitmaakte. Haar makelaar gaf ons gelijk. Toen was het snel bekokstoofd. De andere buren waren iets moeilijker te overtuigen. Die gingen immers niet verhuizen. Maar uiteindelijk lukte het ons ook hun stukje te kopen.

Toen moesten alleen de banken nog overtuigd worden om hun goedkeuring te geven. Die meenden dat de verkochte stukjes tuin wel eens van invloed konden zijn op de waarde van het huis. En dus op de hypotheek. Onzin, want ook zonder het stukje tuin zijn de huizen veel meer waard geworden sinds het moment dat ze gekocht werden. Toch eisten de hypotheekverstrekkers een taxatie. Wat dan weer zo’n 500 euro per adres kostte. 

Al met al heeft het ons een paar maanden en een shitload of money gekost, maar die vrijdag was het dan zover. Helaas had ik net die week te horen gekregen dat het bedrijf waar ik drieëneenhalve dag per week werkte failliet was. Ik ging dus het grootste bedrag betalen dat ik in mijn leven in één keer had betaald terwijl ik geen werk meer had. En het was dus de druilerigste dag van de druilerigste week van de druilerigste periode van het jaar. Je mag wel stellen dat ik niet bepaald verrukt was toen ik bij de notaris mijn handtekening zette.

Om de overdracht te vieren gingen wij nog wel met wat vrienden enigszins feestelijk lunchen. Maar het mocht niet baten. De stemming kwam er niet in. Het druilerige weer belette ons bovendien van onze nieuwe tuin te genieten. Om ervoor te zorgen dat de bezoekers van het huis van onze vertrekkende buurvrouw niet zouden zien dat de tuin ooit groter was, hadden we de tuin al flink onder handen genomen. De heg eruit gegooid. Bomen gesnoeid. Een hek geplaatst. Het was een grote blubberzooi, geen fraai plaatje op de druilerigste dag van de druilerigste week van de druilerigste periode van het jaar.

De volgende dag besloot ik rendang te gaan maken. Er kwamen vrienden eten. Weinig op deze aarde geeft mij zoveel voldoening als rendang. Ik nam er de tijd voor. Haalde de ingrediënten bij de toko. En bij de supermarkt. Dit keer deed ik het op gevoel. De hoeveelheid gember, knoflook, sambal, nootmuskaat, steranijs, korianderpoeder, kokosmelk en wat dies meer zij. Boemboe maken. Boemboe aanbakken. Vlees erbij. Kokosmelk erbij. Citroengras kneuzen. In laten koken. Proeven. Verder in laten koken. Nogmaals proeven. Beste rendang ooit. 

De volgende dag heb ik de hele dag bomen gesnoeid, onkruid gewied en struiken verplaatst. De wolken waren weg, de zon scheen en de lucht was strakblauw.