Ik wou dat er een Ministerie van Potten en Pannen was, dat de fabricage van ondeugdelijk materiaal verbood.
Op numero uno: teflon, natuurlijk. Hartstikke kankerverwekkend. Zei mijn scheikundedocente een eeuw geleden al. Ja, pas als je het flink verhit, maar laat dat nou precies de levensvervulling van die krengen zijn. Hoe je het went of keert, het is en blijft troep.
Dan keramiek. Ze chippen. “Niet de dure!” zult u roepen. Naast dat mijn Le Creuset gietijzeren pan gecoat met keramiek “bij normaal gebruik” wél chipte (werd kosteloos en zonder morren vervangen daar niet van), wil ik wel eens met een object dat daar zo duidelijk om roept een knoert van een knal op het achterhoofd van potentiēle inbrekers geven. Daar moet ie gewoon tegen kunnen. Duur of niet duur.
Buiten beschouwing gelaten het legioen aan alom aangeprezen verdere maaksels: altijd te dun, dus kromtrekkend, altijd aanplakkerig, aanbakkerig, aankorsterig, aanbranderig, altijd een miskoop, altijd eentje die op de schroot belandt waardoor je sneller dan je lief is een nieuwe moet kopen.
Een waarlijk Ministerie van Potten en Pannen, eentje qui se respecte, niet eentje geleid door lobbyisten, zou al lang per decreet hebben doen gelden: “Toegestaan bij de vervaardiging van koekepannen is enkel gietijzer. Alle pannen afwijkend van 100% gietijzer, zijn VERBODEN.”
Want dan gebruikten wij nog de koekepannen van onze betovergrootmoeders, en onze achterkleinkinderen na ons.
En dát, dames en heren, is nou de echte definitie van duurzaam.
Het Ministerie van Potten en Pannen
