23:1 OP DEN EERSTE DAG NAM GOD EEN BAD
Met een bijna kreunende zucht liet God Zich zakken in wat voor u en mij totaal niet te bevatten is, maar zich voor ons beperkte bewustzijn het beste laat conceptualiseren tot een warm bad. Soms, verzuchtte Hij, vooral tegen Zichzelf, maar toch ook wel een beetje tegen het Alles en de Eeuwigheid, soms vroeg Hij zich af of die mensheid wel zo’n goed idee was geweest.
Er waren altijd ups en downs geweest natuurlijk. Sodom en Gomorra, dat met die zondvloed: ok. God is de eerste die het zal toegeven: soms is ook Hij wel eens onredelijk. Alle dieren op de complete planeet vermoorden omdat mensen “kut” waren, misschien een tikje too much. Niks naar Zijn aanzichts is hem vreemd.
Maar dit gevoel, van de laatste tijd: het was anders. Gezeten in de bron van de Schepping, alles met de snelheid van licht van je verwijderd zien worden, wegpletterend in de verwoesting van tijd en zwaartekracht, iedereen raakt weleens het overzicht kwijt. Maar de afgelopen 100 jaar had Hij al meerdere malen moeten denken, oh ja, de aarde, waar heb ik dat ding ook alweer gelaten? Zoeken tussen al die Melkwegen, sterren en planeten, een kleine opwelling van enthousiasme krijgen als Hij het weer terugvindt, en dan teleurgesteld zijn dat er na al die tijd toch wéér niks veranderd is. En het dan maar weer vergeten.
God liet het Goddelijke equivalent van een bath-bomb in de oersoep vallen, keek naar de bruisende bubbels en zag dat het goed was. Dat had Hij uitgevonden, dacht Hij meesmuilend. Zeep. Toen was Hij nog een jonge God geweest. Die hele creatie, alles eigenlijk, had Hij met één doel gemaakt: dat mensen zouden rondlopen op aarde, en denken: hoe is dat Alles toch zo tot stand gekomen? Wie heeft al dat wonderlijks toch gemaakt?? En na eindeloos puzzelen zouden ze een tot naar adem snakkende hijg van besef uitstoten! Het was… God geweest? Al die tijd??
Oh, wat een voorpret was dat scheppen van de wereld geweest! Overal had Hij giechelend hints verstopt. Bewijs voor zijn bestaan. Zeep! Dat juist een rottend lijk zoiets banaals als zeep zou creëren! Hij wilde het bijna niet gebruiken. Het zou te duidelijk zijn, had Hij gemijmerd. Of niet? Het is zo moeilijk in te schatten! Voor iemand die alwetend is, voor te stellen wat te weten valt voor een sterveling! Ja, die hele creatie, zeven dagen aan vissen en hemels en dag en nacht (en lekker even een rustmomentje voor Zichzelf), het was eigenlijk net als het schrijven van een thriller. De schrijver weet wie het gedaan heeft, en moet kleine hints droppen zodat de lezer achteraf denkt, verrek, oh ja, nu je het zegt! Maar alleen achteraf!! Zo spannend, die balans!!!!
Het probleem met de mensheid was alleen dat Hij nu al duizenden jaren had uitgeschreeuwd wie het gedaan had met welk moordwapen in welke kamer maar echt. Niemand. Wilde. LUISTEREN. GOD!!
Zelfs zijn eigen uitverkoren volk, aan wie Hij zich had geopenbaard! Al vanaf het BEGIN. Adam en Eva. Eén boom. ÉÉN FUCKING BOOM MET ÉÉN SOORT FUCKING FRUIT WAT ZE NIET MOCHTEN VRETEN. Grenzen stellen. Laten zien wie de baas is. God had niet eens huur gevraagd voor dat paradijs, niet eens een bedankje! GEWOON NIET DAT ENE FUCKING STUK FRUIT ETEN! “Oh oeps sorry toch gedaan, die slang zei dat het wel kon.”
DIE SLANG??? SORRY ADAM! SORRY EVA! SORRY DAT EEN ALMACHTIGE SCHEPPENDE GOD NIET NET ZO OVERTUIGEND IS ALS! EEN!! SLANG????
Had Hij net gezegd dat Hij onredelijk was geweest? ZIJN REET. ZIJN HEILIGE, ROESTIG ROSSIG BEHAARDE REET. Kutmensen. God ontspande Zijn ongemerkt verkrampte tenen en vingers, en wiebelde ze geërgerd heen en weer. Het zat Hem echt dwars. Niemand had zeep als Goddelijke boodschap gezien. Mensen dachten gewoon doodleuk dat zij het “ontdekt” hadden en basta, daarmee de kous af. Bagger… Schijt… AARGH.
En het is allemaal terug te lezen, he? Zijn ergernis met de mensheid? Hoe verder dat oude testament loopt, hoe minder Hij zich laat zien. En als, alleen omdat Hij boos is. Héél boos. En dat vinden mensen niet raar? Dan denken mensen niet, goh, misschien ligt het aan ons? Misschien moeten WIJ ons gedrag veranderen??
Oh, God kon Zich nog de laatste keer herinneren. Die laatste keer dat Hij had besloten zich toch nog maar eens één keer echt te laten zien. Aan… Mozes.
Zijn vuisten waren weer ongemerkt opgebald, en begonnen licht te trillen. Mozes.
