De Muur van Lawaai

Screenshot 2022-01-23 at 12-12-29 Oud Zeikwijf ( oudzeikwijf) • Instagram photos and videos

The Blue Dane verkeerde al 10 maanden op de Eeuwige Jachtvelden. Het verdriet was afgrijselijk geweest; maanden alom aanwezig; nog vele maanden dagelijks. Mevrouw Hazenkraak ging jankend naar bed en werd jankend wakker. “Erger dan voor een mens” placht zij te zeggen.

Het was haar kindje geweest. Nu wilde de rouw zich wel eens compliceren door verzwarende gevoelens zoals… schuld. En spijt.

Schuld en spijt had zij zat.

Een bijzondere spijt was dat ze een paar keer genoeg had gehad van The Blue Dane. En dat ze dan jaloers naar Mijnheer Hazenkraak lonkte, als die de kamer binnenliep met zijn pas gekregen kitten James op zijn schouder gedrapeerd. Ze keken allebei zo heerlijk tevreden. James was so low maintenance en fluffy, vergeleken met die stoere handenbinder van een Deense dog.

Daar moest ze nu vaak aan denken, in deze rouwende fase, wanneer ze The Blue Dane zielsverscheurend miste, en James er nog wel was. Dan moest ze van zichzelf content zijn, vanwege James. Het was dus zaak James te behouden. En niet, zoals met teveel eerdere katers was gebeurd, hem te verliezen aan een auto-ongeluk.

De wijze les die de tragische en vroegtijdige dood van de laatste in de rij, Mauw Zedong, had geleerd was: katers moet je alleen buiten laten als het erf omheind is door de Muur van Lawaai.

Dat was nogal een afwijking van de eerdere gedachte (en ook wel de meest gangbare) dat je de katten juist vrij laat als het rustig is op straat.

Het werkt zo en is oersimpel:
Katten steken geen weg over met druk verkeer.
Als er geen verkeer is zal de kat de straat oversteken. Dan komt er verkeer, precies wanneer hij terug wil.
Als de drukte soms wegvalt dan moet de kat van tevoren bang gemaakt zijn in de momenten dat het wel druk is.

Die strategie werkte tot nu toe. Al was het moeilijk het geweeklaag te weerstaan als James buiten wilde in rustige momenten.

Maar ze hield vol. Nog een wezen verliezen was geen optie.

5 Reacties

  1. Tsja, huisdieren gaan dood helaas. Mijn Sternotherus minor minor ( = een kleine modderschildpad) heeft een paar maanden geleden op mysterieuze wijze de geest gegeven. Ooit als koopje op marktplaats gekocht en recent nu tevergeefs € 600 euro aan dierenartskosten. Goedkoop is duurkoop al valt het over 15 jaar bezien nog mee. Het was overigens een kreng, dat je nooit zag omdat ze zich altijd verstopte en nooit in de weelderige tuin kwam die ik ter harer dienste in het paludarium had aangelegd. Ze heeft me bovendien een keer flink in mijn hand gebeten zodat het bloed eruit liep. Maar ja, dierenliefde. Nu heb ik twee gezellige meisjes Kinosternon cruentatum (roodkopmodderschildpadjes). Die bijten elkaar niet en mij ook niet. Ik voer ze uit de hand waarbij ze gezellig aan mijn vingers knabbelen. Vaak liggen ze ook nog lekker te zonnen onder de UV lamp in de paludariumtuin wat weer een leuk gezicht is. The downside is dat de diertjes wel 70 jaar oud kunnen worden dus die gaan mij overleven! Ik zal daarover wel iets in mijn testament moeten laten opnemen of hopen dat mijn dochter ze wil.

  2. Het schildpaddenopvangcentrum hier in de buurt zit al nokkie vol. De gasten checken ook niet uit want ze krijgen goed te eten, het bevalt daar goed en ze worden daar rustig oud. Zeldzame en in beslag genomen dieren worden tegenwoordig zelfs bij schildpadhouders ondergebracht omdat de opvang vol zit. Verder kweken al die liefhebbers ook nog eens allemaal jonge schildpadjes die ze vervolgens niet kwijtraken of bij impulsieve kopers terecht komen die ze na twee jaar buiten in de sloot zetten omdat de lol eraf is en toch eigenlijk best veel werk. Noach had het goed bekeken door er maar twee mee te nemen. Nooit begrepen overigens, want het zijn waterschildpadjes. Hoe meer water, hoe beter, zullen die bij de zondvloed gedacht hebben!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *