Björn’s domme grijns was aanwezig geweest vanaf het eerste moment dat hij de begintonen van Waterloo op zijn piano had geramd, tot aan dit moment dat hij de deuren van de opnameruimte opende.
“Bjennie?” vroeg hij, verbaasd. In eerste instantie hoorde Bjennie hem niet, door de keiharde muziek van ABBA die afgespeeld werd.
“Yöu’re sö höt! Cheese and beans!!” riep Bjennie, met zijn ogen dicht. Vanaf waar Björn stond leek het alsof hij in een seksuele conga-line stond te dansen met vier naakte geesten. Geesten die er nogal bekend uitzagen…
“BJENNIE!” riep Björn, geschokt. Bjennie en de spoken schrokken allemaal tegelijktijdig, en keken in paniek Björn aan. Waarom stond het spook van Agneetha op haar hoofd?
“Björn!” riep Bjennie, op hem aflopend, gevolgd door de geesten, “Dit is niet… Dit is niet wat het lijkt!”
“Lijkt??” vroeg Björn. Waar zou dit in godsnaam op MOETEN lijken? Hij keek verschrikt naar zijn 50 jaar jongere evenbeeld.
“Waaröm ben ik naakt??”
“Björn,” probeerde Bjennie hem te kalmeren, “Ik wilde gewöön kijken öf…”
“WAARÖM BEN IK NAAKT BJENNIE??”
“Björn,…”
“WAARÖM BEN IK NAA…”
Het was gebeurd voordat Bjennie er erg in had. De beamer die hij in zijn handen had gehad om Siegfried voor hem in de conga line te kunnen projecten was met een dof gekraak door Björn’s schedel gekomen. Uh öh.
Björn was in elkaar gezakt. Alles leek goed te gaan- misschien had hij die krak gewoon toevallig in de muziek gehoord- tot Björn begon te kreunen, en heel veel bloed op ritmische wijze uit zijn wond stroomde. Uh öh…
“ÖÖÖÖöööööhhhhhh…” stamelde Björn. Bjennie greep hem bij de voeten, en sleepte hem verder de ruimte in, een dik bloedspoor achterlatend. Oh shit, oh shit. Hoe moest hij nu weer dit gaan oplossen, hoe kon hij…
“BJENNIE!”
Öh shit. Bjennie en de hologrammen stonden verstijfd stil, hun schouders bijna tot hun oren (of holo-oren) opgetrokken. Ze hoefden niet om te kijken om te weten wie dat waren.
“Öööööööh… ÖÖÖööööÖÖÖÖööhh…”
“Hij… Hij is gevallen… We möeten…”
“WAARÖM BEN JE NAAKT! WAT IS HIER AAN DE HAND!!”
“Björn… Hij… Je wee höe hij is, höe dat gaat, hij…”
“WAAROM ZIJN WIJ NAAKT, BJENNIE?”
Bjennie en de hologrammen krompen ineen. Björn kreunde op de achtergrond, en probeerde weg te kruipen.
“Het… Hij! Ik kwam binnen, en Björn had… Björn!! Hoe dürft hij!!”
“JIJ HEBT GEEN BROEK AAN, BJENNIE!”
Shit, dat was wel een gat in zijn verweer, ja. Björn, ondertussen, kroop terug naar de deur, het bloedspoor tot een cirkel makend. Net zo onvolmaakt als hemzelf. KutBjörn.
“Ja, maar, dat is, ömdat…”
Nee, Agneetha en Siegfried slikten het niet. Ze stampten woedend op hem af, in hun hoge hakken.
“Ja nee kijk,” probeerde Bjennie nog, maar Siegfried haalde uit. Bjennie kon dan ook weinig anders dan terugslaan, met de beamer die hij nog in zijn hand had. HoloSiegfried glitchte, terwijl Siegfried richting grond viel- bewusteloos halverwege, dus de val niet afwerend. Ze viel met haar al behoorlijk kapotte hoofd op een elektrische gitaar, de snaren haar gezicht openhalend als een eisnijder een ei. Bjennie vond het niet nodig de reactie van Agneetha af te wachten, dus haalde hij gelijk door met de beamer, die nu best wel beschadigd was van al die klappen. Hij hoopte dat HoloSiegfried het zou blijven doen- ze had best intressante borsten gehad, eigenlijk.
De beamer klapte tegen het hoofd van Agneetha, gaf een kleine kortsluitingsvonk, waarna Agneetha in vlammen uitbarstte. Al die hairspray ook! Gatverredamme Bjennie had het altijd al een smerige gewoonte gevonden. Hij wilde niet zeggen dat het een reden voor de scheiding was (dat was vooral “zijn gedrag” geweest) maar, nou, hij bedoelt, ehh…
Zijn gedachtentrein ontspoorde terwijl hij naar de gillende en tegen muren aanrennende Agneetha keek. Die kleren waren ook behoorlijk vlambaar, zeg. Hij zou het jammer hebben gevonden, hij had altijd nog een soort van “Söft Spöt” voor zijn ex-vrouw gehad en om haar levend te zien verbranden vond hij niet echt nodig, maarrrrrrr… Nu had hij holoAgneetha, en dat was vele malen beter op alle mogelijke manieren! Wat zou hij er NOU eens mee gaan uitspoken??
*klop klop klop*
“Meneer van ABBA? Bjennie? Hallo?”
Bjennie’s ogen en de meeste ogen van de hologrammen werden groot. HoloSiegfried glitchte alleen maar door de kamer heen, op dit moment. “ÖÖÖööööhh…” kreunde Björn, gelukkig al behoorlijk wat zachter.
Bjennie rende naar de deur, en opende hem op een kier.
“Ja?” zei hij zachtjes. Achter de deur stond een hele Zweedse delegatie, allemaal gekleed in blauw-gele pakken. Oh fück.
“Meneer van ABBA, wij zijn klaar öm u en de rest van ABBA naar IKEA-ærport te begeleiden.”
Bjennie keek de spreker niet begrijpend aan.
“Vöör de töür,” verklaarde hij zich nader. Bjennie bleef hem zwijgend aankijken.
“Heeft u het album al af gemixed? Dan kunnen we die gelijk öök meenemen.”
Bjennie beet op zijn onderlip, en knikte langzaam.
“… Meneer van ABBA? Is alles… in örde?”
Bjennie keek achterom. Björn was gestopt te bewegen.
“Ja höör,” zei hij tegen de man, “Heeft u… Heeft u misschien een mömentje?”
Geen antwoord afwachtend sloot Bjennie de deur. Wat nu? Tegen de deur aanleunend keek hij de ruimte rond. Siegfried in een plas bloed, Björn aan het eind van zijn slakkenspoor aan bloed, Agneetha nog heftig narokend in een soort klauwende pose van kwelling en horror.
… Thörverdömme. Was dat kutwijf nou ook nog eens in brand gevlogen boven op zijn leggings?? Right. Je hebt een paar seconden. Hij kon of met gestrekte armen naar buiten lopen, zonder broek, “Sörry” zeggend. Het zou hem vast onsterfelijk maken. Vincent van Gogh had ook een soort van zelfmoord gepleegd. Driekwart ABBA, sic transit gloria pöpmusic.
“Meneer van ABBA?” klonk het gedempt achter de deur. Tik, tok… Hij kon niets doen. Of…
Na wat gerommel deed Bjennie de deur weer open. Hij had nu in elk geval zijn blouse weer aan.
“Kunt u wat dingen van mij övernemen?” vroeg hij beleefd. De man keek hem fronsend aan.
“Hier,” zei Bjennie, de dozen van het Metaverse één voor één door de kier van de deur schuivend.
“Het… Metaverse? Maar… Meneer van ABBA! Dit zijn hölögrammen!”
“Ja,” knikte Bjennie, “We hebben beslöten niet meer zelf öp te treden. Dat döen de hölögrammen.”
“Öh wöw,” zei de man, de rest van de groep instemmend mompelend, “Dat is… Dat is briljant! De muziek van ABBA, tijdlöös! Wöw, het lijkt zo wel alsöf de band… Önsterfelijk is!”
Bjennie knikte verdrietig.
“… En het album?”
Bjennie knikte. Ja, dat was er ja. Zonder zijn nieuwe, frisse mix. Waar hij geen tijd voor had gehad omdat hij alle vensters moest sluiten die Björn geopend had.
Hij zuchtte, en overhandigde een USB stick uit zijn borstzak.
“Alstublieft,” zuchtte hij nogmaals.
“Fantastisch,” zei de man met een grote glimlach. Hij wist niet goed hoe hij het gesprek moest afsluiten, dus stak hij maar een grote duim omhoog.
“Ök,” zei Bjennie, zuur glimlachend, de deur sluitend en op slot draaiend.
Bjennie zakte naar de grond, alleen. Niet meer gevolgd door de hologrammen. Nooit meer, besefte hij sip. Waarom was hij zo laf geweest?
Omdat het niet had uitgemaakt, besefte hij. Het enige wat hij wilde was de rest van zijn leven naar alle details van de hologrammen kijken, en als hij naar buiten was gelopen om te vertellen wat er was gebeurd, wel, dan had hij nu in de gevangenis gezeten. Ook zonder hologrammen. Nu was tenminste nog soort van zijn wens uitgekomen. Toch? ABBA zou voortleven, eeuwig jong, met een prachtig nieuw… Nou ja, een nieuw album. Minstens net zo goed… Nou ja, minstens net zo als een oud album. Onsterfelijkheid.
Bjennie keek weer om zich heen, naar de drie lijken van zijn bandgenoten, die nu langzaam zouden wegrotten tijdens hun onsterfelijkheid, net als hij dat zou doen. Alleen zou hij het moeten doen zonder broek.
Ik kan het echt niet onder woorden brengen wat een plezier je kunt hebben van twee puntjes. Het is waarschijnlijk erg flauw, melig, en weetikveel wat mensen zeggen, , maar ik schiet steeds in de lach. ik vind het juist erg subtiel van die Zweden. Twee puntjes, meer niet.
Uh öh
Dat had ik met Siegfried! Dat was de enige reden dat ik het wilde schrijven, gewoon om die chick Siegfried te kunnen noemen. Wörth it.
Oh, en holokont. Daar krijg ik ook geen genoeg van.
Ik ben naar aanleiding van dit schitterende verhaal dan toch maar naar het nieuwe album van ABBA gaan luisteren. Wat een sof is dat dan!? Een kopje lauwe soep, meer niet. En bij welk nummer moet ik ook alweer kaas en bonen denken?
Does your mother know!
Ja, het is zeker een söf.
Hehehehe:
Yöu’re sö höt
Mooi verhaal! Ik heb van weeromstuit maar eens even gezocht op youtube over die hologrammen, maar meer dan een tipje van de sluier lichten ze niet op. Jammer maar helaas. Er stonden wel nog wat andere filmpjes van de ouwe mensjes IRL en ik begrijp goed dat de verkoop daarvan buiten de geriatrische inrichting dan geen succes wordt! Maar goed zonder inspiratie wordt het natuurlijk nooit wat. Daar helpt geen hologram tegen. Kunst is lijden immers? Uit de oude doos: https://www.youtube.com/watch?v=-crgQGdpZR0
Mijn ex (een gigantische ABBA fan) kon het nooit hebben dat ik beter was in een playstation ABBA karaoke spelletje dan zij. Dit lied was echt pleurismoeilijk als je die gasten stemmen had, eindeloos “Take a chance, take a chance, take a chackachakachance”
gecondoleerd, of gefeliciteerd wellicht.. De beste nummers van Abba gaan volgens mij inderdaad over de liefde of het verlies daarvan. Begaafde componisten en arrangeurs, maar of het nou echte kunstenaarskunst is? Wellicht waren ze wel knettergek maar hebben het juist goed verborgen gehouden.. Dat zijn trouwens wel meestal gelijk de ergste is mijn ervaring.
https://www.youtube.com/watch?v=AtjFLUx-a5M
Trouwens ook leuk te horen dat nu S-10 naar het songfestival mag en kranten lyrisch zijn over hoe knettergek dat wijf wel niet is! Echte kunstenaarskunstkunstenaarskunst!