ABBAmbamBAM (III/VII)

Thörverdömme, dacht Bjennie, sippend aan zijn kartonnen bekertje met warme surströmming uit de surströmmingmachine. Zijn ogen schoten naar het luid klapperende raam in de bijkeuken, en knepen samen. Thörverdömme! Stond dat kutraam WEER open! Björn…

“Je weet dat wij hier æïrcöndïtïönïng hebben?” had hij de eerste dag van de opnamesessies tegen Björn gezegd, nadat die net het raam in de studio wijd open had gedaan.
“Hm?”
Bjennie had vriendelijk naar Björn gelachen. Even zijn best doen de sfeer goed en vrolijk te houden.
“Æïrcöndïtïönïng. We hebben æïrcöndïtïönïng. Maar als jij die ramen gaat öpen zetten, dan…”
“Lekker frisse lucht,” had Björn gezegd, met een gigantische glimlach, zijn handen warm wrijvend, “Mmmm.”

Bjennie had hem wat langer aangekeken. Misschien iets te lang om normaal gesproken de sfeer goed te houden, maar ja, dit was Björn, Björn pikte alles.
“We hebben æïrcöndïtïönïng,” zei Bjennie kalm, “Met luchtregulatie. De lucht wördt autömatisch ververst. Gefilterd. Maar als jij vlak naast de snelweg waar wij zitten het raam gaat öpengööien…”
“Lekker fris,” had Björn gezegd, met een bevestigende knik. Hij had het heus wel begrepen, Bjennie.
“Haha,” had Bjennie maar gelachen, na een paar keer te knipperen met zijn ogen, “Maar het is dus niet nödig.”

Bjennie DACHT dat hij duidelijk geweest was. Maar elke dag dat hij de studio binnenkwam, vond hij dat raam WEER open.

Dan zaten ze op een herfstdag een stuk muziek te mixen, en hoorde Bjennie op de achtergrond continue een raam klapperen. Niet op reageren, dacht hij dan. Dit is Björn zijn probleem, laat HEM het oplossen.
“Öh,” zei Björn dan, opstaand van zijn krakkemigge stoel, lopend naar het raam en dat open forcerend met een metalen stempelhouder.

Bjennie zei niets. Luisterde alleen maar hoe de wind dat raam BAM elke keer BAM tegen dat metalen BAM ding AANRAMDE. Tot het te hard ramde, de stempelhouder daardoor los schoot, en dat loeizware ding bijna van drie hoog naar beneden lazerde. Bjennie’s auto staat daar geparkeerd, Björn.
“Öh,” zei Björn dan, opstaand, willekeurige woorden mompelend en giechelend weer vijf minuten verspillend met prutsen aan dat kutding DOE GEWOON DAT RAAM DICHT BJÖRN.

Na zes lamellen en opnamesessies met een waarde van ongeveer een ton aan Zweedse Krönen verwoest te hebben, deed Björn uit zichzelf het raam dicht. Maar, gooide hij wel elk raam in elke andere ruimte open. Bjennie snapte de logica niet. Waarom doe je dit Björn?? Alleen om Bjennie te kwellen??

De sfeer goed houden. Dus wachtte Bjennie geduldig, en zodra Björn naar huis ging, elke dag stipt om drie uur (“want eigenlijk ben ik met pensiöen, Bjennie, hühühü”) deed Bjennie een ronde door het pand om alle ramen weer te sluiten. Soms vergat hij het, ging hij op in een magistraal stuk samenzang in hun nieuwste plaat, kreeg hij een heilig inzicht in PRECIES wat dit NU nodig had en…

BAM. BAM. BAM.

Een klepperend raam in de bijkeuken. Inspiratie en idee weg. Thörverdömme, Björn. Thörverdömme.

2 Reacties

  1. Thörverdömme, dacht Bjennie, sippend aan zijn kartonnen bekertje met warme surströmming uit de surströmmingmachine. Zijn ogen schoten naar het luid klapperende raam in de bijkeuken, en knepen samen. Thörverdömme! Stond dat kutraam WEER open! Björn…

    Wat een heerlijk universum is dit stukje tijdens het lezen ervan. En tijdens het herlezen. Nog een keer.

    1. Ha, u is het soort lezer waar ik dat publiceergedoe voor doe. Al mijn favoriete stukken eruitgewipt. (in fluistertoon, met trillende vuisten) Someone… Notices…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *