We gingen twee work-outs van elk zestien minuten doen. De eerste bestond uit 40 keer op een houtblok springen (ik deed steps), 60 keer met een kettlebell van 7,5 kilo zwaaien, 80 sit-ups en 60 squads met diezelfde kettlebell voor je buik. Dat mocht je in vieren delen. Ik heb gesmokkeld. Als je tijd over had moest je spinnen op een vliegwielfiets.
Ik was kapot aan het eind. We mochten even op adem komen en gingen door met de tweede work-out, die in totaal uit 80 burpees, 60 keer je knieën omhoog trekken terwijl je aan een stang hangt, 60 keer een gewicht van tien kilo met één hand omhoog gooien en nog iets volgens mij. Doet er niet zoveel toe. Wat er wel toe doet: na de negende burpee werd het zwart voor mijn ogen en besloot ik dat het mooi was geweest.
Mijn lichaam had geen zin zich te herstellen.
Tijdens de fietstocht naar huis voelde ik me per trap beroerder. Maar toen ik eenmaal op de bank was neergeploft, merkte ik het pas: ik had het ijskoud en was rillerig. In eten had ik geen zin, terwijl ik die ochtend niet meer dan een bak yoghurt tot mij had genomen. Ik stapte onder de warme douche. En bleef er een half uur onderstaan zonder echt warm te worden.
Beneden heb ik een zelftest gedaan. Duidelijk negatief. Daarna ben ik even gaan slapen op de bank, voordat ik om half drie mijn dochter ging ophalen van school.
De afgelopen anderhalf jaar ben ik geen seconde ziek geweest. Toen ik me liet inenten met Astra Zeneca heb ik daar niets van gemerkt. Van de afgelopen twintig jaar kan ik me niet herinneren dat ik langer dan een dag ziek ben geweest. En het aantal keren dat ik zo’n dagje ziek was, is op twee handen te tellen. Van mijn tienerjaren kan ik me ook niet echt herinneren ziek te zijn. Daarvoor, in mijn eerste levensjaren, was ik wel geregeld ziek. Eén keer zelfs op de rand van de dood gebalanceerd ten gevolge van paratyfus. Maar zeker in mijn volwassen leven: zelden ziek geweest.
Gevolg van mijn leven zonder al te veel ziekte, is dat ik in de veronderstelling verkeer een bijzonder goed werkend immuunsysteem te hebben. Maar één pittige work-out van een kwartier en het was gedaan. De barrière was verdwenen.
Alsof mijn lichaam zei: ho ho, ouwe! Je had het misschien niet door, maar op de achtergrond waren wij al een tijdje bezig om een virusje naar buiten te werken, en dan ga jij ineens een beetje je grenzen opzoeken! Maar dat is niet de bedoeling! Waar ben je mee bezig? Waarom doe je niet normaal? Beetje rustig door het leven wandelen. Lekker achterover hangend in je comfort zone. Dát hoor jij te doen. Zodat wij ons kunnen concentreren op de zaken die echt belangrijk zijn. Als je maar niet denkt dat we dit ongestraft voorbij kunnen laten gaan! Wacht, we helpen je wel even, zul je zien wat er gebeurt!
En terwijl ze mij hielpen om squads, sit-ups en burpees te maken, lieten ze het virus los en kon die z’n goddelijke gang gaan. Mijn hele leven heb ik al een hekel gehad aan fysieke inspanning. Ik zweet het liefst zo min mogelijk. Ik heb niet voor niets nooit aan fitness of hardlopen gedaan. Intuïtief wist ik dat het niet goed voor me was.
Die nacht heb ik een helse nacht beleefd. Ik gloeide mijn bed uit, maar had het tegelijkertijd ijskoud. In mijn ijldromen werd ik gegrild boven de vulkaan van la Palma. Rond een uur of vier, viel ik eindelijk in een duurzame slaap. Toen ik de volgende dag wakker was, voelde ik mij nog niet optimaal, maar het was duidelijk: het ergste was voorbij.
Maar voor mijn lichaam was deze work-out wat de Tweede Wereldoorlog voor de onze samenleving is: een definitieve waarschuwing.
Dit. Nooit. Meer.
Wat dreef u om zich zo belachelijk uit te sloven? Ging het om een “inspiratiesessie” of iets dergelijks? Of erger nog; een wekelijks terugkerende verplichting onder de bezielende leiding van de CEO die dan ook nog een keer van de vrouwelijke kunne is en een hardbody heeft? Ja, moeilijk te weerstaan voor een man van middelbare leeftijd ik weet het. Ik zelf ben helaas een kleine zelfstandige en heb helemaal geen geld voor dat soort frivoliteiten! Maar ook mij heeft de corona dit weekend te pakken gehad! wel de last en niet de lusten, de wereld is oneerlijk!
Het was inderdaad onder het motto van een soort teambuilding. Maar volgens mij wilde mijn baas (of CEO zo u wilt) zich graag even van zijn meest sadistische kant laten zien.
Pffff wat is dat toch met managers? Geef gewoon een kerstpakket. Leuke borrel? Fuck you, kerstpakket. Speelse cursus? Fuck you! Geef mij een kerstpakket!! Elke maand!!! Klootzak!!!!
Raar van zo’n bedrijf. Je zou toch denken dat als je een groep over de vloer krijgt dat je je eerst orienteert op wat voor mensen dat zijn, ken uw klant. Zodat je een product op maat kunt aanbieden. En die trainers/coaches van Push Yourself, Be Brave, die beantwoorden helemaal aan het beeld van trainers van nu.. Het is niet voor niets dat er nu zoveel ellende van trainerspraktijken naar buiten komt, van de turnwereld, de atletiek, de voetballerij.
Maar hier krijgt dat bedrijf een groep tekstschrijvers, redacteuren, contentmanagers etc. over de vloer, en wat gaan ze doen? Krachttraining. Terwijl een training waar de nadruk op souplesse, lenigheid logischer was geweest bij dat stramme toetsenbord volk dat een zittend bestaan leidt.
Het stukje besluit ook niet voor niets met: Dit. Nooit. Meer.
Precies, klant kwijt. Have Fun.
Sorry, was de uitroeptekens, vier stuks, vergeten.
!!!!
Klant kwijt?? Welk bedrijf wil niet met zo’n teamuitje haar personeel straffen? Het is het perfecte groomingsmiddel! Het vertelt het personeel dat het waardeloos is, zwak is, niets kan- waarom dus, zou er dit jaar een loonsverhoging in moeten zitten, hm, meneer Molovich? Ja letters… Die zie ik wel. Maar dat flauwvallen bij een benchpress van, herinner het mij even, hoeveel ook alweer? Pardon? Wat? Einde beoordelingsgesprek? U hoeft geen loonsverhoging? Tot volgend jaar dan maar weer, meneer Molovich!
hehe :-) teambuilding. we’re all a bunch of loosers!
I do not even know how I ended up here, but I thought this post was great. I don’t know who you are but definitely you’re going to a famous blogger if you aren’t already Cheers!