Rust

k zit in bed en luister naar Bill Callahan die zingt dat er te veel vogels in een boom zitten. En dat de lucht vol zit met zwart schreeuwend gespuis. En dat er nog een vogel bij komt. En nog een. En nog een vogel die geen plek kan vinden om te landen. Een vogel de hele nacht moet vliegen om een stukje steen te vinden om op te kunnen rusten.
Pepper springt op schoot om geaaid te worden. Er kunnen haar niet genoeg vogels zijn. Ik zet het lied nogmaals op, maar nu zoals Bill Callahan het met zijn band had gezongen voor The Tiny Desk-reeks. Pepper kijkt aandachtig met mee.
Daarvoor had ik de eerste gedichten gelezen uit In Mijn Mand, de nieuwe dichtbundel van
Lieke Marsman die ik vorige week aan mijn vrouw had gegeven (ook als e-bookverkrijgbaar). Marsman vraagt zich af of het sublieme wel bestaat. Een beetje geesteswetenschapper kan er een hele carrière op bouwen, maar is het niet gewoon ongrijpbaar omdat het er niet is? Een paar bladzijden verder schrijft ze dat de weg van de minste weerstand in de praktijk soms de enige dragelijke is. En dan:
Maar pas op, ook op deze weg
kan een gemiste afslag zomaar tot genade leiden.
Een overwoekerde wegwijzer
en je staat oog in oog met het sublieme
Het hele lied blijft Pepper op mijn schoot zitten. Tot en met de schitterende climax van het nummer waarin Bill Callahan steeds één woord toevoegt aan een zin die uiteindelijk ‘If you could only stop your heart beat for one heart beat’ blijkt te luiden. Ik wil niet zeggen dat Pepper en ik de weg van de minste weerstand aan het volgen waren, een afslag hadden gemist en zojuist samen oog in oog met het sublieme stonden en voor een kort moment genade hadden gevonden in dit tumultueuze bestaan, maar ik denk wel dat we even de rust hadden die de vogels uit Too Many Birds maar niet gegund was.
En dat was fijn.
Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

7 Reacties

  1. wat klopt daar zachtjes aan het raam
    hoor ik daar voetjes zachtjes lopen
    houdt dat me me bij de vraag vandaan
    dat kan niet waar zijn en niet kloppen?

    voordat je weet wat daar zojuist
    voorbij kwam en naar binnen wilde
    zit je te denken: het verstand
    verstilt niet en vergruist
    om zo de jaren af te toppen

  2. “Het sublieme” urgh ik kan dat nooit uitstaan, dat Lovecraftian trucje. “Ik zag een verschrikking die niet te beschrijven is” DOE DAN OOK NIET DE MOEITE DODELIJK VERMOEIENDE VENT. Het sublieme… Het sublieme MIJN REET. Of je zegt wat er zo fantastisch is of je houdt je mond dicht, dichten doe je maar lekker in je eigen tijd. Dat is mijn literaire kritiek van de week, graag gedaan.

    1. Nou enjoy (vul hier een smiley in van zo’n geel rondje wat omhoog kijkt met zo’n mondhoek van “het zal wel”). Ik zit nu in een discord groep dungeons en dragons te spelen alleen is het dan Call of Ctuhuhululu, en ik dacht, mooi, dan ben ik een dwerg en kan ik lekker orks rammen! Of whatever het equivalent is bij H.P. Lovecraft! Nou dat equivalent blijkt dus een lading “Undescribable horrors” te zijn en elke keer als ik wil rammen zegt de dungeon master “Ja hoo dan moet je wel de sanity dobbelsteen gooien want je kijkt het ding aan” en dan word ik krankzinnig. Blijkbaar. Niks rammen. Alleen krankzinnig worden van iets wat niet te beschrijven is. Misschien is dat dan “het sublieme”.

      1. Krankzinnig worden van iets wat niet te beschrijven is lijkt me een goede omschrijving. Maar dan bedoelen ze waarschijnlijk dat ze krankzinnig worden van schoonheid. Al zal je ook wel sublieme horror hebben maar daar hou ik niet van.

  3. Ik moest hem even opzoeken die HP Lovecraft. Dit zegt wikipedia:

    “Als volwassene was Lovecraft een lange, slanke, bleke man met heldere ogen. Hij had een bijna-fotografisch geheugen en beschikte over een uitgebreid vocabulaire. Hij kon niet tegen kou en had een afkeer van zeevoedsel. Hij was bijzonder gesteld op katten en had belangstelling voor astronomie en achttiende-eeuwse architectuur.

    Lovecraft was een groot aanhanger van Franklin Delano Roosevelt. Tevens was hij aangeslagen door de zelfmoord van Robert E. Howard in 1936.

    Lovecrafts handschrift was vaak lastig te lezen. Hij hanteerde bovendien een eigen spelling met vaak Latijnse en Griekse uitspraken erin, alsmede zelfbedachte woorden.”

    Dat we dat maar weten, bedoel ik

Laat een antwoord achter aan Kippfest Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *