Begin mei had ik een liedje geschreven op de melodie van La Bohème van Charles Aznavour. Quarantaine geheten. Waar Aznavour Laaa bohème zingt, dacht ik Quaa-rantaine. Het ging over de vreemde tijd waarin wij toen leefden. Soms doet het lot een voorzet, dan is het zaak die in te koppen.
Nu ben ik zelf niet zo’n sterzanger en ook geen begenadigd muzikant, dus ik dacht: laat ik eens aan mijn vrienden van Earforce vragen of ze er iets mee wilden doen. Dat wilden ze wel. Maar dan moest ik het wel zelf zingen. En als het even kan er iets omheen vertellen. Zodat het een podcast zou worden. Ook goed. Toevallig deed ik de laatste tijd weinig anders dan podcasts luisteren. Er zelf een maken leek me wel wat.
Ik stofte mijn coronadagboekje af, sprak het in, stuurde het op naar Earforce en zij zetten er een mooi sounddesign onder. Ze componeerden bovendien een huis-tuin-en-keuken-versie van La Bohème. Ik ging naar de studio’s om mijn beste zangstem naar boven te halen. En voilà, de eerste aflevering van Succes Is Voor Losers was klaar: de Quarantaine Tapes van Max J. Molovich.
Had ik niet meer verhalen? Zeker had ik die. De Zitzak bijvoorbeeld. Over een zitzak die steeds groter wordt en uiteindelijk de halve camping opslokt. Aan het eind zing ik weer een liedje. Dit keer op de melodie van I Will Survive.
En De Gevoelige Koelkast. Over een smart fridge die zich ontpopt tot heuse dramaqueen als ik een paar keer niet koop wat ze voorstelt. Met aan het eind een even hartverscheurende als oorteisterende versie van I Can’t Live (As Living Is Without You) van Mariah Carey.
En Het Pekdruppelexperiment. Over de kunst van het wachten. Afgezet tegen de roerige geschiedenis van de 20e eeuw. Met aan het eind een versie van Waiting For The Miracle van Leonard Cohen.
Ik heb ook nog een heus interview afgenomen. Met sterauteur Klaas Knooihuizen, over zijn prachtboek Geel Is De Kleur Van De Zomer. Het werd een aangenaam, alle kanten op hobbelend gesprek, afgetopt met een technoversie van John Lennons Imagine. Pretty amazing, al zeg ik het zelf.
We hopen nog veel meer verhalen te vertellen en interviews te maken over de rafelranden van het menselijk tekort. Dus hou je Soundcloud, Spotify of Podtail in de gaten.
Bij de zang is de invloed van Drs. P. wel horen, maar dat is meer een aanbeveling. Bij het interview met Klass Knooihuizen had ik even een Radio Bergeijk associatie: Toon & Peer. Het Pekdruppelexperiment moet nog gepodcast worden? Ik denk dat dat een hele goeie Cohen gaat worden.
Maar het is een hele aanbevelenswaardige podcastserie, dat wou ik nog wel even zeggen, anders lijkt het net of ik het niet leuk vond, en dat vond ik dus juist wel.
Dank! Klopt, de pekdruppel is nog niet klaar.
En ik denk dat Perfect Day van praatzingende Lou Reed zich ook erg goed leent voor een Nederlandse versie.
Was ik toevallig al van plan. Alhoewel, toevallig…
Leuk initiatief, meneer Molovich. Maar uw stem blijkt heel anders dan ik mij voorstelde. Minder pijprokersruig. En volgens mijn man praat u ook veel minder Zwols/Zwollig dan hij verwacht had.
Ja, wij zijn hiermee wat kwijtgeraakt…
Sorry. Ik kom hier ook niet vandaan. Ik kom gewoon uit het midden van dit land. Uit een klein dorpje aan de Waal. Het toeval heeft mij in Zwolle gebracht.
Ja dat drs P. achtige vind ik erg mooi, al zingt hij ietsje beter, ik had “zegzingen” bedacht maar hierboven wordt “praatzingen” genoemd, dat is mooier. De pauzes in de tekst met het ritselen van het omslaan van paginaas geeft een heerlijke rust, vergelijkbaar met de rust die het geeft als een te lezen tekst lang mag zijn. (interviews of gesprekken op de duitse Deutsche Welle zijn een weldaad omdat iemand mag uitspreken, ook de man van de straat die aan tafel zit met een Bundesminister, geen side-kicker in de buurt, ik ben geen liefhebber van dat snelle nederlandse vliegenafvangen, dat begrijp je )