Boterkoek

Mijn oma maakte vroeger altijd boterkoek. Vond ik heerlijk. Maar van de ene op de andere dag niet meer. Was het voorbij met mijn liefde voor boterkoek. Sindsdien heb ik nooit meer boterkoek gegeten. Tot vanmiddag.
Vanmiddag gingen mijn zoon en een vriendje waterijsjes bij de Jumbo halen. Ze kwamen terug met een pak aardbeienijsjes van Festina. En met alle benodigdheden om boterkoek te maken. Anders zouden ze zich maar gaan vervelen. Ze mochten immers niet gamen. En ook geen televisie kijken. En het was te warm om buiten te spelen. Het leek mij ook te warm om boterkoek te maken, maar goed. Daar kwamen ze dan nog wel achter.
Terwijl het buiten 180 graden was, zetten ze binnen de heteluchtoven op dezelfde temperatuur. Ze gingen aan de slag. Na een half uur waren ze klaar. Het was kwart over vier, ze gingen naar boven. Fortnite is terug van weggeweest, er moesten outfits en wapens worden uitgezocht.
Een half uur later haalde ik de boterkoek uit de oven. En weer een half uur later was het tijd om de boterkoek aan te snijden. Ik bleek het weer ontzettend lekker te vinden. Geen flauw idee waarom ik het ooit niet lekker vond. Ik heb hetzelfde met oliebollen gehad.
Toen ik mijn dochter die avond naar bed bracht, vroeg ze of het klopte dat leukemie een kanker was. Dat beaamde ik. Krijg je het van rattengif, vroeg ze toen. Niet dat ik weet, antwoordde ik. En ik vroeg haar waarom ze dit vroeg. Het zat zo. Onlangs had ze in een tv-programma over de grootste gifmengster aller tijden gehoord. Die had haar man, haar buren, waarschijnlijk haar kinderen, in totaal zo’n 130 mensen vergiftigd. Met rattengif. Om het verzekeringsgeld op te strijken. De actrice die de gifmengster speelde keek met een samenzweerderige grijns in de camera. Mijn dochter kon er moeilijk van slapen. De gifmengster stond bekend als Goeie Mie.
Goeie Mie. Leukemie. Ik begreep de logica. That’s Mie in the corner, zong ik in mezelf.
Nadat wij onze kinderen welterusten hadden gewenst, gingen mij vrouw en ik nog even in de tuin zitten. We zwegen. Ik keek naar boven. Zag de zwaluwen hoog in de lucht razendsnelle duikvluchten maken. De avondhemel had een bronzen gloed. De zwaluwen zagen er strak en sierlijk uit, als op het luciferdoosje. Als ze recht boven me vlogen, kon ik soms zien dat een deel van hun vleugels doorschijnend was. ‘Zijn ze insecten aan het vangen?’, vroeg ik mijn vrouw. ‘Hoe weet ik dat nou’, zei zij.
Zo nu dan werd het sierlijke schouwspel der vliegende zwaluwen ruw verstoord door een plompe duif die traag het beeld doorkruiste. ‘Dat zo’n lomp, dik beest kan vliegen?’, zei ik tegen mijn vrouw, ‘hun vraatzucht zou hen toch moeten belemmeren in de lucht te geraken?’ Mijn vrouw was van mening dat ik het niet kon maken die beesten hun vraatzucht kwalijk te nemen.
Ik keek naar de achterkant van ons huis. De ramen, de deuren, de schoorsteen. Ik keek naar onze heg. Al die blaadjes die ik er elk moment uit kan trekken. Ik keek naar de zwaluwen die steeds sneller leken te gaan. Naar de lucht die nu blauw en roze was. En ik realiseerde me weer eens dat alles er ooit niet meer zal zijn. Ons huis, de heg, de zwaluwen, wij. Zelfs de lucht zal er ooit niet meer zijn, samen met de hele aarde, wanneer de zon ons op zal slokken. Heel misschien begint alles dan opnieuw en kunnen we deze dag nog een keer beleven.
Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

8 Reacties

  1. Leuk stukkie! Waarom hadden die mensen die door dat ze vergiftigd werden? Gelukkig geeft het internet antwoord:

    “Een reden is dat de symptomen van een arsenicumvergiftiging – buikpijn, diarree, overgeven – niet te onderscheiden waren van die van een veelvoorkomende ziekte uit die tijd: cholera. Waarom doorzoeken als er een makkelijke verklaring is?

    Cholera komt nu nauwelijks meer voor in de ontwikkelde wereld en de aanwezigheid van arsenicum is tegenwoordig goed aan te tonen. Dat maakt arsenicum minder aantrekkelijk als gif. De mogelijkheid tot echtscheiding droeg overigens ook bij aan de afname van het aantal arsenicummoorden.”

    https://www.vn.nl/de-perfecte-gifmoord/

  2. Het is niet de zon die ons gaat opslokken , maar…

    ‘Gigantisch Zwart Gat eet elke dag een zon’, kopte de krant.
    Dus vroegen wij een interview aan met dat Zwarte Gat en zijn bijzondere trek.

    ‘Ja, het begint bij mij al bij het opstaan. Ik zie dan zo’n zonnetje triomfantelijk opkomen, en dan denk ik: ha, ontbijt. Die is voor mij, sunny side up. Hap slik weg. Je moet ontbijten als een keizer zeg je? Nou, ik ontbijt liever als een Zwart Gat. En ja, daardoor groei ik wel wat. Maar ik zou mezelf niet dik willen noemen. Want die Aarde van jullie, die zou bij mij passen in een holle kies, hahahaha, ja, als ik kiezen had natuurlijk. Maar ik stond gisteren op de weegschaal en ik was zo’n beetje 34 miljard keer zo zwaar als jullie zon. Ja weet je wat het is, ik heb gewoon lekkere trek, gezonde honger. En een zonnetje is licht verteren hoor. En dat ik elke dag 333.000 keer het gewicht van de Aarde opslok, is ook maar een leuk feitje voor de Wetenschapspagina. Ja, ik ben groot geworden door ambitie. Het Zwarte Gat in jullie Melkweg is niet echt een streber als ik dat zo vergelijk, wat is tie, 8000 keer zo klein als ik? Pfffff. Maar ja, jullie hebben jullie zon nog, wat als hij die ontdekt als ontbijt? Dan is het vreemd wakker worden in jullie Melkweg. Zo, maar nu is het interview voorbij, want ik wil weer wat materie opslokken om te groeien. Toedels!’

  3. Hee ja dat las ik ook! Met een plaatje van een sterrenstelsel wat leek op een leeg glorpend doucheputje. Benieuwd of daar ook wel eens de boel verstopt.

  4. Zwarte gaten zijn klootzakken, allemaal. Maar goed, mij best, dan worden we opgeslokt een wat gat. Ook goed. Die poept alles wel weer in een andere dimensie uit, zodat daar alles opnieuw kan beginnen. Leer mij het universum kennen.

  5. Ik had ooit eens een episode uit de tekenfilmserie Batman TAS (1992) bekeken en deze heette ‘Make ‘Em Laugh’ (1994). Daarin werd een actrice, of beter gezegd een jurylid uit een komiek-wedstrijd in Gotham City, Lisa Lorraine genaamd, door de superschurk Joker gehersenspoeld omdat zij hem ooit afwees als komiek.
    De Joker veranderde hierna Lisa Lorraine, een vrij gezette en stevige vrouw van rond de 40 jaar (zij was vrijgezel en kinderloos) in Mighty Mom, of beter gezegd ‘Machtige Mama’, waarbij zij een oranje superhelden-kostuum droeg, een gele bril, cape en laarzen en zij werd later uitgerust met allerlei kookspullen.
    Een kans voor Mighty Mom om echter als huisvrouw te kunnen fungeren en dan te gaan schoonmaken of boterkoek te bakken op het toneel werd echter gedwarsboomd door Batman en Robin die de Joker wilden stoppen. Hij stuurde toen prompt Mighty Mom op de twee superhelden af om letterlijk de vloer met hen aan te vegen!
    Het was echter Robin die ervoor moest zorgen dat zij weer normaal werd met als enigste resultaat dat Mighty Mom hem alsnog eronder kreeg. En toen nam Mighty Mom hierna Robin over de knie en ze gaf hem een flink pak voor zijn broek! Toen zei ze opeens tegen hem: “Stoute jongen! Je krijgt van mama billenkoek!”
    En reken er maar op dat het portie billenkoek Robin niet zo lekker deed smaken als zelfgebakken boterkoek ofschoon Mighty Mom echt dacht dat zij de moeder van Robin was en ongetwijfeld vast wel boterkoek of taarten kon bakken!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *