Het was weer eens de warmste voorjaar ooit. Mevrouw Rochebouille zijnde in de menopauze, zij kon hitte niet verdragen. Het was of naakt rondlopen, of een nieuwe ventilator, want de oude, pas vorige zomer (“DE WARMSTE OOIT GEMETEN”) gekocht, was kapot, het loeder.
Mevrouw Rochebouille zijnde in de menopauze werd het optie 2. Want vrouwen in de menopauze zijn zelden toonbaar zonder kleren, en zij was geen uitzondering op die regel. Al haar vriendinnen jaloersmakend wel, overigens. Allemaal hoogopgeleid dun, hoofdstedelijk dun. Laatst was ze op pad met vriendin J., de Amerikaanse schrijfster, die met haar 55 jaar en 6 feet er nog uitzag als een fotomodel. Mevrouw Rochebouille was er getuige van geweest hoe elke manspersoon (en ook vrouwspersoon godsamme), zijn ogen niet van J. kon afhouden. ‘In mijn jonge jaren keek men ook af en toe naar míj.’ had ze beteuterd vastgesteld.
Een nieuwe ventilator dus. Na de laatste upgrade van tafel- naar staande model was het tijd voor een plafondexemplaar. Na uren turen op het wereldwijde web staakte ze de zoektocht. Het waren er triljoenen. Naar werkelijke winkels gaan had haar voorkeur, om die reden. De uitbater had immers voor je de triljoenen samengevat tot een hapklaar assortiment met, als je mazzel had, opgave van redenen. ‘Maar vorige ventilator, de staande, dure, heb ik ook daar aangeschaft. En die is mooi een dag na de garantietermijn kapot gegaan.’ Een week later was de temperatuur verder gevaarlijk opgelopen. Ze slingerde het internet weer aan. De triljoenen had ze teruggebracht door een lijstje van wensen:
– stil
– met afstandbediening
– met licht voor het crypto’en en sudoku’en
– met timer voor bij het inslapen
Nog steeds was het een crime. Met de pest erin gaf ze het finaal op, maar niet voordat ze haar laatste bevindingen alsmede een lijstje van wensen per email aan mijnheer Rochebouille had verstuurd, met de mededeling dat ze er gek van werd.
Mijnheer Rochebouille nam het over. Na een uur kwam een mailtje binnen dat ook hij tureluurs was geworden. Het was hem echter gelukt, voor hij de stekker uit de hele onderneming trok, een drietal links door te geven.
Mevrouw Rochebouille ging blind akkoord met de eerste.
Het ding werd besteld.
Vanwege de corona werd het pakket 2 dagen later bezorgd. In coronaloze tijden was dat, onvoorstelbaar maar waar, 1 dag geweest. Vol verwachting verwijderde mevrouw Rochebouille het verpakkingsmateriaal. Daaronder vond ze twee zakjes en een kleine jerrycan. De zakjes bevatten respectievelijk ijzer- en kopererts. De jerrycan aardolie.
Handleiding erbij. Duister geformuleerd, ‘waarschijnlijk door Google vertaald uit het Chinees’ gokte ze. Met de aardolie diende je kunststof te maken, voor de wieken en de behuizing van de motor, met het erts de bedrading en overige metalen onderdelen.
Geduldig ging zij aan de slag.
