Pannenkoeken

Toen ik vanmiddag de deur uitliep om naar de Jumbo te gaan voor vijf liter schoonmaakazijn, kwam ik een buurjongetje tegen met een pak pannenkoekmix in zijn handen. ‘Ga je pannenkoeken eten?’, riep ik. ‘Ja’, zei hij. ‘Lekker’, zei ik.

Tot zover niks vreemds. Ik had mijn buurjongen nog niet eerder met een pak pannenkoekmix over straat zien lopen en in dat opzicht zou je het een unieke gebeurtenis kunnen noemen, maar het was niet bepaald de moeite van het onthouden waard is. Ik vermoed ook dat ik er nooit meer aan gedacht zou hebben, als het volgende niet gebeurd was.

Twee seconden na bovenstaande valt mijn oog op het nummerbord van een auto. Onder het kenteken lees ik de naam van het autobedrijf waar de auto is gekocht: Autobedrijf Pannekoek. Uit ’s Heerenbroek. En dat terwijl ik nooit naar nummerborden kijk! Op het daaropvolgende nummerbord dat ik tegenkom op mijn weg naar de Jumbo lees ik dat de auto in kwestie gekocht is bij Autobedrijf Jan de Kok.

’s Avonds zijn we bij mijn schoonmoeder. Tijdens het avondmaal vertel ik mijn verhaal. Mijn schoonmoeder is verrukt. Grapjes van het universum noemt zij dit. Ik ben geneigd haar gelijk te geven. Mijn kinderen snappen niet wat er zo bijzonder aan is. Ze hebben nog een hoop te leren.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

  1. 5 jaar of zo had ik geen pannekoek gegeten toen ik op een dag onbedwingbare drang daarin kreeg. Zo gezegd zo gedaan, meel, eieren, melk en zo in een kom. Hele dag daarvan gegeten, met gesmolten kaas, met chocohazelnotenpasta noem maar op. De volgende dag kon ik geen pannekoek meer zien.
    Het bleek #pannekoekendag te wezen.

  2. Ja, Pannekoek en Kok, leuk, zeker, maar het full house was pas echt overtuigend gelegd door Het Universum als er een bloem en een een stroop op je weg was gelegd.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *