Kennen jullie dat? Dat je het onbestemd gevoel krijgt dat men met een zekere gêne naar je kijkt? De kassière, het vrouwtje-met-de-hond op straat, de balie van het huisartsenpost?
Dat je dat gevoel wegdenkt, omdat je niet paranoïde wilt zijn.
Om bij thuiskomst te beseffen dat je na het plassen voor vertrek je legging óver je lange trui had opgetrokken, ipv eronder?
Over je prominente winterbuik ook nog?
En dat je ten overmate van ramp in een jolige bui verkeerde zodat je met werkelijk IEDEREEN een uitbundig praatje maakte?
