Het was de week van de “URGH!”. Een boel van wat mij bereikte deed mij een URGH! opboeren. Maar het allerurghste van dat alles was de film L’Amour en Douce die ik op TV5 zag.
Die Fransen kunnen er wat van.
Navets maken bedoel ik. Idiote films. Maar deze spande de kroon, met een opeenstapeling van mannelijke cliché’s:
– de natte droom van de prostituee die voor je valt. “Hier je geld terug.” *urgh*
– lelijke oude dude gaat vreemd bij de vleet (en toch is hij de held) *urgh*
– verheerlijking van prostitutie; mooie, hoogopgeleide, elegante babe, niets vunzigs, “kijk mij het leuk hebben en geld als water verdienen, was mij niet in mijn ouwe vakgebied (theoretische natuurkunde/econometrie/lucht- en ruimtevaarttechniek) gelukt”. *Urgh* *urgh* *urgh*
– vrouwennaakt volop, kut en al. Anderhalve seconde één enkele mannenborstkast, behaard.
De film faalt magistraal voor de Bechdel test:
– 2 vrouwen aanwezig, eigenlijk meiden, allebei piepjong, broodmager, zachtaardig, piepstemmetjes, poezelige charmeuses, immer glimlachend
– resp.13 en 25 jaar verschil bij beide stellen, alsof het de normaalste zaak was
– de mannen hebben belangrijke banen (advocaat/industrieel), de vrouwtjes doen of niets of ze zitten in de hoererij
– de vrouwtjes hebben het alléén over hun romances/relaties.
Je denkt: waar maak je je druk om? Nietszeggende film, so what. Maar die zit tjokvol supersterren en kreeg zelfs een nominatie voor de Franse Oscars!
Het verbaast mij steeds meer hoeveel vrouwonvriendelijke troep van dit kaliber ik als opgroeiend mens in Frankrijk voor mijn kiezen heb gekregen. Ook de intellectuele films van de Nouvelle Vague, op die van Agnes Varda na, ontbeerden een aangename female gaze. Wat een verademing dat tegenwoordig steeds meer films zoals Portret de la jeune fille en feu worden gemaakt. Ergens ben ik jaloers op de meiden van nu, die opgroeien met zulke beelden op hun Netflix.
