Pool party

Mijn zoon vierde zijn verjaardag in het zwembad. Om negentien punt nul nul uur begon het discozwemmen. Hij had acht vriendjes uitgenodigd. Negen jongetjes die alle kanten op stuiterden. Negen jongetjes die allemaal tegelijkertijd tegen mij schreeuwden dat ze een kaaskrofriketandelsoufflé bij hun friet wilden.

Het was allemaal erger dan ik had kunnen bedenken. De muziek stond veel te hard voor de veel te goedkope luidsprekers. Ik probeerde een artikel te lezen over fan-cultuur en hoe hardcore fans steeds grimmiger worden in hun pogingen hun idolen te beschermen of producenten te beïnvloeden. Let it be schalde door de ruimte. Maar dan met housebeats eronder. Ik was in een heel speciaal stukje van de hel beland.  

Rond half negen kregen mijn zoon en zijn vriendjes mot met andere jongetjes. T. haalde zo snel mogelijk de badjuf erbij. Ik zag jongetjes tegenover elkaar staan schreeuwen. Zich zo groot mogelijk makend in hun pogingen boven de ander uit te torenen. ‘Hoofd… schouders-tieten-kont-tieten-kont’, klonk het door de speakers. Mijn zoon maakte een Fortnite-dansje waarbij hij zijn voeten onder zijn lijf vandaan gooide en zijn hand op zijn voorhoofd hield in de vorm van een L. De L van loser. De badjuf kwam tussenbeiden en raadde aan om elkaar te mijden. ‘Laat het los’, zei ze.

Bij het naar buiten gaan was er drie keer paniek omdat iemand zijn sleutels niet kon vinden. Die paniek was er vooral bij mij. De jongetjes met wie mijn zoon en vriendjes mot hadden, lachten me uit. Toen we N. als laatste hadden thuisgebracht vertelde ik aan zijn vader dat behalve ik iedereen het naar de zin had gehad, maar dat ze aan het eind nog ruzie kregen. ‘Maar wij hadden gewonnen’, zei mijn zoon. ‘Dat vonden die anderen ook’, zei ik. ‘Mooi’, zei de vader van N., ‘dan zijn er dus alleen maar winnaars.’ Mijn zoon vond dat zij hadden gewonnen omdat de anderen de badjuf erbij hadden gehaald. ‘Nee hoor’, zei ik, ‘dat was T. geweest.’ ‘Welke T?’ vroeg mijn zoon. ‘Onze T.’, zei ik. ‘Echt?’, zie mijn zoon, ‘wat een lul!’