Schrödinger’s Gat (2/3)

III

Rupert geeuwde. Hij had de laatste 2 uur op de bank gezeten, nadat hij het grootste deel van de nacht in de badkamer had doorgebracht. Eerst in verwarring- hij snapte gewoon niet wat er aan de hand was. Toen kwamen de reacties. Zijn vrienden, via de berichtenapp. Geschokt kijkende smileys en het woord “Gast.” of “Dude…”.
Zijn moeder had alleen “Ik heb de hele nacht gehuild” gestuurd, met een smiley van een huilende poes. Via de mail kwamen de reacties binnen van mensen van dat forum, nam Rupert maar aan. Dit waren vooral bedreigingen, foto’s van piemels, vragen van luierfetishisten en bezorgde verzoeken van “Afgestudeerde freelance psychologen” om een “vrijblijvend consult”.

Hoe bizar de meeste reacties ook waren, en hoe overtuigd Rupert ook was dat hij- verdomme- zijn billen wél goed veegde, als IEDEREEN vertelt dat je je billen niet goed veegt…

Het laatste uur in de badkamer had hij met zijn rug op de grond gelegen, een make-up spiegeltje voor zijn poepgat, en de zaklamp van zijn telefoon aan. Speurend. Niks vindend. Waar had Basstine het over? Had ze hallucinaties? Had ze misschien een hersentumor? Of hallucineerde hij een gebrek aan poep? Had HIJ een hersentumor?

Hoe en wat dan ook, hij moest serieus met haar gaan praten. Hier moest meer aan de hand zijn.

Acht uur ’s ochtends kwam Basstine binnen. Ze negeerde Rupert, zette koffie, negeerde Rupert iets harder om daarna op de bank te zitten, sipjes nemend van haar koffie. Basstine keek overal heel intens naar, behalve naar Rupert.
“Schat,” zei Rupert uiteindelijk maar, “Ik wil dit probleem oplossen. Samen met jou.”

IV

“Waar,” zei Rupert geagiteerd, “Waar dan.”
Hij zat voorovergebukt op het bed, met zijn broek op zijn knieen, proberen achteruit in de spiegel te kijken die Basstine hooghield.
“Ik zie niet eens mijn kont vanaf deze hoek! Je moet die spiegel goed houden!”
“DAAR. DAAR, Rupert. Spreid je billen.”
“Ik…” met een geirriteerde zucht boog Rupert verder naar voren, leunend op één schouder, zijn beide armen naar achteren werkend om zijn twee konthelften uit elkaar te trekken. Basstine kwam dichterbij met haar zaklamp.
“DAAR.”
“Basstine, ik…”

Rupert gromde. In deze onmogelijke houding kon hij niet ook nog eens achteruit in de spiegel kijken.
“Misschien moet ik nog een spiegel halen?” stelde Basstine voor.
“Die spiegels zijn te klein! Ik zie zowieso niets!” riep Rupert, zijn billen loslatend, die klepperend tegen elkaar dicht klapten. Hij stond op het punt op te geven. Basstine keek hem teleurgesteld aan. Nu al, Rupert? Dit is de moeite die jij in jullie relatie van 6 jaar wil stoppen? Sexy, Rupert. Sexy. Romantiek is DOOD.

“Ik ga wel op mijn rug liggen,” zuchtte Rupert. Basstine snoof. Eerst zien, dan geloven, Rupert.

Rupert draaide zich om, trok zijn benen omhoog, en bewoog zijn hoofd zo dicht mogelijk naar zijn kruis.
“Pak die spiegel. En laat het nu GOED zien.”
Basstine pakte boos de spiegel, en hield die voor zijn anus.
“DAAR.”
“DAAR IS NIETS!” riep Rupert verontwaardigt, “WAAR ZIE JIJ POEP!”
“Rupert… OVERAL IS POEP! KIJK DAN! KIJK!!”

Ze duwde het spiegeltje zo dicht op zijn anus dat hij zijn konthaar voelde kriebelen. Ja, zo ziet hij lekker veel, Basstine. Als je niet normaal kan doen hoeft het HELEMAAL niet meer.
“WAAAAAARRRRR,” riep Rupert, uit complete frustratie.
“DAAAAAAARRRRR,” riep Basstine, minstens zo gefrustreerd. Ze wees met een trillende wijsvinger recht op zijn poepgat. Er zat niks, wist Rupert. Het was zo duidelijk. ER ZAT NIKS.

V

Oh de scherven van zes jaar samen zijn, hoe scherp die staken. Rupert zat op zijn stoel. Armen over elkaar. Broek omhoog. Basstine zat aan de eettafel, met haar hoofd in haar handen. De ogen rood gehuild.

Rupert had zin iets kapot te slaan. Met zijn gebalde vuisten. Misschien die waterkoker, die kreeg je nooit normaal open en dat plastic stonk ook, elke keer dat hij het aandeed. Achterlijk ding.
Maar even zo groot was zijn drang iets te repareren: hun relatie. Tot gisteren was er nooit iets aan de hand geweest: elke ruzie werd uitgepraat, en ging nooit over meer dan die ruzie. En nu? Dit?? Zoiets achterlijks??? Het moest een tumor zijn.

Hij besloot het nog een keer te proberen. Hij nam een diepe teug adem, en snoof het langzaam uit (hij wilde niet passief-aggressief overkomen).
“Er zit geen poep,” zei hij zo kalm mogelijk.

Hij hoorde een minachtende snuif van de tafel komen, waardoor hij gelijk zin kreeg de waterkoker kapot te slaan.

“Het zit VOL met poep,” zei Basstine verbitterd.

Rupert draaide zich om.
“Misschien is het de kleur van mijn poepgat! Misschien is die gewoon bruin! Bedoel je dat??”
“Alsof ik het verschil tussen poep en bruin niet weet. Maar is het bruin? Dat is het dan weer wel? Geen poep, maar wel bruin?”
“Poepgaten kunnen bruin zijn!!” riep Rupert.
“Oh? Is de mijne bruin?”

Hij had geen klik gehoord, maar Rupert kreeg toch het gevoel dat hij op een landmijn was gestapt.
“… Nee, maar…”
“Heb je nog andere vriendinnen dan?” vroeg ze, sarcastisch geinterresseerd.
“Ik heb het toch weleens in een porno gezien,” mompelde Rupert.
“Een porno? Oh, jij kijkt porno? Met alle kleuren poepgaten van de regenboog?”
“Nou, ik bedoel…”
“Nee jij helpt je zaak, Rupert. Ik ben blij dat mijn poepgat niet goed genoeg voor je is. Ook al zit het- ”

Ze stond woedend op, en verhefde haar stem: “NIET VOL MET STRONT! GOORLAP!!”

Ze beende weg, naar de hal, en smeet de deur dicht. BAM!! Een fotolijstje met daarin het lachende paar dat was viel slowmotion met een uteindelijke klap kapot op de grond. Zoals alle dingen die dag.

1 reactie

  1. Ik moet toegeven dat ik in deze dimensie niet echt thuis ben. Maar ik heb me laten vertellen dat er in het anale circuit onderscheid wordt gemaakt tussen vegen en áfvegen. Of verziek ik hiermee uw apotheose?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *