Basstine slaakte een diepe zucht.
“Schat,” slaakte ze het nog net wat dieper, “We moeten praten.”
Rupert knipperde met zijn ogen. Praten? Waarom nou weer?
“Ik wist niet goed hoe ik dit gesprek moest beginnen,” gaf Basstine toe, Rupert zijn hand pakkend, “Ik heb mijn vraag op een internetforum geplaatst, ik heb het mijn vriendinnen gevraagd… Ik heb het zelfs geprobeerd bij jouw vrienden aan te kaarten. En je moeder.”
“Wat?” zei Rupert met een zenuwtrekje in zijn linker wenkbrauw.
“Je weet wel,” zei Basstine, een kneepje gevend in zijn hand, “Over dat je niet zo goed je billen veegt.”
Rupert trok zijn hand weg.
“Wat? Met… Wie? WAT?”
“Rupert,” zei Basstine op ernstige toon, “Waar de meeste mensen het over eens zijn is dat het belangrijk is toe te geven dat je fout zit. Dat is de basis. Van daar uit kunnen we elk probleem aan. Samen.”
Basstine probeerde zijn hand weer te pakken, maar Rupert trok hem harder weg.
“Wat?? Ik… Hoe bedoel je? Mijn… Ik…”
Hij keek nerveus om naar de tuin. De schuifdeur stond open.
“Ik veeg mijn billen,” siste hij, “Héél goed.”
“Rupert je véégt je billen niet goed,” zei Basstine, haar stem verheffend. Rupert kromp in elkaar. Basstine glimlachte. Het behaagde haar dat hij begon in te zien dat hij fout zat.
“Rupert, ik weet dat jij je best doet. Met je billen vegen.”
Dat was belangrijk te zeggen, wist zij. Dat hadden veel mensen op internet gezegd. “Begin niet gelijk te beschuldigen, erken ook wat wél goed gaat.”
“Ik vind het héél knap van je, maar dan moet je mij ook tegemoet komen, Rupert. Er is ruimte voor verbetering. En dan druk ik mij nog licht uit, met al die poep.”
“Waar heb je het over,” piepte Rupert onhoorbaar voor alles behalve honden. En die luisteren toch meer naar intonatie dan naar wat er gezegd wordt.
“We kunnen het eerst samen doen. Dan laat ik zien waar het fout gaat. Dit zal een deel van mijn liefde waarschijnlijk doodmaken,” zei Basstine, met een intonatie die ook voor honden heel duidelijk zou zijn. Ze zuchtte.
“We zullen waarschijnlijk wel in relatietherapie moeten daarna. Maar ik heb het met iedereen besproken: wat wij samen hebben, zou zonde zijn zomaar bij het vuilnis te gooien.”
Rupert keek met verwrongen gezichtspieren naar zijn schoenen.
“Ook al is de kans klein, moeten we er niet voor vechten? En een heleboel mensen op het internet, zelfs jouw vrienden, die deden mij ook beseffen: ik heb het ook maar geaccepteerd, die poep. Dat is ook niet normaal.”
Basstine zuchtte. Ze had een hoop over zichzelf geleerd, de laatste paar weken.
“Er zit geen poep tussen mijn billen,” siste Rupert.
Basstine keek alsof ze met haar gezicht harde klappen van mespunten en dolken aan het incasseren was. Dat kon Rupert niet schelen: “Ik veeg goed. Alles is schoon als ik… Klaar ben. Uitgeveegd.”
Basstine snapte nu goed wat al die mensen van het forum bedoelden: het ergste was niet eens de daad, het ergste was de ontkennende reactie, zelfs als alle feiten op tafel liggen.
“Ik help je,” fluisterde ze, met krampachtig gesloten gehouden ogen. Rupert stond boos op.
“Er zit geen poep. Discussie gesloten.”
II
Het licht in de slaapkamer vloog plotsklaps aan. Fel licht. Rupert had de lampen vervangen voor die nieuwerwetse LED lampen, en zelfs het laagste wattage leek genoeg om schepen vijf kilometer verderop veilig door de storm te leiden. Rupert trok zijn gezichtsspieren samen om het licht te weerstaan.
“IK ZEI HET TOCH!” riep Basstine naast hem. Hij schrok op, verward. Hij was nog niet goed wakker, hij wist nauwelijks waar hij was.
“Wat?” riep hij in een slaapdronken roes.
“Rupert, kijk nou! KIJK NAAR JE BILLEN!”
Uit een soort instinctieve gehoorzaamheid draaide Rupert zich om, om te kijken. Zijn billen draaiden mee. Basstine keek hem boos aan. Het leek wel alsof hij het niet wilde ontdekken. Genoeg is genoeg: ze was verteld dat ze duidelijk haar grenzen aan moest geven. Basstine gaf Rupert een duw. Rupert zocht spartelend een soort evenwicht, maar met zijn benen en één arm vastgedraaid in de deken, viel hij met lakengoed en al het bed uit. BODOMP.
“Poepen doen we op de wc, Rupert,” zei Basstine op vastbesloten toon, zich omdraaiend en het licht uitschakelend.
