Die nacht toen ik mijn bed instapte vroeg ik mijn vrouw of zij wist dat John F. Kennedy twee maanden voor zijn eigen dood vader was geworden van een kind dat 39 uur had geleefd. Ik had aflevering drie en vier over de Kennedy-dynastie gezien. Mijn vrouw zei dat ze sliep.
De volgende dag lopen we op het station van Zwolle. Ik vraag of ze wist dat John F. Kennedy twee maanden voor zijn eigen dood nog vader was geworden van een kind. ‘Dat 39 uur had geleefd’, zegt mijn vrouw. Jackie is niet genoeg bij kennis geweest om haar kind nog vast te houden, voeg ik eraan toe. En weet je wie er jarig was op de dag van de begrafenis van John Fitzgerald Kennedy? Mijn vrouw weet het niet. Zijn zoontje! Ik zeg het iets te enthousiast. Junior werd die dag drie jaar. Ik moet ophouden van mijn vrouw. Ze wordt er droevig van. Twee dagen eerder had ik alle ellende opgesomd die de Kennedy’s in een halve eeuw te verduren hadden gekregen.
Op de weg naar mijn fiets loopt mijn vrouw bijna onder een auto terwijl ze mij een handkus toeblaast. Ze was er bijna niet meer geweest. Het laatste wat ze deed was mij een handkus toeblazen, zou ik tegen de mensen vertellen. En dan zou ik zeggen dat je hoogzwanger was. ‘Nog een week en ik zou met verlof zijn gegaan’, vult mijn vrouw aan. ‘En als iemand zegt: was ze zwanger? Dat heb ik nooit gezien? Dan zeg je met een dramatisch handgebaar: ik wil er niet over praten! Te emotioneel!’
Later die avond gingen we patat eten in het Eethuys. Aanrader, mocht u in de buurt zijn.
patat eten, lekker man!
Ja, maar dan is het waarschijnlijk patat met slagroom ofzo.