“Hier heb ik niet voor getekend,” verteld Suzanne, in shock langs de camera starend. Ze heeft al twee dagen niet kunnen douchen, en haar reserve-stick deodorant is in de chaos van de evacuatie kwijt geraakt.
“Mijn reserve deodorant, mijn anti-muggen spray… Alles weg. Gelukkig lijken er door de vulkaanuitbarsting weinig muggen te zijn, maar de klok tikt.”
Suzanne, Joep en Lieke waren naar Kwattalata gegaan in de hoop de eerste werkelijk grote vulkaanuitbarsting van hun nog jonge leven mee te kunnen maken.
“We hadden een tour geboekt,” zegt Joep, “Die zou ons naar de rand van de lavastromen nemen, met een bus. We hadden zelfs een extra reservering bij een andere busmaatschappij, voor het geval dat. Maar die heeft ook niet kunnen rijden.”
De vulkaanuitbarsting was een stuk heftiger dan verwacht. De overheid had vooraf geadverteerd met een “Grote, maar beheerste vulkaanuitbarsting, eentje die een genot zal zijn te aanschouwen.”
Op basis van deze beloften waren Joep, Lieke, Suzanne, en nog vele andere toeristen naar Kwattalata afgereisd- en nu blijken dit allemaal valse beloften geweest te zijn.
“Het is een ramp. De overheid hier is niet te vertrouwen. Het is één grote corrupte boel,” verzucht Joep.
In eerste instantie leek het nog mee te vallen.
“Het was wel erger dan verwacht, maar de touroperators waren nog bereid ons naar de lavastromen te brengen. Met gevaar voor hun leven, dat mag ik wel zeggen. Je merkt dan wel dat ze hier een hele andere mentaliteit hebben: ze hebben hier echt geld nodig om te overleven,” knikt Lieke ernstig, “Dus doen ze daar alles voor. Heel anders dan in Nederland.”
Toen een lavastroom onverwachts afboog, en een dorp verzwolg in een massa van gesmolten steen sloeg de stemming om.
“Onze chauffeur woonde in dat dorp,” verteld een verdrietige Suzanne, “En zijn zoon was de reservechauffeur. Ook in dat dorp. Er was niemand om onze bus te besturen.”
Grote rookwolken begonnen ook, door een onverwachte wind, over het strand te hangen.
“Het was een soort mist van as. Niet dikke wolken vol bliksem in de verte- dat zou prachtig zijn voor selfies. Met deze mist kon je geen enkele selfie maken,” zegt Joep, “Het was gewoon te donker, en met een flitser foto’s maken is heel ongunstig voor mijn huidtype. Dan denken de mensen thuis dat ik ziek ben.”
“Daarna liep de situatie snel uit de hand. Wij hadden een all-you-can-eat buffet geboekt in ons hotel- dat is hier harstikke goedkoop,” legt Lieke uit. Lieke is een vrouw van de wereld.
“Dan merk je dat ze hier veel dichter bij de natuur staan. Geen dure pesticides, daarom is het zo goedkoop. En ze hebben hier ook geen vaccinaties, daardoor is hun weerstand veel hoger. En geen autist te zien. Ik zeg niet dat ik denk dat vaccinaties slecht zijn hoor, ik neem gewoon liever het zekere voor het onzekere.”
Suzanne knikte.
“Wij zijn allemaal vegans, maar door de noodtoestand kregen we veel minder eten. Er werd een stop gezet op all you can eat. Hoewel wij daar voor geboekt hadden. Dat staat op papier, contractueel vastgelegd.”
“Wij gaan thuis uitzoeken wat voor legale stappen we kunnen nemen,” stelt Joep de lezer gerust, “Maar voorlopig zitten we met de gebakken peren. Letterlijk: er is maar een beetje fruit per persoon. Er is nog wel wat vlees, maar dat kunnen wij natuurlijk niet eten.”
Door het grote aantal doden en gewonden, en de verwoeste infrastructuur, heeft de overheid een deel van het hotel in gebruik moeten nemen als noodhospitaal.
“Vreselijk. Al die gewonde mensen moeten zien, hun levens verwoest, kinderen vermist- met de grote kans dat die natuurlijk dood zijn. Vreselijk. Tijdens ontbijt, lunch, avondeten. Je kan er niet omheen.”
“Binnenkort kan de internationale hulp op gang komen, als alle toeristen geëvacueerd zijn,” zegt Lieke. “Het is vechten voor een plaats. Wij kenden een gezin, die móésten terug naar Nederland. Het kinderdagverblijf zou geld rekenen voor de volgende week, ook al zouden ze er niet zijn. “Staat in het contract”, wordt er dan gezegd. Waar is de solidariteit, is wat ik vraag. Dus goed, ze konden dan wel voorrang krijgen voor de evacuatievlucht, maar dan moest er wel iemand in zo’n middenstoel zitten. Wie wil dat nou? Het is twintig uur vliegen. Uiteindelijk hebben ze het toch gedaan, maar het laat goed zien wat de keuzes zijn waartoe mensen hier worden gedwongen.”
Zelf gaan Lieke en Joep met de evacuatievlucht van morgen, hoewel ze nog geen lavastroom van dichtbij gezien hebben.
“Het is te gevaarlijk. Dat is gewoon echt niet verantwoord. We gaan wel proberen om nog een beetje in de buurt te komen voor één selfie, maar dan wel onder politiebegeleiding. In alle chaos heeft iemand al Suzanne haar handtas geplunderd. Muggenspray weg, deo weg, halve zak drop- Weg. Geloof mij: daar zal onze reisorganisatie van horen.”
Tot die tijd zijn ze gedwongen om met zijn drieën op één kamer te slapen.
“Om plaats te maken voor gewonden. Je wilt natuurlijk doen wat je kan om de plaatselijke bevolking te helpen, dat is één van de voornaamste redenen waarom we hier überhaupt zijn. Maar de airconditioning trekt dat gewoon niet, met zoveel mensen op de kamer. Het is vreselijk warm,” zucht Joep, “Gisteren was het hier ’s avonds nog 22 graden.”
Lieke knikt. Suzanne zwijgt, een frons tekent zich af op haar voorhoofd. Gedachten over de ontbrekende reserve-deodorant probeert ze te vermijden. Ze heeft nog drie kwart stick over, daar wil ze zich aan vasthouden. Zelfs in de zwaarste omstandigheden blijven mensen hopen. Dat laat toch onze veerkracht als soort zien, en het schept vertrouwen voor de toekomst. Als mensen dit kunnen doorstaan, zal het misschien uiteindelijk toch nog allemaal goed komen?
https://www.ad.nl/buitenland/selfieruzie-van-nederlandse-19-ontaardt-in-gevecht-bij-fontein-rome~a97c5214/
Haha! Kostelijk!
Ja Kippfest, nu kun je wel grapjes maken over die Suzanne die haar deo-stick kwijt is, maar toevallig was ik laatst verzeild in twee evenementen/festivals waarbij je je medemens zeer dichtbij moet dulden. En helaas waren daar een paar deoloze-exemplaren bij. O, o, o, o, o wat een lucht. Ik wist niet dat ik zo lang mijn adem in kon houden. Dus, Lieke, Joep: sterkte!
“Waarbij je je medemens zeer dichtbij moet dulden” kijk daar gaat dit stuk dus over he! Dat je dat soort risicogebieden ook gewoon moet mijden!
Kijktip van de week is trouwens Dark Tourist, daar heb ik de openingszin van gejat. Stel treurneuzen wat giechelend Fukushima intrekt “Want superindrukwekkend zo’n gebied waar voor honderdduizenden mensen hun levens werden vernietigd LOL!” en als de straling (IN EEN FUCKING NUCLEAIR RAMPGEBIED) dan iéts hoger is dan in de blije reclamefolder hen werd voorgespiegeld, dan zie je gelijk al die gezichten betrekken en bezorgd worden! Daar heb ik ook die openingszin vandaan gejat, die werd letterlijk gebruikt. Door een toerist in Fukushima. Aanrader!